ผิดหวังในชีวิตมากค่ะ

จุดเริ่มต้นของความผิดหวังคือ ในปี้นี้เราตั้งใจว่าเราจะทะเลาะกับแม่น้อยลง และจะพยายามทำตัวไม่ให้แม่ด่าแต่เราก็ได้ค้นพบความจริงในวันนี้คือ ต่อให้เราพยายามที่จะทำตัวให้ดีแค่ไหน เราก็โดนด่าอยู่ดี ด้วยปัญหาที่คนอื่นก่อ เราเป็นลูกคนกลาง จึงต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่มาโดยตลอด เราเกลียดที่ต่อให้ทำตัวให้ดีแม่ก็ด่าเพราะน้องสร้างปัญหา เราเกลียดที่ต้องสาระแนไปช่วยแม่เวลาเค้าเหนื่อยเลยต้องโดนด่าโดนเป็นสนามอารมณ์มาโดยตลอด เหมือนเวลาที่คนอื่นต้องการเราๆอยู่ตรงนั้น แต่เวลาที่เราต้องการคนอื่น ทุกคนหันหลังให้เรา เมินปัญหาของเรา เหมือนเราไม่เหลือใครและต้องพยายามทำตัวให้แข็งแกร่งอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครสนใจเรา ไม่เคยได้รับความเอาใจใส่จากแม่เลย แม่สนใจแต่พี่และน้อง จนการเกิดมาเป็นลูกคนกลางเหมือนเป็นกรรมที่เราต้องชดใช้เลยค่ะ ความจริงที่ว่าแม่จะไม่มีวันเปลี่ยนไปก็ทำให้เรารู้สึกหมดหวังในการชีวิตตมากเลยค่ะ ควรจัดการกบความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ มันท้อมากเลยค่ะ