คือเราคบกับแฟนมา2ปีกว่า คบกันในวัยเรียน ตอนนี้อยู่ม.6 ที่ผ่านมามันคือเรื่องที่ดี มันไม่ได้เสียเวลา แต่พอตอนนี้มันเหมือนกับว่าเราเปลี่ยนไป เราคิดต่างจากเมื่อก่อน เราโตขึ้น เราสนใจชีวิตตัวเองมากขึ้น จากที่ออนไลน์์มาเป็นปีๆ ซึ่งเรากับแฟนก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้ว เจอนานๆที แต่เรียนด้วยกัน ห้องเดียวกัน ซึ้งเมื่อก่อนเราสนใจเขามาก ทั้งเรื่องระเบียบ เรื่องการบ้านต่างๆ เราคอยบอกและช่วยเหลือ แต่พอที่ผ่านมาโควิด เราอยู่กับตัวเองมากขึ้น เราเปลี่ยนไปอีกแบบเราใช้ชีวิตของตัวเองมากกว่า  ตอนนี้เปิดเทอมได้อยู่ด้วยกัน เราก็คุยกันปกติน่ะ แต่ไม่ได้หวือหวา หวานชื่น แต่เราต้องมาทะเลาะกันเพราะเขาตอบแชทผญ.คนหนึ่ง ซึ้งเราเข้าใจว่าผญ.ทักมา แต่ถ้าเขาไม่สนใจ มันไม่ตอบก็ไม่มีอะไร แต่เขาโกหกเราหน้าด้านๆว่าเขาไม่ได้ยุ่ง แต่พอเรารู้เองมันน่าผิดหวัง แล้วในณ ตอนนั้นเขาก็พูดอ้างนู้นอ้างนี่ไปเรื่อยเปื่อยเลย อ้างว่าเราก็มีคนคุยแบบนี้? แต่เราไม่ได้มีน่ะ อันนี้คือนิสัยที่แก้ไม่หายเลย เราเป็นคนชอบคนตรงๆ มีอะไรก็บอก เราไม่ไดโกรธเลยที่ผญ.ทักมา เราไม่ชอบที่โกหก พอเราทะเลาะกัน เขาก็ถามว่าเราต้องการเขาไหม  ทุกคนเข้าใจความรู้สึกที่ตอบไม่ได้ไหม มันเหมือนกับว่าเราอยู่คนเดียว เรายังสบายใจกว่า ที่ผ่านมาเราดูแลตัวเองเทคแคร์ตัวเองได้สบายมาก  ไม่มีอะไรที่เขาดูเป็นที่พึ่งให้เราได้อ่ะ แล้วพอถึงจุดที่จะเลิกหรือไม่เลิก เขาก็จะพูดว่าเขายังต้องการเรา.. แต่การกระทำมันไม่ใข่แบบนั้น เขาเป็นคนที่ผิดคำพูดบ่อย มากๆๆๆๆ เราพยายามทำเป็นหูทวนลมตลอด พูดแถเก่ง ดีแต่ปากอ่ะ แต่การกระทำคนละอย่าง พูดง่ายๆคือที่ผ่านมาเหมือนเราดูแเขามากกว่าอีก  เมื่อก่อนเราไม่ค่อยชอบน่ะให้เขาไปกินเหล้าบ้านพี่ๆแบบนี้ พอตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยที่จะคอยให้เขาอยู่ในเขตของเรา พอเราปล่อยให้ไป ก็บอกว่าเราไม่สนใจเขา  
สำหรับเขาเราเป็นแฟนคนแรก ซึ้งเราก็เข้าใจว่าเขาต้องการแบบนั้นนี้ 
แต่เรามันอยู่ในจุดที่ไม่ได้อยากกระตือรือร้นตัวเองให้ทำในแบบที่เขาต้องการ 
เขาต้องการมีเซ็กซ์ พอเราไม่อยากมี ก็จะหาพูดแบบว่าเขาสามารถไปมีกับคนอื่นได้แต่เขาไม่ทำเพราะเขารักเรา (คือของงว่า การที่เราไม่ไปทำแบบนั้นกับคนอื่นมันเพราะสิ่งที่เราควรมีอยู่แล้วไหม คุณสมบัติของคำว่าแฟนรึเปล่า เราควรรู้อยู่แก่ใจรึเปล่าว่าไม่สมควร)
แล้วควรให้เกียรติเราด้วยไหม ยอมรับคำตัดสินเรา ไม่ใช่ว่าอยากได้ก็ต้องได้ 
ตอนนี้เหมือนกับว่า เห้ยเราเข้ากันไม่ได้เลยนะ เห้ยเราไม่ได้เข้าใจกันเลย เห็นเราปรับกันไม่ได้จริงๆ พอเราบอกให้เขาปรับนิสัยที่ชอบพูดแถ พูดความเท็จ บิดเบือนความจริงไปบ้าง นิสัยที่ไม่ต้องบอกก็ควรรู้ แล้วพูดอะไรไม่เคยทำได้เลย แบบนี้มันหนักมากสำหรับเราแต่เราก็เรื่อยๆมาทำเป็นโอเคแหละ
เรารู้สึกแบบอิ่ทตัว ถ้าไม่ทะเลาะก็ไม่มีปัญหาไรเรื่อยๆ คุยไปวันๆ ไม่ได้หวือหวาพิเศษ 
แต่ตอนนี่เราถามหน่อยว่าเราผิดไหมที่เราอิ่มตัว ผิดไหมที่เขาถามว่ายังต้องการเขาอยู่รึเปล่า แต่ในใจเรามันบอกว่าเราอยู่คนเดียวยังโอเคกว่า