เราเกิดมาคงเป็นความผิดพลาดของแม่

มันสะสมมานานมากๆ จนตอนนี้เราอายุ 30 ปี เราขอเล่าแบบไม่ลงลึกมากนะครับ

เริ่มเรื่องเลยตั้งแต่เด็ก แม่ชอบดีเราต่อหน้าเพื่อน ด่าเราต่อหน้าเพื่อน เตบโดนตีด้วยไม้บรรทัดเหล็ก แบบไม้ฟุตวัดกระดาน
ด้ามไม้กวาด ไม้หน้าสาม ทุกครั้งตอนเราทำผิด หรือไม่ทำผิด หรืออะไรก็ได้ที่หยิบได้ใกล้มือ
ที่บ้านไม่ต่างกับที่โรงเรียนเราจะโดนคำพูดทำร้ายจิตใจตลอด โดนตีโดนด่าแต่เด็ก ทุกครั้งเมื่อตีเสร็จจะค่อยมาปลอบเรา
ซึ่งเราไม่รู้วง่าเราทำผิดขนาดต้องตีรุนแรงขนาดนั้นเลยหรอ?

ทุกครั้งที่เขาไปเที่ยวกันเราจะถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวตลอด มีเหตุการณ์นึงที่จะไปทะเล
ป้าเราอยากให้เราไป แต่แม่บอกว่าถ้าเราไปแม่ไม่ไป เราเลยต้องสละสิทธิ์อยู่บ้านคนเดียว

ชวงเข้ามหาลัยก็โดนทำร้ายจริงใจจากการเหลือคณะเรียน ถ้าไม่เลือกเรียนจะไม่ส่ง พอเราเรียนเราติด F บ่อยมากๆ
ปรึกษาแม่แต่กโดนตำหนิ ด่าว่าๆไม่ตั้งใจ สมัยแม่ยังทำได้เลย ปรึกษาป้าพี่น้องก็เหมทอนกัน
ซึ่งเราว่าความรู้สมัยก่อนกับสมัยนี้มะันต่างกันเยอะมาก เอามาเทียบไม่ได้
ขอย้ายคณะ เอนใหม่ก็โดนด่าว่าไม่อดทน ไม่สู้ ไม่ตี้งใจ ช่วงทำงานเราทำงานตามที่ครอบครัววางไว้
แต่เราไม่ชอบ

พอได้งานใหม่ที่กรุงเทพ บอกว่าถ้าเราไปจะตัดแม่ตัดลูก คือเราต้องการไปเรียนสายที่เราชอบด้วยซึ่งใน กทม.
มีโรงเรียนสอนเยอะและเปิดคลอดต่างจาก ตจว. เราเสียใจมากๆเหมือนชีวิต้ราไม่มีอิสระ พังไปทีละเล็กน่อย
ไม่มีความสุช ไม่รู้จะทำอะไร เหมือนทำอะไรก็ไม่ดีหมด

ประโยคหนึงที่เราจำได้ขึ้นใจช่วงที่เราเข้า รพ.แอดมิน เราถามแม่ว่า ถ้าเราไม่ไหวแม่จะทำยังไง
แม่บอกว่าจะสร้างสถานการณ์อุบัติเหตุ เพื่อเอาเงินประกันเรา มันบั่นทอนชีวิตเรามาก
ไม่คิดว่าคำพูดนี้จะทำร้ายเราขนาดนี้ เราผิดเองที่เกิดมา ทำอะไรไม่เคยดีเลย

ล่าสุด ช่วงกู้เเงินเอาใบรับรองแพทย์เราไปกู้ให้เหตุผลเพื่อให้ผ่าน โดยเราไม่ได้อะไรเลย

เราไม่ดีขนาดนั้นเลยใช่มั้ย เกิดมา เราผิดเองนั่นแหละที่เป็นลูกไม่ดี