คือที่บ้านค่อนข้างที่จะหวงและห่วงเรามากตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ จะไปไหนกับเพื่อนแต่ละทีก็จะยากมาก ซึ่งเราก็เข้าใจนะว่าตอนนั้นยังเด็กมากครอบครัวก็เป็นห่วงเป็นเรื่องธรรมดา แต่ตอนนี้อายุเราบรรลุนิติภาวะแล้ว ก็คือสามารถคิด และตัดสินใจที่จะทำอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว แต่ครอบครัวของเราคือปิดกั้นเราเกือบทุกอย่าง จะไปไหนหรือทำอะไรก็ไม่ได้ ละยิ่งช่วงนี้มีโรคระบาดเราอยากจะออกไปใช้ชีวิต ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆบ้าง แต่ครอบครัวก็ไม่ยอมเลย เพราะเขาแพนิคกับโรคระบาดนี้มาก และเราก็เข้าใจนะว่าทำไม เพราะคนในครอบครัวเรามีผู้สูงอายุอยู่ ติดทีมันก็เสี่ยงมากๆ อีกอย่างตอนนั้นก็ยังฉีดวัคซีนกันไม่ครบ เราก็ยอมไม่ออกจากบ้านเลยราวๆก็เกือบสองปีได้ตั้งแต่มีโควิด เราทำตามและเชื่อฟังตามที่ครอบครัวบอกทุกอย่าง และตอนนี้ทุกคนก็ฉีดวัคซีนกันครบและมากกว่า2เข็มแล้ว และคนส่วนใหญ่ก็ออกมาใช้ชีวิตกันแล้ว จริงๆเรื่องนี้เราเคยถามและคุยกับคนในครอบครัวแล้ว แต่เขากลับบอกว่าเราจะสามารถป้องกันหรือทำขั้นตอนต่างๆได้ดีเท่าเขาหรอ คือเหมือนเขาไม่เชื่อมั่นในตัวเราเลย พอเราตอบว่าสามารถทำได้ แต่เขาก็ยังเงียบและไม่มีคำตอบอะไรมาอีก เราควรทำยังไงดี?
จะทำยังไงให้ครอบครัวเชื่อใจและไว้ใจในตัวเรา?