ครอบครัวไม่ไใช่สิ่งที่ดีที่สุด

เราเป็นคนร่าเริงแจ่มใสแต่ว่ามักจะชอบเก็บเครื่องเครียดมาคิดตอนเด็กจนถึงปัจจุบันแม่มักจะเอาความติดตัวเองเป็นใหญ่เวลาทำผิดหรือทำให้ไม่พอใจเค้ามักจะด่าด้วยถ้อยคำหยาบคายและใช้ความรุนแรงตอนนี้เราโตขึ้นเค้าก็ยังคงเป็นแบบนี้เราไม่สามารถร้องไห้ต่อหน้าเค้าได้เวลาโดนด่าไม่งั้นอาจโดนด้าอีกเราต้องคอยแอบไปรเองไห้ในห้องน้ำและเพื่อไม่ให้มีเสียงเราเลยกัดตัวแขงกัดแขนเพื่อนไม่ให้เสียงร้องมันออกมาเเละเรายังทำร้ายร่างกายตัวเองเวลามีปัญหากับแม่แต่แม่เราไม่เคยรู้หรอกแต่ถึงแม้เค้าจะเป็นแบบนี้ตอนปกติเค้าก็เป็นแม่ที่ดี แต่ว่าเราไม่มีความรู้สึกรักเค้าเลยตรงข้ามด้วยซ้ำเรารู้สึกเฉยๆกับเค้าแถมยังไม่อยากเจอเค้าหรืออยู่กับเคาเลยเเค่พูดเรายังไม่อยากพูดด้วยเลยเราเคยรองที่จะรักเค้าแต่ทำไม่ได้อะมีแต่ความเย็นชาสำหรับแม่คนนี้เราควรทำไงดีผิดไหมที่ไม่รักแม่.