ปัญหาชีวิตครอบครัว

เกริ่นก่อนว่า ตอนนี้เราอายุ 30 ปี ชีวิตตอนนี้ก็ราบรื่นดี ทำงานมาสิบปี มีหนี้ที่ควรมี🤣🤣 เงินเก็บก็ไม่มี😅😅 ดีแค่ได้สร้างบ้านให้พ่อกับแม่ได้อยู่😃😃 พ่อแม่เรามีลูกแค่สองคน คือเราเป็นพี่คนโต กับมีน้องสาวเราอีกคนที่อายุห่างจากเรา 7 ปี (ไม่ได้ทำงาน) ที่บ้านมีเราทำงานแล้วส่งให้พ่อกับแม่ใช้อยู่ฝ่ายเดียว ตั้งแต่ที่เราเรียนจบ (ม.6) ต้องบอกว่าที่บ้านเราจนมาก มีที่แค่สิบกว่าไร่ ที่บ้านเลี้ยงวัวไม่กี่ตัว เมื่อตอนยังเด็ก พ่อกับแม่เราได้ไปทำงานอยู่ที่อื่น ทิ้งให้เราอยู่กับยาย ให้ยายกับป้าเลี้ยงเรา แต่พ่อกับแม่ก็ส่งเงินมาให้ตลอด ที่นี้ พอเราอายุ 5 ขวบ แม่ก็ขอเรากับป้ายาย เอาเราไปอยู่ด้วยเพื่อจะเลี้ยงเราเอง ยายกับป้าก็ให้เราไป เราก็ไม่อยู่กับพ่อแม่ที่จังหวัดนึง ย้ายที่อยู่ไปเรื่อยๆตามหน้าที่การงานของพ่อแม่ซึ้งพ่อแม่ก็รักเราดี จนแม่เราเริ่มตั้งท้องน้องสาวเรา พอน้องคลอดออกมา เราก็รักน้องสาวคนนี้มาก แม่เริ่มสอนเราซักผ้า หุงข้าว ทำกับข้าว กวาดบ้านถูพื้น ประมาณ 6-7 ขวบ เพราะแม่ต้องเลี้ยงน้อง และพ่อก็ทำงาน เราก็หุงข้าวแฉะบ้าง ซักผ้าไม่ค่อยสะอาดบ้าง บางทีก็ลืมหุงข้าวทำกับข้าว ตามประสาเด็กที่ห่วงเล่น ก็6-7 ขวบอ่ะเนอะ ก็โดนตีบ้าง โดนแม่เอามีดไล่ฟันเพราะทำอะไรสักอย่างผิด จำเหตุการตอนนั้นไม่ได้เพราะนานมาก 7-8 ขวบอ่ะ (มันเป็นเรื่องปกติมั้ย?ที่ลูกทำผิดแล้วแม่เอามีดไล่ฟันลูก ซึ้งแกอาจจะไม่คิดทำจริงเหมือนโมโหจนหน้ามืดมั้ย แต่เด็ก 7-8 ขวบทำไรผิดนักหนาถึงต้องเอามีดไล่แทงเรายังไม่เข้าใจจนบัดนี้😅) พอโตแล้วก็ไม่อยากถาม😅 ตีเราทีเหมือนอยากจะฆ่าเราให้ตาย พอเราหิวทีตอนนั้นพ่อกับแม่กะจนมากเนอะเราเข้าใจแต่การให้เด็ก 7-8 ขวบไปเก็บตะปูขาย(แถวห้องเช่ามีพื้นที่ก่อสร้าง)เพื่อเอาเงินซื้อนมกินก็เกินไปแต่ยังดีร้านค้าเค้าใจดีให้เรากินนมฟรี(แต่แม่มีเงินซื้อนมให้น้องกิน)😅 มันเป็นความคับข้องใจของตัวเราเองที่เล่าให้คนรู้จักฟังไม่ได้ ไม่รู้จะระบายให้ใครฟังเลยขอยืมพื้นที่ ของพันทิปนี้แหละระบาย เพราะเราไม่รู้จักกัน(ทั้งคนโพสทั้งคนอ่าน😅) ต่อๆ😃 พอเราเริ่มขึ้น ป.5-6 พ่อกับแม่ก็พากลับไปอยู่บ้านที่จังหวัดเดิมบ้านเกิดของพ่อ ที่อยู่ก็เป็ยกระต๊อปเก่าๆ คล้ายๆเถียงนาแต่ทำเป็นบ้าน พ่อก็ทำนาแม่ก็ทำนา มีเราอยู่บ้านกับน้อง เราก็ทั้งเรียน ทั้งทำงานบ้าน เกือบทุกอย่าง บางทีเราก็โดดเรียนบ้าง ไม่ตั้งใจเรียนบ้าง แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าเราได้เกรด 4 เกือบทุกวิชา ไม่เคยเรียนตกหรือซ้ำชั้นหรือ ติด ร. หรือไม่มีสิทธิสอบเราไม่เคยโดนเรียกผู้ปกครอง แต่เราเป็นคนดื้อ ชอบเถียง อันนี้ยอมรับ😁 พอเริ่มโตเลยเริ่มแข็งข้อได้ แต่แม่ก็ชอบบอกกับครูบ่อยๆว่าถ้าเราผิดหรือโดดเรียนตีเราได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ตีให้หนักๆ?? เป็นวัยรุ่นมีใครบ้างไม่เคยโดดเรียน แต่บอกก่อนว่าเราไม่ได้โดดไปมั่วสุมกับคนไม่ดี หรือใจแตก เราชอบหนีเข้าห้องสมุด หาหนังสืออ่าน เพราะเรียนๆอยู่มันก็เกิดเบื่อขึ้นมาเฉยๆ😅 เราลืมบอกแม่เราไม่เคยสอนน้องให้เรียกเราว่าพี่เลยสักครั้ง ไม่เคยเลย ตอนนี้ก็เวลาคุยกับเราก็ -กูตลอด😅 แม่ชอบตีเราชอบด่าเราต่อหน้าน้องบ่อยๆ บางทีไล่ตีเรา เราโตแล้วเราก็วิ่งหนี แม่ก็ถือไม้ใหญ่ไล่ตีเรา เราโตแล้วเราก็วิ่งหนี แม่ก็ถือไม้ใหญ่ไล่ตีเราวิ่งทีไกลมาก บางทีแม่ตามเราไม่ทัน เราก็ไม่เข้าบ้านเพราะกลัวกลับไปจะโดนตี บางทีรอจนพ่อแม่ปิดไฟนอนเราถึงเข้าบ้าน(เหตุผลที่ตีก็ทั่วๆไป ลืมหุงข้าวบ้าง บ้างเหตุผลก็ลืมไปแล้ว😅) บางทีเราก็เคยน้อยใจนะ เคยคิดฆ่าตัวตายด้วย แต่เราใจไม่ถึงพอไง กลัวเจ็บกลัวไม่ตายทันที🥲ตอนนี้ก็ยังมีคิดน้อยใจบ้างแต่ปลงแล้ว เคยมีเหตุการนึงที่เราก็จำมาจนตอนนี้ เราเคยตกต้นไม้แบบตกลงมาแล้วน็อคไปเลย ตอนนั้นพ่ออยู่บ้านเลยวิ่งมาดูเราปลุกเรา เรากะตื่นนะแต่คือหัวมึนไปหมดเหมือนตัวเอียงอ่ะ พอแม่กลับมาถึงพาเราไปโรงบาล หมอก็ให้นอนโรงบาลรอดูอาการ แต่แม่ไม่ได้อยู่เฝ้าเรากลับบ้านไปกับน้อง ตอนนั้นเราน่าจะอยู่ ม.1 ได้มั้ง อาจจะเห็นว่าเราโตพอจะอยู่โรงบาลคนเดียวได้ เวลาเข้าห้องน้ำหรือ กินข้าวก็มีญาติเตียงข้างๆ ที่นอนอยู่ข้างกันล่ะที่ดูเรา แม่มาหาเราตอนสายๆได้มั้ง ยังจำได้อยู่จนตอนนี้🥲 แม่เลี้ยงเราก็น้องต่างกันมาก น้องไม่เคยต้องทำอะไรเลยสักอย่าง ผ้าไม่เคยซัก ข้าวไม่เคยหุง บ้านไม่เคยกวาด งานการไม่ทำ เรียนก็ไม่จบ ม.6(เราเริ่มทำงานหลังจบม.6 ก็ส่งเงินกลับบ้านเพื่อส่งน้องเรียน)  ไม่เคยบังคับ น้องที่เหมือนบังคับเรา ตัวเราอ่ะอยากส่งให้น้องเรียนจบให้สูงที่สุดเพราะเราไม่มีโอกาสนั้น เพราะเรารู้ว่า ว่าบ้านจน พ่อกับแม่ยังอยู่กระต๊อบกลางนา เราอยากให้พ่อแม่มีบ้านอยู่ ทุกๆอย่างตอนนี้เป็นเราที่ดิ้นรนหาเอาเอง พ่อกับแม่ไม่เคยหาให้ จะหวังให้น้องเรียนจบสูงๆมีงานทำจะได้ช่วยกันหา ตอนนี้คือหมดหวังเลย น้องเรียน ม.ปลาย มา3ปี แต่ไม่ได้วุฒิ คืออะไร แล้วที่เราทำมาทั้งหมดล่ะ  ไม่เสียดายเวลาที่ไปเรียนเหรอ ค่าเทอม ชุดนักเรียน ค่าอื่นๆอีกล่ะ เท่ากับเสียเวลาไปเปล่าๆตั้ง3 ปีแต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย แล้วจะเรียนไปทำไม!? ทำไมแม่ถึงปล่อยน้องขนาดนั้น ตอนเราเรียนเงินจะซื้อเสื้อนักเรียน รองเท้านักเรียนใหม่ยังไม่มี วันใส่ชุดพละไม่มีรองเท้าผ้าใบ เราใส่รองเท้านักเรียนไป คือถูกมองทั้งโรงเรียนแต่เรายังอดทนจนจบได้ แต่พอเป็นน้องเราพยายามให้ทุกอย่างที่เราขาด แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ปัญหามันอยู่ที่ใหน พอเรารู้ว่าน้องใกล้จบเราเตรียมหาที่เรียนดีๆให้ แต่พอรู้ว่าน้องไม่ได้วุฒิ มันเป็นอะไรที่ช๊อคมาก พอถามอาจารย์ของน้องก็ บอกน้องโดดเรียน งานไม่ทำส่ง ให้มาสอบแก้ก็ไม่มา คือเราพลาดตรงใหนไป เราพลาดที่ให้แม่เป็นคนจัดการเรื่องของน้องเหรอ มันเกิดอะไรขึ้น พอถามแม่ แม่ก็บอกเราไม่ได้ได้เรียนกับน้อง แล้วเราจะรู้อะไร แล้วแม่รู้ทำไมแม่ถึไม่เคยบอกเราล่ะ ทำไมถึงปล่อยให้น้องเป็นแบบนี้ เคยสอนมันบ้างมั้ย เคยสั่งสอนน้องเหมือนเรามั้ย หรือเพราะคิดว่ามีเราคอยส่งเงินให้แล้วปล่อยเลยตามเลย มันไม่อยากเรียนก็ปล่อยมันแบบนี้เหรอ มันใช่เหรอ? ปัจจุบันนี้ใช่มั้ย ไม่มีใครในบ้านที่เอาน้องอยู่ มันว่ามันเถียงหมด แม่ออกไปขายของ พ่อไปดูสวน แต่มันนอนเล่นโทรศัพย์อยู่ที่บ้าน งานบ้านไม่ทำ งานนอกบ้านไม่เอา แล้วแม่ยังต้องให้เงินค่าขนมมันด้วย!? อายุ24 แล้ว นะ ก่อนหน้านี้ช่วงโควิทมันระบาดใหม่ๆ เราตกงาน กลับบ้านไปช่วยแม่ขายของ แล้วเราได้ยินมันด่า มันเถียงกับแม่ เป็นเป็นพี่เราทนฟังไม่ได้ เลยด่ามันไป สรุปเลยกลายเป็นมันกับเราด่ากันแทน แล้วมันว่าเราตกงานต้องหนีซมซานกลับมาอยู่บ้านเหมือนหมาตัวนึง!? คือนี้คือคำพูดที่มันใช้พูดกับพี่ที่เคยส่งเงินให้มันกินมันใช้มันเรียนเหรอ บ้านที่อยู่ก็เป็นเงินที่เราส่งมาทำจนเราไม่มีเงินเก็บ เราไม่มีสิทธิที่จะอยู่เหรอ แม่ก็พยายามปรามมัน แต่จะปรามมันยังไง มันไม่เคยเกรงใจเราอยู่แล้ว มันไม่เคยเห็นเราเป็นพี่ด้วยซ้ำ เพราะใครก็เพราะแม่ไง แม่ไม่เคยสอนให้มัน เคารพเรา มีอะไรก็ด่าเราให้มันเห็นมันจะเอาที่ใหนมาเคารพเราว่าเราเป็นพี่ แม่เริ่มมาดีกับเราก็ตอนที่เราทำงาน หาเงินส่งกลับบ้านอ่ะ พอปรามน้องมันไม่ได้ก็มาปรามเรา บอกเราว่านั้นน้องแล้วเราต้องยอมมันทุกครั้งเลยใช่มั้ย พอเรากลับมาอยู่บ้าน ถึงได้รู้ว่าแม่ต้องเป็นคนทำงานบ้านเอง ซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าว กวาดบ้านถูบ้านแม่เป็นทำ พอเราถามว่าทำไมไม่ให้น้องทำ ก็บอกมันไม่ทำ เราเห็นมันกินขนม ถุงขยะไม่เคยเก็บกินตรงใหนทิ้งไวตรงนั้น ให้แม่ตามเก็บ จานข้าว กินแล้วไม่เคยเอาไปล้างวางทิ้งไว้จนแมงตอม น้ำไม่อาบ ฟันไม่แปลง บอกสอนไรไม่ได้ เถียงตลอด พอพูดกับแม่ทำไมถึงปล่อยน้องถึงขนาดนี้ ก็บอกว่าเราไม่เคยมีลูก ไม่ได้เป็นแม่คนเราไม่เข้าใจเค้าหลอก เราเลยเลิกพูดเพราะถึงพูดไปมันก็ไม่มีไรเปลี่ยนแปลงเพราะแม่ ยังเป็นแบบนี้ รักลูกไม่เท่ากัน หรือเพราะแม่ไม่ได้เลี้ยงเราตั้งแต่เกิดมันถึงเป็นแบบนี้ บางทีเราก็ถามน้องนะว่าเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่เห็น พ่อกับแม่มั้ย ท่านแก่ลงไปทุกวันนะ เคยคิดที่จะหางานทำบ้างมั้ย เห็นมั้ยว่า พ่อกับแม่เหนื่อย ทำมั้ยถึงไม่ทำอะไรเพื่อแบ่งเบาบ้าง ถ้าขี้เกรียดทำงานนอกบ้านทำในบ้านก็ได้ มันก็เงียบไม่ตอบเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เราพูด ถามว่าเคยเจอเพื่อนบ้างมั้ยที่เรียนด้วยกัน เค้าเคยทำว่าตัวมึ..ทำงานอะไรมั้ย อาบน้ำบ้างป่าวเคยถามมั้ย มันก็ตอบเราว่า เพื่อนมันมีมารยาทไม่เคยถามมันแบบนั้น นี้แสดงว่ามันด่าเราว่าไม่มีมารยาท เอ่อดีจริงๆ น้องเทวดาจริงๆ จนเราคิดว่าเราคงอยู่บ้านไม่ได้อ่ะ ถ้ายังอยู่ก็ยังจนอยู่แบบนี้ ต้องดิ้นลนออกมาหางานที่อื่นทำแทนงานเก่า โชคดีที่เราเจอพี่ที่รู้จัก เค้าชวนไปอยู่ด้วย ให้หางานทำแถวจังหวัดเค้า แล้วเราก็ได้งานจริงๆ ตอนนี้เป็น QA ของบ.แห่งนึงในจังหวัดนั้น ตกงานเพราะโควิทคลาวนี้ทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆอย่าง ตอนแรกแม่ไม่อยากให้เราไปทำงานที่อื่นนะอยากให้ช่วยแม่ทำงานอยู่บ้าน ทำไร่ทำสวน ขายขนมในตลาดกับแม่ ถ้าเราไปแล้วใครจะช่วยแกทำ เราเลยบอกก็ลูกสาวสุดที่รักของแม่ไงแม่ก็เงียบ เราบอกว่าเรายังอยากดิ้นรนอยู่ไม่อยากอยู่บ้าน(ในใจเรารู้สึกมันไม่ใช่บ้านของเราอ่ะ หรือเพราะเราไม่ได้อยู่บ้านนาน😅ก็ไม่รู้นะ) ถ้าเราเชื่อแม่เราก็จะลำบากแบบแม่ เพราะงั้นเราต้องเชื่อตัวเองอ่ะ เคยถามแม่น่ะว่าจะให้น้องอยู่ไปแบบนี้อีกนานเท่าไหร่ ถ้าแม่กับพ่อตายมันจะอยู่ยังไงใครจะเลี้ยงมัน แม่บอกก็มีเราไง ให้มันเลี้ยงวัว ทำนาของมันไปคือแม่ อยากจะพูดกับแม่ว่า ทุกวันนี้มันเริ่มคิดที่จะทำยังแม่ ยังเห็นนอนเล่นโทรศัพย์อยู่เลย แม่ไม่คิดว่าหนูจะมีครอบครัวของตัวเองบ้างเหรอ(แต่เราไม่ได้พูดออกไง)  เพราะรู้ถึงพูดไปก็เหมือนเดิม ทะเลาะกันเปล่าๆ เคยพูดเรื่องนี้ให้น้าฟัง น้าก็บอกให้เราเห็นใจแม่ แต่ทำไมไม่มีใครเห็นใจเราบ้าง พอเริ่มต้นทำงานใหม่ เราเลยตั้งใจว่า เราจะเก็บเงินในส่วนอนาคตของเราบ้าง จะไม่ทุ่มเทส่งเงินกลับบ้านแบบเอาเป็นเอาตายแบบก่อนหน้านี้แล้ว เพราะพอเราไม่มีเงินก็ไม่มีใครเห็นหัวแม้แต่พี่น้องแท้ๆยัง ดูถูกอ่ะ เราคิดจะเก็บเงินเป็นของตัวเอง ถามว่าส่งกลับบ้านมั้ยก็ส่งเหมือนเดิมแต่ไม่ส่งเยอะเท่าเดิม บางทีเราก็คิดนะว่าเราเห็นแก่ตัวมั้ย อยู่ที่บ้านพ่อแม่กินอะไร จะมีเงินพอใช้มั้ย  ตั้งแต่ทำงานมาแม่ไม่เคยโทรหาเราเลย นอกจากเราจะโทรไป เราเลยลองว่าไปโทรไปสัก ครึ่งเดือนซิจะมีคนโทรหาเรามั้ยก็ไม่มีจริงๆ พอเราโทรไปแม่ก็ชอบบอกกลัวโทรหาเราเวลางาน แต่ลูกไม่โทรหาเป็นอาทิตย์แบบนี้ไม่ห่วงเราบ้างเหรอ🥲🥲🥲 อีกอย่างที่เราคิดได้คือถ้าเรามีลูกเราจะไม่ให้แม่เลี้ยงเลย เราจะเลี้ยงเองเรากลัวว่าลูกเราจะถูกเลี้ยงแบบน้อง คิดแบบนี้เราบาปมั้ย