คือตั้งแต่เด็ก แม่ทำงาน แบบเราไม่ค่อยได้อยุ่ด้วยกันตลอดค่ะ เจอกันจะไปทำงานแค่นั้น
พอเราเรียนจบมหาลัย แม่เราหยุดทำงาน อยู่บ้านเฉยๆ แทนที่จะพักผ่อนอารมณ์ดี กลายเป็นหาเรื่องจับผิดคนในบ้าน
ทะเลาะกันจนบ้านร้อนเป็นไฟ ว่าผ่านเราบ้าง ทะเลาะกันให้เราได้ยินบ้าง หลังจากนั้นไม่กี่ปี ก็หย่ากับพ่อค่ะ และไม่คุยกับน้าเราที่อยู่บ้านเดียวกันจนถึงทุกวันนี้
ช่วงโควิดแรกๆ เค้าจะให้เราเข้าไลฟ์สด เพื่อไปเอาเงินที่คนแจกในไลฟ์ ซึ่งเรารู้สึกว่าเราไม่ได้ลำบากเลย เราโอเคที่ตะทำให้เค้าเพื่อความสบายใจ แต่ให้ใช้เฟสเราเอง คงไม่ทำ ก็บอกเค้าดีๆ อยู่ๆก้โมโห และนินทาเรากับเพื่อน ว่าเราไม่ทำให้ เราแอบฟังอยู่เลยถามว่า แล้วนี่ไม่ทำให้ตรงไหน?
ก็แบบ จะยอมรับผิดไม่ได้ค่ะ เชิ่ดต่อ มั่วไปเรื่องอื่น สำหรับเรื่องนี้ เราไม่คุยกันปีนึงค่ะ มาเริ่มคุยกันตอนที่หมาเราตาย
นับจากวันนั้นจนวันนี้ก็คุยกันมาได้ปีนึงแล้ว แต่ในใจลึกๆ เรายอมรับเลยค่ะว่าไม่เคยสนิทใจ เราไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เค้าทำเยอะมาก แต่ก็พยายาทหลีกเลี่ยง ก็พยายามเจอให้น้อย พูดคุยพอประมาน เอาให้ไม่ทะเลาะกัน
มาวันนี้ เรากลับไปที่บ้านเดิม เพื่อขนของ แต่พบว่าของสำคัญเราหายไป ถูกรื้ออกมา ซึ่งเค้าเป็นคนเก็บให้ แม้เราตะบอกว่าอย่า เพราะเดี๋ยวของปนกันมั่วแล้วเราหาไม่เจอ เราก้วิ่งลงไปถาม เค้าก็บอกไม่รู้ๆ ไม่ได้ทิ้งอะไร ละเราก็คือช็อคมาก ว่าของสิ่งนั้นเราหายได้ยังไง ก็คงมีเสียงดังบ้าง เพื่ออธิบายว่าหน้าตาเปนยังไง แทนที่เค้าจะช่วยหา เค้าบอกปัดว่าเค้าไม่ได้ทิ้ง "กูผิดเองแหละ ที่มายุ่ง เป็นความผิดกูเองแหละ" ...ในช่วงเวลาแบบนี้ แทนที่จะเห็นใจลูกและช่วยหา กลับยืนยันพร้อมขึ้นเสียง ว่าไม่ได้ทิ้ง โยนมห้เราเปนคนผิดซะงั้น เหมือนเค้าจะผิดไม่ได้เลย เรานั่งทำใจซักพักในห้อง และสงบสติอารมณ์+ทำใจ ว่าของคงหายหาไม่เจอ ก็ลงมากำลังจะกลับไปอีกบ้าน บ้านที่เราซื้อเพื่อเค้าและคนในครอบครัว เพื่อมห้เค้าอยุ่ในแวดล้อมดีๆ มีเนื้อที่กว้างๆปลูกต้นไม้ เดินออกกำลังกายได้ สิ่งที่เค้าทำกับเราคือไล่เราและบอกเค้าจะไม่มาอยู่บ้านใหม่กับเราเด็ดขาด "ให้ตายกูก้ไม่ไป" ทนสิ่งที่เราทำกับเค้าไม่ได้ (เรางงมากเลยค่ะ เราไปทำอะไรให้เค้า??) ที่ผ่านมามีแต่เค้าที่ด่าคนอื่นผ่านเรา ฝากเราไปว่าคนในบ้าน เราแบกรับพลังงานลบๆนี้มาตลอด รับฟังและเงียบ เค้าคิดในมุมของเค้าคนเดียว ว่าเค้าคือผู้ให้ เค้าเปนห่วง หวังดี แต่เค้าเคยคิดมั้ยคะ ว่าคนที่อยู่กับเค้า ก็เปนห่วงและทำดีกับเค้าเหมือนกัน แม้แต่คนที่เค้าด่า อย่างพ่อ น้าเรา ก็เปนห่วงเค้ามากๆ แต่เค้าไม่เคยมองในมุมคนอื่นเลย มองเหมือนว่าตัวเองเปนฝ่ายถูกกระทำตลอด ก่อนออกมา เราขอโทษเค้านะคะ เรื่องที่อาจจะเสียงดังตอนหาของ และอาจจะพูดไม่ดีโดยไม่รุ้ตัว แต่เค้าบอกว่าไม่ต้องพูดหรอก พอกันที ... แต่สิ่งที่เค้าพูดคำหยาบคาย ขึ้นเสียง เค้าไม่มองตัวเค้าเลย
พูดแต่ว่าเค้าเปนแม่ กริยาที่เราทำ มันไม่ใช่สิ่งที่ลูกควรทำสำหรับเค้า
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะคะ ที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ รู้ไหมคะ ว่าเค้าทำให้เราอยากตาย
เราพยายามถีบตัวเองมาจุดนี้ ซื้อบ้านหลังใหญ่ให้เค้า ทำทุกอย่างเพื่อเค้า ตอนเค้าป่วย เราวิ่งเต้นทุกอย่าง เหนื่อยจนร้องไห้เลยค่ะ เปนลุกคนเดียว จัดการทึกอย่างคนเดียว แต่เรื่องแค่ของเราหาย ซึ่งเค้าเปนคนรื้อมันออกมาแล้ววางมันในที่ๆไม่ควร กลับกลายเปนเราผิดอีก เหนื่อยจนไม่ไหวแล้วค่ะ
อยากหายไปจากโลก มัน toxicมากจริงๆ ชีวิตคนเรามีหลายบทบาทนะคะ ทุกบทบาทในชีวิตเราถือว่าดีเลย ยกเว้นเรื่องครอบครัวนี่แหละค่ะ บั่นทอนจิตใจเหลือเกิน พยายามปล่อยใจให้สบาย แต่ก็รู้ว่า ปันหานี้จะเกิดขึ้นอีกแน่นอน ถ้ามีใครไปขัดอะไรเค้า หรือทำอะไรที่ไม่ถูกใจ
เพื่อนๆมีวิธีจัดการกับความรู้สึกยังไงคะ เรารู้สึกว่าเราจะร้องไห้วันเดียว และวันรุ่งขึ้นก็หาย แต่จริงๆแล้วลึกๆ เราไม่เคยหายเจ็บกะบคำพูดเค้าเลยค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่าน มันเหมือนมีแผลไปแล้ว และต้องเคยเตือนตัวเองตลอดเวลา ว่าให้นิ่ง ใฟ้อืมๆไป เพื่อให้อารมณ์เค้าไม่ระเบิดและไม่ทะเลาะกะน เพราะถ้าทะเลาะเค้าจะเอาของมาตืน เช่นมือถือที่ซื้อให้ อั่งเปา ... เพื่อนๆเคยเจอประสบการณ์แบบนี้กะนมั้ยคะ ยางหรือพิมพ์ผิดขออภัยด้วยนะคะ พิมพ์ในมือถือค่ะ และเรื่องเพิ่งเกิดสดๆร้อนๆ
ทะเลาะกับแม่ จัดการกับความรู้สึกยังไงคะ
พอเราเรียนจบมหาลัย แม่เราหยุดทำงาน อยู่บ้านเฉยๆ แทนที่จะพักผ่อนอารมณ์ดี กลายเป็นหาเรื่องจับผิดคนในบ้าน
ทะเลาะกันจนบ้านร้อนเป็นไฟ ว่าผ่านเราบ้าง ทะเลาะกันให้เราได้ยินบ้าง หลังจากนั้นไม่กี่ปี ก็หย่ากับพ่อค่ะ และไม่คุยกับน้าเราที่อยู่บ้านเดียวกันจนถึงทุกวันนี้
ช่วงโควิดแรกๆ เค้าจะให้เราเข้าไลฟ์สด เพื่อไปเอาเงินที่คนแจกในไลฟ์ ซึ่งเรารู้สึกว่าเราไม่ได้ลำบากเลย เราโอเคที่ตะทำให้เค้าเพื่อความสบายใจ แต่ให้ใช้เฟสเราเอง คงไม่ทำ ก็บอกเค้าดีๆ อยู่ๆก้โมโห และนินทาเรากับเพื่อน ว่าเราไม่ทำให้ เราแอบฟังอยู่เลยถามว่า แล้วนี่ไม่ทำให้ตรงไหน?
ก็แบบ จะยอมรับผิดไม่ได้ค่ะ เชิ่ดต่อ มั่วไปเรื่องอื่น สำหรับเรื่องนี้ เราไม่คุยกันปีนึงค่ะ มาเริ่มคุยกันตอนที่หมาเราตาย
นับจากวันนั้นจนวันนี้ก็คุยกันมาได้ปีนึงแล้ว แต่ในใจลึกๆ เรายอมรับเลยค่ะว่าไม่เคยสนิทใจ เราไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เค้าทำเยอะมาก แต่ก็พยายาทหลีกเลี่ยง ก็พยายามเจอให้น้อย พูดคุยพอประมาน เอาให้ไม่ทะเลาะกัน
มาวันนี้ เรากลับไปที่บ้านเดิม เพื่อขนของ แต่พบว่าของสำคัญเราหายไป ถูกรื้ออกมา ซึ่งเค้าเป็นคนเก็บให้ แม้เราตะบอกว่าอย่า เพราะเดี๋ยวของปนกันมั่วแล้วเราหาไม่เจอ เราก้วิ่งลงไปถาม เค้าก็บอกไม่รู้ๆ ไม่ได้ทิ้งอะไร ละเราก็คือช็อคมาก ว่าของสิ่งนั้นเราหายได้ยังไง ก็คงมีเสียงดังบ้าง เพื่ออธิบายว่าหน้าตาเปนยังไง แทนที่เค้าจะช่วยหา เค้าบอกปัดว่าเค้าไม่ได้ทิ้ง "กูผิดเองแหละ ที่มายุ่ง เป็นความผิดกูเองแหละ" ...ในช่วงเวลาแบบนี้ แทนที่จะเห็นใจลูกและช่วยหา กลับยืนยันพร้อมขึ้นเสียง ว่าไม่ได้ทิ้ง โยนมห้เราเปนคนผิดซะงั้น เหมือนเค้าจะผิดไม่ได้เลย เรานั่งทำใจซักพักในห้อง และสงบสติอารมณ์+ทำใจ ว่าของคงหายหาไม่เจอ ก็ลงมากำลังจะกลับไปอีกบ้าน บ้านที่เราซื้อเพื่อเค้าและคนในครอบครัว เพื่อมห้เค้าอยุ่ในแวดล้อมดีๆ มีเนื้อที่กว้างๆปลูกต้นไม้ เดินออกกำลังกายได้ สิ่งที่เค้าทำกับเราคือไล่เราและบอกเค้าจะไม่มาอยู่บ้านใหม่กับเราเด็ดขาด "ให้ตายกูก้ไม่ไป" ทนสิ่งที่เราทำกับเค้าไม่ได้ (เรางงมากเลยค่ะ เราไปทำอะไรให้เค้า??) ที่ผ่านมามีแต่เค้าที่ด่าคนอื่นผ่านเรา ฝากเราไปว่าคนในบ้าน เราแบกรับพลังงานลบๆนี้มาตลอด รับฟังและเงียบ เค้าคิดในมุมของเค้าคนเดียว ว่าเค้าคือผู้ให้ เค้าเปนห่วง หวังดี แต่เค้าเคยคิดมั้ยคะ ว่าคนที่อยู่กับเค้า ก็เปนห่วงและทำดีกับเค้าเหมือนกัน แม้แต่คนที่เค้าด่า อย่างพ่อ น้าเรา ก็เปนห่วงเค้ามากๆ แต่เค้าไม่เคยมองในมุมคนอื่นเลย มองเหมือนว่าตัวเองเปนฝ่ายถูกกระทำตลอด ก่อนออกมา เราขอโทษเค้านะคะ เรื่องที่อาจจะเสียงดังตอนหาของ และอาจจะพูดไม่ดีโดยไม่รุ้ตัว แต่เค้าบอกว่าไม่ต้องพูดหรอก พอกันที ... แต่สิ่งที่เค้าพูดคำหยาบคาย ขึ้นเสียง เค้าไม่มองตัวเค้าเลย
พูดแต่ว่าเค้าเปนแม่ กริยาที่เราทำ มันไม่ใช่สิ่งที่ลูกควรทำสำหรับเค้า
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะคะ ที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ รู้ไหมคะ ว่าเค้าทำให้เราอยากตาย
เราพยายามถีบตัวเองมาจุดนี้ ซื้อบ้านหลังใหญ่ให้เค้า ทำทุกอย่างเพื่อเค้า ตอนเค้าป่วย เราวิ่งเต้นทุกอย่าง เหนื่อยจนร้องไห้เลยค่ะ เปนลุกคนเดียว จัดการทึกอย่างคนเดียว แต่เรื่องแค่ของเราหาย ซึ่งเค้าเปนคนรื้อมันออกมาแล้ววางมันในที่ๆไม่ควร กลับกลายเปนเราผิดอีก เหนื่อยจนไม่ไหวแล้วค่ะ
อยากหายไปจากโลก มัน toxicมากจริงๆ ชีวิตคนเรามีหลายบทบาทนะคะ ทุกบทบาทในชีวิตเราถือว่าดีเลย ยกเว้นเรื่องครอบครัวนี่แหละค่ะ บั่นทอนจิตใจเหลือเกิน พยายามปล่อยใจให้สบาย แต่ก็รู้ว่า ปันหานี้จะเกิดขึ้นอีกแน่นอน ถ้ามีใครไปขัดอะไรเค้า หรือทำอะไรที่ไม่ถูกใจ
เพื่อนๆมีวิธีจัดการกับความรู้สึกยังไงคะ เรารู้สึกว่าเราจะร้องไห้วันเดียว และวันรุ่งขึ้นก็หาย แต่จริงๆแล้วลึกๆ เราไม่เคยหายเจ็บกะบคำพูดเค้าเลยค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่าน มันเหมือนมีแผลไปแล้ว และต้องเคยเตือนตัวเองตลอดเวลา ว่าให้นิ่ง ใฟ้อืมๆไป เพื่อให้อารมณ์เค้าไม่ระเบิดและไม่ทะเลาะกะน เพราะถ้าทะเลาะเค้าจะเอาของมาตืน เช่นมือถือที่ซื้อให้ อั่งเปา ... เพื่อนๆเคยเจอประสบการณ์แบบนี้กะนมั้ยคะ ยางหรือพิมพ์ผิดขออภัยด้วยนะคะ พิมพ์ในมือถือค่ะ และเรื่องเพิ่งเกิดสดๆร้อนๆ