เรารู้สิ่งที่เรากำลังพิมพ์ต่อไปนี้อาจทำให้ใครหลายคนไม่ชอบหรือด่าเราได้ แต่เราอยากระบายและถามความคิดเห็นทุกคนจริงๆค่ะ เริ่มแรกเราเกิดมาไม่มีคุณพ่อนะคะ ในใบเกิดก็ไม่ทราบชื่อ มีคุณแม่เลี้ยงเรามาถึงอยู่ประมาณ ป.1 และแม่ก็เสียค่ะ ย่าเอาเรามาเลี้ยงต่อจากแม่พร้อมพี่สาวคนละพ่ออีก 1 คนค่ะ แต่พอเริ่มโตขึ้นพี่สาวเราทำตัวไม่ดีเลยค่ะ ติดยา ขายตัว ขู่เอาเงินจากย่าและตบตีเราบ่อยมาก พอเราขึ้น ป.5 เราเริ่มทำงานหาเงินเองแล้วค่ะ ตอนนั้นไม่อยากเรียนเลย เพื่อนล้อที่ย่าเป็นคนเก็บของเก่าขาย ความคิดเด็กๆออกจากโรงเรียนมาทำงานกับญาติตั้งแต่ป.5 เพราะไม่อยากเรียนและไม่อยากโดนพี่สาวบังคับขายตัว ไม่อยากอยู่ในวงจรอุบาดแบบนั้น ตอนเราออกจากโรงเรียนย่าเราก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ เราเริ่มทำงานหาเงินเองมาตั้งแต่ตอนนั้นเลย อยู่บ้านเดียวกันก็จริงแต่ไม่เคยจะขอเงินย่าสักบาทเดียว พอเริ่มโตขึ้นหน่อยก็อยากเรียน อยากทำงานดีขึ้นค่ะ เลยไปเรียนนอกระบบ เรียนได้สักพักเราก็ไปทำงานที่จังหวัดอื่น ตอนนั้นอายุประมาณ 16 ปี เราต้องพาตัวเองไปทำงานที่อื่นเพราะโดนพี่สาวรังแกตลอดเลยค่ะ ตบตีขโมยของ ขโมยเงิน ขโมยยันเสื้อผ้า เราโตขึ้นก็เริ่มแจ้งตำรวจ แต่พี่สาวเรามันมีเส้นกับตำรวจอยู่ทำให้ไม่เคยโดนจับเลย แถมย่าเรายังห้ามไม่ให้แจ้งด้วย (เขารักพี่สาวมาก) เราก็เริ่มอยู่ด้วยตัวคนเดียวมาตั้งแต่นั้นค่ะ แต่มันก็มีเรื่องให้เราต้องกลับมาอยู่จังหวัดเดิม ประจวบเหมาะ กับที่บ้านย่าถูกเรียกคืนด้วย เขาเลยมาอยู่ห้องเช่ากับเรา เราก็ให้อยู่นะคะ พร้อมทำงานออนไลน์ไปด้วย ได้เงินพออยู่ได้เลย (แต่คนข้างนอกก็คิดเสมอว่าเราไม่ทำงาน) เคยโดนญาติตีเพราะคิดว่าเราไม่ยอมทำงานแต่เกาะย่ากินด้วย พูดเท่าไรก็ไม่มีใครฟัง ว่าเราทำงานนะ แต่เป็นงานขายของออนไลน์ เรารอวุฒิเพื่อไปสมัครงานอยู่ ระหว่างนั้นเราก็รับทำทุกอย่างที่จะทำได้ แต่ย่าเราก็ยังเก็บขวดขายอยู่ จนวันนึงพี่สาวเรากลับมา เขามาก่อกวนเราที่ห้องเช่า เอาลูกมาทิ้งไว้ให้เรากับย่าเลี้ยงสองคน มาโว๊ยวายเสียงดังเกือบทุกคืนเพื่อขอเงินย่า เราก็แจ้งตำรวจนะ ตำรวจก็ไม่ทำอะไร ย่าเราก็ขอร้องไม่ให้แจ้งจับ แต่เรื่องก็วนอยู่แบบนี้ไปอยู่ 2 ปีกว่า จนเราเรียนจบได้งานทำ เรื่องก็ยังเป็นแบบเดิม สุขภาพจิตเราแย่ลงเรื่อยๆ เพราะตอนเราไปทำงานย่าเราชอบเปิดประตูให้พี่เราเข้ามาในบ้าน มาขโมยของเรา แรกๆเราก็จับไม่ได้ หลังๆเราติดกล้องวงจรปิด เลยได้ภาพเอาไปแจ้งจับพี่สาวตัวเอง แต่กว่าเราจะขอร้องให้ตำรวจดำเนินเรื่องก็ใช้เวลาไปเกือบ 7 เดือน เรื่องก็วนอยู่ที่พี่สาวเรามาก่อกวน ย่าเราเปิดประตูให้พี่เราเข้ามาขโมยของ จนวันนึงเราทนไม่ไหว เพราะย่าชอบเอาเราไปพูดข้างนอกตลอด ว่าเราไม่ดีงั้นงี้ การที่เราไม่เปิดโอกาสให้พี่สาวเข้าบ้านมันผิดมากหรอ? เขาเข้ามาก็มือเร็วหยิยของออกไปตลอด ย่าเราโดนประจำ เอายาไปซ่อนเรียกเงินบ้าง เอาลูกตัวเองมาขู่ย่าเราบ้าง เราที่พยายามกันเขาออกมา พยายามเอาหลานออกมาผิดมากหรอ จนวันนึงเราไม่ไหวก็ทะเลาะกันใหญ่โต เราจะขอย้ายไปอยู่คนเดียวเอง โดยจะจ่ายค่าบ้านค่าน้ำค่าไฟ ให้ย่าเหมือนเดิม แต่เจ้าของห้องเช่าเขาก็ไม่ยอมให้ย่าอยู่ เพราะถ้าย่าอยู่พี่สาวเรามันก็ยังไปรบกวน เผื่อๆหนักกว่าเดิมเพราะไม่มีเราคอยกันท่าแล้ว ตอนนั้นเราไม่ไหวถึงขีดสุดเลยระเบิดอารมณ์ออกมา ไล่ให้เขาไปอยู่กันสองคน ย่าเราไปอยู่บ้านเก่าที่ไม่มีน้ำมีไฟแล้ว เราก็คอยไปดูอยู่ตลอด แต่ย่าเราหนักขึ้น เริ่มไปตามหาเราที่ทำงาน พูดให้คนที่ทำงานฟังว่าเราไม่ได้เข้าไปหา เขาเป็นห่วง แต่ความห่วงใยของเขากลับทำร้ายเรา คนที่ทำงานนินทาว่าเราไม่ดูแลย่า แต่ไม่เคยมีใครถามเลยว่าทำไม เราทำงานวันละ 10 กว่าชั่วโมง ไหนจะงานขายของออนไลน์ ที่เราทำอีก เราแทบจะไม่มีเวลานอน ย่าก็เก็บของขายเหมือนเดิม ไม่ใช่เราไม่สงสาร เวลาผ่านไปเราก็เริ่มหายโกรธ ขอให้เขามาอยู่กลับเรา เราเลี้ยงเองทั้งเขาและลูกพี่สาว เราจะส่งเรียนโรงเรียนเอง บ้านมันไม่มีน้ำไฟเราไม่อยากให้เขาอยู่และไม่อยากให้เขาทำงานอะไรแล้ว แต่เขาไม่ยอมมาเอง เราจะต่อน้ำต่อไฟให้ เราก็ติดต่อเจ้าของที่ไม่ได้ (บ้านเป็นของญาติเราซื้อไว้ แต่ที่เช่าและไม่ได้จ่ายค่าเช่านานแล้ว) เราขอให้เขามาอยู่ตลอด แต่เขาไม่ยอมมา เราจะให้เป็นเงินก็คงไม่ได้ เพราะเราให้เงินเขา ย่าเราเขาก็เอาไปให้พี่สาวเราทั้งหมด เราอยากให้เขามาอยู่กับเราแต่ข้อแม้คือห้ามติดต่อบอกที่อยู่เรากับพี่สาว (มันขู่จะฆ่าเราเรื่องที่เราดำเนินเรื่องแจ้งความมัน เคยให้แฟนมันมาขู่เราถึงที่ทำงาน ย่าเรารู้ทุกอย่างแต่ยังปกป้อง) ถ้ามันรู้ที่อยู่เราก็จะวนลูปเดิมๆ ห้องเช่าก็จะไล่เราออกอีกถ้ามันมารบกวน ย่าเราก็เก็บของเก่าขายตลอด มีคนเอาไปโพสลงเฟสบ่อยมาก เราปวดใจทุกครั้งที่เห็นคนพิมพ์เหมือนย่าเราไม่มีลูกหลานดูแลปล่อยให้ไปลำบาก เราอยากพิมพ์มากว่าไม่ใช่ ลูกๆย่าและตัวเราพร้อมเลี้ยงดู แต่ติดตรงย่าเราไม่ยอมอยู่กับใคร เขาอ้างว่าเป็นห่วงลูกพี่สาวเรา แต่จะห่วงทำไมในเมื่อเราก็เอาเด็กมาเลี้ยงด้วย ไม่ได้จะให้ทิ้ง รู้ๆกันในวงญาติว่าย่าเราห่วงพี่สาวเราที่ท้อง 3 คนแล้วก็ยังไม่เลิกยา ตอนนี้เรื่องแจ้งความก็ยังไม่ถึงไหน เราอยากให้พี่สาวเรามันเข้าคุก เผื่อย่าเราจะยอมมาอยู่กับเราหรือไปอยู่กับลูกเขา แต่ครั้งก่อนที่พี่เราโดนจับย่าเราก็เอาเงินไปให้ตลอด พี่เราไม่มีวันสำนึกเพราะย่าเรายังคอยโอ๋ ญาติเราก็แทบจะไม่มีใครอยากยุ่งแล้ว เวลาเราไปห่าย่าก็จะเจอสายตาแปลกๆทุกรอบ โดนนินทาให้ได้ยินตลอด เพราะย่าเราบอกว่าเราเป็นคนทิ้งแกแล้วไม่ยอมให้ไปอยู่ด้วย เขาจะคอยบอกว่าพี่สาวเราไม่ได้ขอเงินตลอด แต่มันไม่ได้ทำงานอะไรเลย แฟนเขาก็ไม่ได้ทำ มีคนเห็นและมาบอกเราทุกวันว่าย่าเราเอาเงินที่ขายขวดได้ไปให้พี่สาวเราหมด เราทำงานหนักก็อยากเที่ยวอยากใช้เงิน พอเราไปเที่ยวก็จะโดนเอาไปนินทาตลอดว่าย่าเป็นงี้ แต่เราชอบทำตัวติดหรู เราแค่ชอบไปดูหนังวันหยุดเองนะ(บัตรนักศึกษา 200 ด้วย) หนังและเพลงมันคือสิ่งเดียวที่ทำให้เราอยากใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้นะ เราได้แต่คิดว่าทำไมไม่มีคนเข้าใจเราบ้าง เราพยายามแล้ว แต่มันได้แค่นั้น เราอยากให้เงินย่าเราจะตาย แต่ถ้าเราให้ก็เหมือนเราเอาเงินไปให้พี่สาวเรา เราไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว ตอนนี้เราอยากหนีไปจากจังหวัดนี้ หนีไปจากคนที่รู้จักเรา อยากไปอยู่ในที่ๆ ที่ไม่มีใครรู้ว่าเราคือหลานย่า เราผิดมากไหมคะ ทุกวันนี้เราทรมานจากสายตาคนอื่นมาก จะไปเที่ยวก็หาว่าไม่ดูแลย่า ไปหาย่าก็เจอสายตาไม่ดีมองตลอด เราผิดไหมที่มีความคิดที่ว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราคือหลานย่า เราพยายามแทบตายทำงานหนักสุดชีวิต หาเงินทุกทาง เรียนให้สูงเท่าที่หัวเราจะเรียนไหว สิ่งเดียวที่เราทำทุกอย่างนี้คืออยากซื้อบ้านให้ย่าและหลานอยู่สบาย แต่เหมือนใครๆก็จะไม่เห็นเลย อธิบายไปก็คงเป็นคำแก้ตัว แต่เราสอบผ่านได้ไปทำงานต่างประเทศแล้วนะ!!! ความพยายามของเราที่ว่าจะหนีความจนใกล้แค่นี้เอง แต่ถ้าเราไปใครจะดูแลหลานและย่าเรา ถ้าวันนึงย่าเราทำไม่ไหว พี่สาวเรามันจะทำร้ายเขาไหม เราคิดอยู่แบบนี้มาตลอดเลย เราอยากไปทำงานต่างประเทศ มันคือความฝันเราที่จะหนีจากทุกอย่าง แต่เราเป็นห่วงย่า ทุกคนว่าถ้าเราไป เราผิดไหมคะ เราเหนื่อยจากทุกอย่างมากๆ เราเป็นห่วงเขามาก เราไม่ชอบที่เขาทำตัวน่าสงสารให้คนอื่นมามองเราแปลกๆแล้วเอาเราไปนินทา แต่เราก็เป็นห่วงเขามากๆ ตำรวจไม่เคยช่วยอะไรเราได้เลยสักอย่าง จนบ่อยครั้งที่เราคิดว่าเวรกรรมไม่เห็นมีจริง ตำรวจก็ไม่เคยช่วยประชาชนจริงๆ  

ขอโทษที่พิมพ์ยาวนะคะ ขอบคุณที่อ่านใจความของเราเหมือนระบายมากกว่าถามเลย