เราเหนื่อยมากค่ะ ควรทำยังไงดี

สวัสดีค่ะ ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน เรายังอายุน้อย (ขอไม่บอกนะคะ แต่เกิน 10 และน้อยกว่า 15 ค่ะ) เราหมดหนทางแล้ว คือเราไม่ได้มีชีวิตจนหรือลำบากอะไรเลย อาจจะเป็นเหมือนที่พ่อพูดว่าเราชอบคิดมากไปเอง แต่ เรา เหนื่อย มากค่ะ เหนื่อยทั้งใจ ทั้งร่างกาย เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ก็ขี้กลัวเกินไป แล้วก็กลัวบาป แต่ก็มีช่วงที่ไม่ไหวแล้วจริงๆเหมือนกัน เลยเคยหาวิธีตายที่เจ็บน้อยที่สุดในอินเตอร์เน็ต แต่ก็ไม่เจออะไรดีๆเลย เราเลยอยากไปหาหมอจิตแพทย์เพราะเขาน่าจะมีคำตอบดีๆให้เรา เราเลยขอให้พ่อแม่พาไป พวกเขาก็บอกว่าโอเค แต่ก็ไม่เคยทำตามที่พูด เราเจอหลายคนที่บอกว่ามันเป็นแค่อารมณ์ช่วงวูบ ก็อาจจะจริง เพราะครึ่งนึงก็อยากตาย แต่อีกครึ่งก็อยากอยู่ แต่มันอยากตายหลายรอบเกินไปแล้ว ตั้งแต่ ป. 4 จนถึงตอนนี้ขึ้น ม แล้ว เราไม่มีความสุขเลยค่ะ อาจจะจริงที่เรายิ้มเยอะ แต่พอมาคิดๆดูแล้วก็รู้ ว่า นั้นอาจจะเป็นการยิ้มที่เสแสร้งเพื่อให้พ่อแม่พอใจ เราเหนื่อยมาก ขอโทษที่เป็นเด็กอกตัญญู แต่เราอยากไปอยู่เองคนเดียวโดยที่ไม่มีใครรู้ ไม่มีพ่อหรือแม่ เราเหนื่อยมานานมากแต่ก็เก็บไปร้องให้คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง เหมือนที่หลายๆคนน่าจะเป็น เราคิดว่าถ้าร้องให้ต่อหน้าคนอื่นหรือปรึกษาผู้อื่นจะเป็นการแสดงความอ่อนแอของตัวเองออกไป เราคิดว่าทุกคนคงมีปัญหาของตัวเองที่ต้องจัดการคนเดียว เราเก็บไว้ตลอด จนวันนึงระเบิดออกมาลั่นบ้าน พ่อเลยมาตบตีสั่งสอน แต่เราไม่ได้โกรธเรื่องนี้หรอกนะ แต่โกรธที่มาพูดกับเราแรงๆ ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราบอกออกไปว่า อยากอยู่ด้วยตัวคนเดียว จะได้ไม่เป็นภาระ แถมบอกว่าจะทำงานเลี้ยงชีพเอง แต่พ่อก็ด่ากลับว่า ไม่มีสมอง xึงไม่ได้เก่งตายขนาดที่จะมีคนรับเข้าทำงาน แล้วยังอายุแค่นี้ แล้วหลังจากนั้น เราก็เริ่มหมดความมั่นใจเรื่อยๆๆๆ ตั้งหน้าตา นิสัย ความฉลาด เราคิดไปว่า ทำไมเราไม่มีข้อดีเลยล่ะ พ่อก็ชอบซ่ำเติมเข้าไปอีก และก็เริ่มคิดเรื่องฆ่าตัวตายอีกครั้ง ถ้าพูดจริงๆ เราอยากอยู่ เราอยากอยู่บนโลกใบนี้ เรามีอะไรหลายๆอย่าง อยากทำ อยากประสบความสำเร็จ อยากรวย อยากช่วยคนจน แต่เราเหนื่อยมากๆแล้ว แถมเซ็นส์ของเรา ที่เราเชื่อว่าค่อนข้างจะแม่น ยังบอกว่าอาจจะตายในอีกไม่กี่ปีนี้ ก็ดีเหมือนกันนะ แต่เราก็อยากอยู่บนโลกนี้อยู่ดี มันขัดแย้งกันไปหมด ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว เราเบื่อทุกอย่าง เลยรวบรวมความกล้าสักครั้งนึงในชีวิต ทื้งความแข็งแกร่งที่ไม่อยากปรึกษาใครไปพูดกับแม่ ผู้น่าจะเข้าใจเราดีกว่า แม่พูดว่า เรายังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้องสู้ เรายังมีทางเลือกอีกเยอะ แล้วก็บอกด้วยว่าที่พ่อชอบตำหนิเป็นเพราะหวงลูก เราเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เราเหนื่อยจริงๆ หมอจิตแพทย์ก็ไม่ยอมพาไปด้วย แม่ก็เคยถามว่าทำไมอยากไปหาหมอ เราก็พูดความจริงไปว่า อยากถามคำถามหมอ แม่ก็ถามว่าคำถามอะไร ปรึกษาแม่ก่อนก็ได้ แต่ถ้าเราบอกไปว่า จะถามวิธีฆ่าตัวตายที่ดีที่สุด เรื่องคงหยุ่งเหยิงแน่ เลยพูดตรงๆว่า บอกไม่ได้ ถ้าแม่รู้ แม่คงไปบอกพ่อแน่ แล้วพ่อก็จะมาคุยกับเราเรื่องนี้เป็นชั่วโมงแน่ๆ ซึ่งก็ดีแหละ แต่เราเบื่อและเหนื่อยมาก ไม่ใช่เพราะพูดเยอะหรอก แต่พ่อเป็นพวก เหตุผลอันดับ 1 ถ้าไม่มีเหตุผลคือคุยไม่รู้เรื่อง บอกว่าไร้สาระ เด็กสมัยนี้นิดเดียวก็อดทนไม่ได้ แต่เราเหนื่อยจนเหตุผลไม่ช่วยอะไรแล้ว ขอทำตามความรู้สึกตัวเองไม่ได้หรอ เราอยากพูดแบบนี้ออกไป แต่พ่อต้องไม่ชอบแน่ๆ เผลอๆอาจจะตีด้วย แล้วพ่อจะต้องตำหนิเราเพิ่มซึ่งทำให้เราอยากตายมากขึ้นแน่ๆ ขอร้องนะคะ ช่วยทีเถอะ เราหมดหนทางแล้ว เราควรทำยังไงดี