ปกติเราจะค่อนข้างอยู่กับแม่กับพ่อตลอด ตอนช่วงมัธยมเราตื่นพร้อมพ่อ พ่อก็ไปส่งเรา (แต่ไม่ถึงโรงเรียนเพราะบ้านเราค่อนข้างจะอยู่ไกล)  ตะก่อนแม่เราไม่ได้ทำงาน เรากลับมาบ้านก็เจอ (ปกติเราก็ค่อนข้างกลับดึก) วันหยุดหรือวันปิดเทอมเราก็อยู่บ้านกับแม่ เพราะพ่อไปทำงาน แม่บอกว่าบางทีก็เบื่อหน้าเรา แต่เรารู้ว่าแม่ไม่ได้พูดจริงหรอก นั่นแหละค่ะเราอยู่กับครอบครัวตลอดจริงๆ จนเราจบม.6 เราเริ่มอยากทำงาน ไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆแล้วเล่นเกมไปวันๆ เราเลยตัดสินใจไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ห้างใกล้ๆบ้าน ทำให้แม่เราอยากหางานทำไปด้วย ก็เลยไปหางานทำไม่ไกลจากบ้านเหมือนกัน งานที่เราทำบางทีก็เข้าเที่ยงบางวันก็เข้าบ่าย เลิกงาน4ทุ่ม ส่วนแม่เราเข้างาน6เช้าโมงเลิก5เย็น ทำให้เราแทบไม่ได้คุยกับแม่เลย โชคดีหน่อยที่แอร์ห้องเราเสียตั้งนานแล้วพ่อเลยให้เราย้ายมาอยู่ที่ห้องด้วย ก็คือนอนด้วยกัน3คน เวลาเราเลิกงานเราก็จะโทรให้พ่อมารับ (เลิกงานจริงๆก็ประมาณ4ทุ่มกว่าๆ) พ่อเราก็คือตื่นไปรับเราบ้างหรือบางทีเค้ายังไม่นอนก็ออกไปรับเรา แล้วก็กลับมานอนต่อ พอเรากินข้าวอาบน้ำเสร็จขึ้นมานอนก็ประมาณเที่ยงคืนตีหนึ่ง แม่เราก็หลับแล้ว  เราก็เล่นโทรศัพท์จนหลับไป ชีวิตช่วงนั้นของเราก็จะวนอยู่แบบนี้ทุกวันๆ แต่โชคดีหน่อยว่าวันหยุดเรากับแม่ตรงกัน เราหยุดวันศุกร์พร้อมกับแม่ แต่เราก็จะไม่ค่อยว่างอยู่ดี บางทีเราก็ใช้วันหยุดไปเอาใบเอกสารที่โรงเรียนบ้าง ใช้วันหยุดไปยื่นเอกสารที่มหาลัยบ้าง หยุดอยู่กับแม่จริงๆก็มีแต่น้อยมากๆ แต่มันก็ยังดี จนมาถึงตอนนี้มันใกล้ช่วงที่มหาลัยจะเปิดแล้วเราเลยตัดสินใจ ออกจากงานที่ทำมาได้2เดือนเกือบจะ3เดือน เราผูกพันธ์กับที่ทำงานมากๆพี่ที่ทำงานน่ารักกับเรามาก เราโชคดีด้วยแหละที่เจอเพื่อนร่วมงานที่ดี เราไม่อยากออกแต่ก็ต้องออก พอออกมาเราก็ไปทำเรื่องที่มหาลัย ไปถ่ายรูปบัตรนักศึกษาต่างๆ แต่ยังไม่ได้เข้าไป ดูหอ (เราต้องอยู่หอเพราะว่าบ้านเราอยู่ไกลจากมหาลัย) บ้านเราอยู่นนนท์เราไปเรียนที่รังสิต เอาจริงๆจากใจเรานะ เราไม่อยากไปอยู่หอเลย ถึงเราจะอยู่กับเพื่อนสนิทแต่เราก็อยากเจอพ่อแม่ในทุกๆวัน ตอนนี้เราไม่ได้ทำงานแล้วเราอยู่บ้านรอไปดูหอ รอไปมหาลัย อยากจะบอกว่าเราเหงามากๆ ไม่รู้จะทำอะไร อยู่บ้านนั่งเล่นอะไรให้มันผ่านไปวันนึง รอตอนเย็นให้พ่อแม่กลับมา พอเราไม่ได้ทำงานแล้วมันก็มีเรื่องให้น่าคิดมากมายตอนอยู่คนเดียว มันเหมือนไม่มีอะไรทำ ตอนนี้เราคิดว่าไม่ไม่อยากไปอยู่หอเลย จริงๆนะ เราคงคิดถึงแม่คิดถึงพ่อมาก ความคิดเราคือให้เราไปกลับมหาลัย-บ้านยังได้เลย (ทั้งๆที่มันเหนื่อยมากต้องนั่งรถตู้รถเมล์หลายต่อ) คือเรารักพ่อแม่จนกลัวว่าตัวเองไปอยู่หอแล้วจะลืมความคิดนี้ ลืมช่วงเวลานี้ที่กำลังอยู่บ้านรอพ่อแม่กลับมาจากที่ทำงาน เราไม่เคยแทบจะได้บอกรักเค้าเลย กอดครั้งสุดท้ายก็พวกงานวันแม่ มีครั้งนึงเราเคยติดโควิดเมื่อปีที่แล้ว เราได้ไปอยู่คนเดียวประมาณ10กว่าวัน ตอนแราออกมาจากโรงแรมที่กักตัว พ่อเราก็มารับแล้วเค้าก็บอกว่าขอกอดหน่อย เราไม่เคยได้ยินคำนี้จากพ่อเรามานานมากๆตั้งแต่เด็กๆแล้ว แล้วเค้าก็กอดเรา เราแทบจะร้องไห้เลย เราไม่คิดด้วยซ้ำว่าเค้าจะห่วงเรามากขนาดนี้ แม่เราเล่าให้ฟังว่าพ่อคุยกับเค้าเรื่องที่เราจะไปอยู่หอแล้วพ่อเค้าก็น้ำตาไหล เราไม่อยากไปไหนเลยตอนนี้ มันโคตรเหงาแบบเหงามากๆ ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่เราก็อยู่คนเดียว รอให้แม่กับพ่อกลับมา เราควรจะทำยังไงให้เค้ารู้ว่าเราก็รักเค้า คือเราไม่ได้เป็นเด็กดีขนาดนั้นอะ ฟิลแบบพ่อแม่ใช้อะไรก็ไม่ค่อยทำ เราคิดว่าเค้าคงไม่รู้ว่าเราก็รักเค้า หรือรู้แต่ไม่แสดงออก เพื่อนๆพี่ๆที่อ่านมาจนจบมีใครอยากให้คำปรึกษาอะไรกับเราได้หมดเลยนะ เราพร้อมรับฟัง เราอยากรู้ว่าถ้าเราเหงาเราควรทำยังไง เราไม่อยากอยู่คนเดียวจริงๆ มันเป็นความรู้สึกที่พร้อมร้องไห้ทุกนาที ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่เราไมค่อยชอบเท่าไหร่ มันเหมือนว่าเราอ่อนแอ