สู้แค่ขิต💪🏻

เรื่องราวของเรามันต่อเนื่องจากกระทู้ที่แล้ว “เราจะจำแกไปอีกนานเลย💛” ปัจจุบันเราอายุ 22 ปี อีก 2 เดือน จะ 23 ปี เอาจริงๆ ชีวิตเราตอนนี้มันก็ดีนะ เรามีบ้าน รถ มีโทรศัพท์เครื่องละ 20-30k มีไอแพด รู้สึกเหมือนมีทุกอย่าง ที่ครั้งนึงตอนเรียนมหาลัยอยากได้มันจริงๆ แต่สิ่งที่เราไม่มีเลยอะเหรอ ความสุข ? ทุกๆ วันเราต้องทำงาน ถ้าเผื่อมีใครได้อ่านกระทู้ที่แล้วของเราจะรู้ว่า เราต้องดรอปเรียน ใช่ สาเหตุอะเหรอ น้องสาวเราวัย 18 ปี ตั้งท้อง ในปีนั้นที่เกิดเรื่อง เราไม่กล้าที่จะบอกเพื่อนคนไหนเลย เราได้แต่จมดิ่งกับความรู้สึกที่ “ไม่มีตังค์จ่ายค่าเทอม” แม่เป็นคนส่งเราเรียน แต่พอน้องสาวเราตั้งท้อง แม่ก็ต้องเลิกขายของแล้วขึ้นมาอยู่กับพี่สาวเพื่อเลี้ยงหลานที่กทม (37k ค่าเทอม ) จริงๆ พยายามลองขายดูแล้ว แต่ทุกการเริ่มต้นมันยากเสมอ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเราผ่านมาได้ยังไง เราปิดการติดต่อทุกช่องทาง เฟสบุ๊ค ไอจี มันดิ่งแบบ…. เราต้องออกมาเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว ทั้งๆ ที่ในความคิดเรายังเป็นแค่เด็กมหาลัยคนนึง ที่แค่อยากอยู่กับเพื่อน อยากไปเที่ยวร้านเหล้า อยากไปค่าเฟ่ ถ่ายรูปลงไอจีคูลๆ เราต้องออกมาทำงานเพื่อเก็บตังไว้เรียนต่อ ปัจจุบันเรากลับไปเรียนที่มหาลัยไม่ได้ (โดนตัดชื่อออก) เราต้องออกมาเรียนปวส.ใหม่ จริงๆ มันก็เทียบโอนได้นะ แต่อีกสองปีเราจะหมดสิทธิ์ผ่อนผันทหาร55555 มันแย่จริงๆ นะ ทุกวันนี้เรายังร้องไห้ บางทีเราแค่อยากออกไปหาเพื่อนบ้าง อยากมีคนที่คอยให้กำลังใจบ้าง บางทีเราก็ต้องการแค่นั้น แต่พอเอาเข้าจริงๆ เราก็เปิดใจให้ใครไม่ได้ เรายังคิดถึงแต่นุ๊ก (ถ้าบอกคิดถึงแล้วได้เจอกันก็คงดีสิเนอะ) เราไม่อยากเริ่มต้นใหม่ ถ้าเรายังลืมเขาไม่ได้ ตอนนี้เราเหนื่อยมากเลยว่ะ เราอยากร้องไห้ กระโดดกอดใครสักคน แล้วระบายทุกๆอย่าง เราขอบคุณมากนะถ้ามีใครได้อ่าน เราบอกกับตัวเองตลอด ว่าต่อให้ชีวิตเรามันจะแย่แค่ไหน ยังไงเราก็ต้องใช้มันต่อเว้ย คงสู้แค่ขิต ขอบคุณมากนะ 🙂