ปัญหานี้เริ่มติดตัวจากการเลื่อนขึ้นมาใช้ชีวิตแบบเด็กมัธยมต้นแน่นอนว่าทุกโรงเรียนหรือไม่เกือบทุกห้องต้องมีกลุ่มหรือเด็กชอบแซวหรือการกระทำต่างๆหรือไม่ก็รูปร่างหน้าตาหรือโยงไปถึงปมด้อยอีกฝ่ายแน่นอนค่ะว่าการคิดว่าได้โตขึ้นอีกระดับนิสัยเราค่อนข้างสดใสถึงจะไม่ใช่เด็กช่างพูดเพราะอาจจะไม่มีใครอยากฟังก็สนุกกับการเรียนและเรียนค่อนข้างดีโรงเรียนก็ได้แบ่งห้องเป็นสองห้องเรานั้นอยู่ห้องสองทั้งสองห้องนั้นก็มีคนชอบแซวเหมือนกันแหละแต่ก็พอใช้ชีวิตเรื่อยๆไม่คิดอะไรมากจนโดนย้ายไปอีกห้องเรื่องก็เหมือนเดิมโดนแซวเป็นครั้งคราวก็ไม่ได้คิดอะไรจนโรงเรียนมีเด็กน้อยจึงรวบทั้งสองห้องเข้ากันแน่นอนพวกชอบแซวอยู่ด้วยกันเราเริ่มคิดที่จะอยู่ห่างๆเพราะไม่ชอบการกระทำนี้คิเจะเรียนเฉยๆแต่มันก็หนีไม่พ้นกับห้องเรียนที่มีเด็กน้อยก็หนีไม่พ้นจนเขาแซวเราเรื่อยๆจนสีหน้าเราออกว่าไม่ชอบเขาก็แซวเราต่อไปและถามว่ามองค้อนทำไมแต่คงเพราะสีหน้ากับตาที่เรามองว่าไม่ชอบอะไรจะดุเขาเลยครอยๆตีออกห่างแต่ก็ไม่พ้นเรื่องการนินทาทั้งๆมี่เราไม่เคยทำอะไรให้อยู่เฉยๆแล้วทำไมต้องเป็นคนสนุกปากให้หรือไม่มีเรื่องอื่นจะพูดก็พยายามปล่อยผ่านแต่ด้วยที่ความมีเพื่อนคนนึงไม่คุยกับใครเลยเรียนก็ไม่ค่อยเก่งเพื่อนไม่ค่อยมีเราก็คิดจะไปเป็นเพื่อนด้วยโดยการไปคุยเรื่องความชอบของเขาแต่เขาคือเพื่อนที่ดีหาได้ยากที่เป็นเพื่อนที่ดีมากแต่อาจจะติดเรื่องรูปร่างหน้าตาและการเรียนไม่ค่อยดีจึงเริ่มโดนแซวเรื่อยๆแซวทุกวันเราก็โดนด้วยครั้งคราวเพื่อนเป็นเด็กสมาธิสั้นจะชอบจดจ่อกับสิ่งชอบบ้างครั้งครูสอนอยู่ก็อาจวาดรูปหรือไม่ก็นอนทำให้โดนแซวเรื่อนๆในการกระทำนั้นเราก็อยากปกป้องนะแต่คงทำไรไม่ได้เพราะอาจมีปัญหาตามมาถึงเราทั้งคู่จึงทนอยู่กันไปจนเรียนออนไลน์จนครึ่งเทอมเราก็ไม่เข้าไปเรียนไปติดต่อกับใครเพราะเราไม่อยากไปเจอพวกนั้นถึงแม้มันจะเรียนออนไลน์มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราเกลียดคนจำพวกนี้มากๆแต่ก็คิดถึงเรื่องแม่ที่เป็นแสงเดียวของชีวิตจึงกลับไปเรียนเพราะแม่ก็มีเราคนเดียวเราก็มีแม่คนเดียวจนม.3ได้เปิดเทอมนั้นก็เป็นสิ่งที่คิดตามไว้เขาแซวเราเหมือนเดิมแต่เพื่อนเราที่โดนเราสังเกตุว่ามันโดนหนักขึ้นเหมือนเป็นการบูลลี่แน่นอนว่าการอยู่ด้วยกันคทอโดนทั้งคู่กลุ่มนั้นเหมือนเห็นเราไม่เหมือนคนแหละ"ดูสิสองตัวนั้นทำไรอีกละ"จนเรื่อยๆใกล้จบม.3ก็เห็นเพื่อนดึงผมตนเองเลยรู้ว่าอาจเครียดเพื่อระบายเราก็ค่อนไปอยู่ด้วยเพื่อไม่ให้เครียดเราก็พอมีเรื่องเครียดอยู่แล้วพอใกล้จบเทอมเริ่มแซวหนักเพราะคงไม่มีไรทำมากมั้งเราพอทนๆมา3ปีจนเป็นความเครียดสะสมและเพื่อนพอจบก็ต้องแยกย้ายถึงตอนนี้เราก็เรียนปวช.แต่ก็ใกล้เปิดเทอมเรายังไม่มีเพื่อนความกล้าต่างๆหายไปหมดเรายังเป็นห่วงแม้กระมั้งเพื่อนคนนั้นว่าจะเป็นแบบเราไหมเราไม่อยากให้เขาเป็นเพราะเขาอ่อนแอเกินไปกับสังคมแบบนี้เราก็ไม่อยากเจอมันอีกมันเลยอาจเป็นปมด้อยของเราทั้งคู่เรื่องเพื่อนไม่มีความสดใสในชีวิตวัยรุ่นไม่อยากเรียนไม่อยากเจอใครอยากเก็บตัวอยากอยู่คนเดียวและคิดว่าทัศนคติแบบนี้หรอที่ควรใช้ชีวิตมะธยมเริ่มโตแบบผู้ใหญ่
1เลยอยากถามว่าเราควรจัดการกับเราตอนนี้ยังไงดี
2คิดเรื่องว่าการแซวที่ค่อนแรงไปทางบูลลี่ยังไง
3ถ้าคุณเป็นพวกคนกลุ่มนั้นที่คอนชอบแซวบ่อยๆมันสนุกปากมากนักหรอที่การทำงี้ทำให้ต้องเป็นเด็กไม่เห็นความสุข



มันไม่สนุกมากๆสำหรับคนโดน