สำลับข้อย แม่นรักโลกหลาย. มนุษย์นั้นอาไสยู่อโลกมายาวนานกว่า 2 ล้านปีแล้ว.สังคม มนุษย์มีการวิวัดทะนาการในหลายด้านอย่างเช่น
การคมมะนาคม
การสื่อสาน
เตักโนโลชี
วัฒนธรรม
.........
แต่มนุษย์ไม่รับรู้ว่า มีบางสิ่งที่พวกเขาลืมไป. แม่น โลกนั้นเอง.
มะนุษย์เรานั้นเอาแต่พัดทะนาแต่กันเอง. ไม่ชุกคิดว่า โลกนั้นก่อ ต้องการอยากพัดทะนาเช่นกัน.
เราก่อรักโลกแล้วไง แถมยังอะนุรักสิ่งแวดล้อมอีก. มันยังไม่พอหลื?
แน่นอน มันยังไม่พอ. เพาะว่า มนุษย์ส่วนหลายมั่วแต่มกมุ้นย่อกับการดำลงชีวิดปะจำวันนั้นเอง. เขาไม่มีเวลามาสนใจหลอก.
เพาะว่า มันไม่ได้อะไรตอบแทน, ไม่เกี่ยวกับพวกเรา ให้พวกรักโลก หลื คนอื่นที่เขาทำหน้าที่นี้ทำแทนเอง, ไม่สนใจ, ไม่สำคัน, ไม่รู้ไม่เห็น....
พวกเขาต่างปัดหน้าที่นี้กันออกหมด. ให้แต่คนส่วนน้อยทำเอง.
ลองถามตัวสิว่า เรารักโลกทำไม่? เราทำเพื่ออะไร? เราทำไปทำไม่? แล้วเราได้อะไรตอบแทน? ได้เงินไหม?
คำตอบคือ ไม่ได้อะไรสักอย่าง ได้แต่น้ำใจที่ช่วยกันเท่านั้นเอง.
ทำไม่คนส่วนหลายปะติเสด หลื ไม่ช่วย ?
คำตอบคือ เหดผนส่วนตัว, ไม่พูด, ไม่สนใจ, ไม่รู้ไม่เห็น,....
พวกเขาเหล่านี้เขาไม่ใช่ว่า ไม่อยากช่วย, แต่พวกเขาไม่อยากต่างหาก. เพาะมนุษย์นั้นมีราคะ ที่มากมาย เมื่อไม่มีผนตอบแทน พวกเขาก่อไม่จำเป็นที่จะต้องทำเพื่อช่วยโลก
แล้าถ้าเราช่วยโลกละ อย่างเช่น
อะนุรักสิ่งแวดล้อม
ป้องกันการข้าสัดป่า, ป่าไม้, สัดน้ำ...
ปรับปุ่งสะพาบแวดล้อม
.....
มันย้งไม่พอหลื?
คำตอบ แน่นอนว่า มันยังไม่พอ
เราต้องฟื้นฟูสัดป่า, สัดน้ำ, ป่าไม้.......ด้วยไม่ใช่เอาแต่พูดว่า อะนุรัก, ปกป้อง เราต้องฟื้นฟูมันด้วย. พวกเราจะเอาแต่ให้ทำมะชาดมันฟื้นฟูมันเอง. ทางที่ดีเราควรฟื้นฟูมันเองดีกว่าชะด้วยช้ำ. พวกเราไม่ควรพักภาระให้ทำมะชาด. เราควรทำมันเอง
มะนุษย์มีปันยา แต่ต้นไม้, ทำมะชาดมันไม่มีปันยา แล้วมันจะฟื้นฟูมันเองได้หลื?
มันช้ามาก. เราไม่ควรรอ. เราต้องเร่งรีบฟื้นฟูโลกชะก่อนจะสายเกินไป.
ถ้าไม่อย่างงั้นโลกอาจไม่ใช่ที่มนุษย์ย่อได้อีกต่อไป.
พวกเราไม่ควรหวังจะมีดาวดวงใหม่ทีเหมือนโลกเดัดขาด. ถ้าหวังแบบนั้นสะแดงว่า คุณนั้นโลกสวยมาก.
โลกนั้นมี อันเดืยว. ถ้ามีอันอื่นมันจะดีกว่า?
อย่าคิดแบบนั้น.
เราต้องช่วยโลกให้ได้!?
แล้วคุณละ
คุณรักโลกป่าว?
การคมมะนาคม
การสื่อสาน
เตักโนโลชี
วัฒนธรรม
.........
แต่มนุษย์ไม่รับรู้ว่า มีบางสิ่งที่พวกเขาลืมไป. แม่น โลกนั้นเอง.
มะนุษย์เรานั้นเอาแต่พัดทะนาแต่กันเอง. ไม่ชุกคิดว่า โลกนั้นก่อ ต้องการอยากพัดทะนาเช่นกัน.
เราก่อรักโลกแล้วไง แถมยังอะนุรักสิ่งแวดล้อมอีก. มันยังไม่พอหลื?
แน่นอน มันยังไม่พอ. เพาะว่า มนุษย์ส่วนหลายมั่วแต่มกมุ้นย่อกับการดำลงชีวิดปะจำวันนั้นเอง. เขาไม่มีเวลามาสนใจหลอก.
เพาะว่า มันไม่ได้อะไรตอบแทน, ไม่เกี่ยวกับพวกเรา ให้พวกรักโลก หลื คนอื่นที่เขาทำหน้าที่นี้ทำแทนเอง, ไม่สนใจ, ไม่สำคัน, ไม่รู้ไม่เห็น....
พวกเขาต่างปัดหน้าที่นี้กันออกหมด. ให้แต่คนส่วนน้อยทำเอง.
ลองถามตัวสิว่า เรารักโลกทำไม่? เราทำเพื่ออะไร? เราทำไปทำไม่? แล้วเราได้อะไรตอบแทน? ได้เงินไหม?
คำตอบคือ ไม่ได้อะไรสักอย่าง ได้แต่น้ำใจที่ช่วยกันเท่านั้นเอง.
ทำไม่คนส่วนหลายปะติเสด หลื ไม่ช่วย ?
คำตอบคือ เหดผนส่วนตัว, ไม่พูด, ไม่สนใจ, ไม่รู้ไม่เห็น,....
พวกเขาเหล่านี้เขาไม่ใช่ว่า ไม่อยากช่วย, แต่พวกเขาไม่อยากต่างหาก. เพาะมนุษย์นั้นมีราคะ ที่มากมาย เมื่อไม่มีผนตอบแทน พวกเขาก่อไม่จำเป็นที่จะต้องทำเพื่อช่วยโลก
แล้าถ้าเราช่วยโลกละ อย่างเช่น
อะนุรักสิ่งแวดล้อม
ป้องกันการข้าสัดป่า, ป่าไม้, สัดน้ำ...
ปรับปุ่งสะพาบแวดล้อม
.....
มันย้งไม่พอหลื?
คำตอบ แน่นอนว่า มันยังไม่พอ
เราต้องฟื้นฟูสัดป่า, สัดน้ำ, ป่าไม้.......ด้วยไม่ใช่เอาแต่พูดว่า อะนุรัก, ปกป้อง เราต้องฟื้นฟูมันด้วย. พวกเราจะเอาแต่ให้ทำมะชาดมันฟื้นฟูมันเอง. ทางที่ดีเราควรฟื้นฟูมันเองดีกว่าชะด้วยช้ำ. พวกเราไม่ควรพักภาระให้ทำมะชาด. เราควรทำมันเอง
มะนุษย์มีปันยา แต่ต้นไม้, ทำมะชาดมันไม่มีปันยา แล้วมันจะฟื้นฟูมันเองได้หลื?
มันช้ามาก. เราไม่ควรรอ. เราต้องเร่งรีบฟื้นฟูโลกชะก่อนจะสายเกินไป.
ถ้าไม่อย่างงั้นโลกอาจไม่ใช่ที่มนุษย์ย่อได้อีกต่อไป.
พวกเราไม่ควรหวังจะมีดาวดวงใหม่ทีเหมือนโลกเดัดขาด. ถ้าหวังแบบนั้นสะแดงว่า คุณนั้นโลกสวยมาก.
โลกนั้นมี อันเดืยว. ถ้ามีอันอื่นมันจะดีกว่า?
อย่าคิดแบบนั้น.
เราต้องช่วยโลกให้ได้!?
แล้วคุณละ