สวัสดีค่ะ เราอยากมาเล่าประสบการณ์ของเรา เเละอยากได้คำปรึกษา หรือคำปลอบใจมากๆ เพราะคนใกล้ตัวของเราเมินที่จะให้คำตอบตลอดเลยค่ะ
เรากับเเม่ส่วนมากทะเลาะกันทุกวัน เเต่มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ผ่านไป10นาทีก็หายกันเเล้ว ไม่นานมานี้เรากับเเม่ทะเลาะกัน เรื่องนี้เป็นครั้งที่3 ซึ่งมีพี่กับย่าอยู่ด้วย วันนั้นเป็นวันที่เราหงุดหงิดหลายเรื่องเพราะเราบอกเหตุผลให้กับเเม่หลายรอบเเต่เขาไม่ฟังเรา เลยใส่อารมณ์ไป ซึ่งย่าก็ได้ยินเเต่ตอนที่เราใส่อารมณ์ พี่กับย่าเลยบ่นเรา เราน้อยใจเลยขึ้นห้องสักพักนึง เเล้วลงไปต้มมาม่า เเต่อารมณ์เรายังไม่สงบค่ะ ลงมาย่าถามเราหลายคำ เราไม่อยากตอบเพราะกำลังกลั้นน้ำตาเเละจะไม่โวยวาย เเต่เราก็ทำไม่ได้ เลยตะคอกเสียงใส่ว่าหนูมันเลว หนูมัน ไง เเล้วรีบขึ้นห้องไปร้อง(ยอมรับว่าผิดที่เก็บอารมณ์ไม่ได้ เเล้วก็ไม่พูดดีๆ เพราะเราเป็นคนหัวร้อนมากค่ะ) ย่าร้องไห้เเล้วก็เลยเดินไปบอกพี่ เเล้วเเม่ก็เคาะประตูรัวๆ เเล้วตะโกนให้ออกมา เราเปิดไป เราคิดว่าเเม่คงจะพูดสั่งสอนเราดีๆ มีเหตุผล เเต่ไม่ใช่ค่ะ เเม่ตะคอกโวยวายให้เราไปขอโทษเพราะกลัวว่าจะไม่มีบ้านอยู่ เพราะย่าเป็นคนที่ทุกคนเคารพ เเละให้อยู่บ้าน ถ้าทำไรไม่ดีมากๆเราก็จะโดนไล่ออก (ที่เเม่พูดมาค่ะ) เเม่เราทำงานได้เดือนละ9,000 เงินที่เสียส่วนใหญ่ไปกับการเล่นหวยทุกงวดเลยค่ะ เราเตือนเขาก็ไม่ฟังหรอกค่ะ เพราะเราเป็นเด็ก จะไปสั่งสอนผู้ใหญ่ได้ไง เรารู้ว่าถ้าออกจากบ้านก็จะลำบากมากเพราะเเม่อยากให้เราสบายนานๆ นี้ก็ดีส่วนนึง เเต่ส่วนมากเเม่ก็ชอบทำให้น้อยใจ เปรียบเทียบกับคนอื่น ตัดพ้อเรา มีอยู่ครั้งนึงเราไปโลตัสกับเเม่ มีความสุขมากๆเลยค่ะ เเต่เเม่กลับไม่สนใจเราสนใจเเต่คนคุย เดินไปเล่นเเต่โทรศัพท์ วันนั้นเลยไม่มีความสุขสักนิด(เเม่กับพ่ออยู่บ้านเดียวกันเเต่ไม่รักกันเลยค่ะ เเละก็คงไม่มีวัน) คนคุยก็มีหลายคน ยังเคยไปหาเเละไปนอนด้วยกัน เเม่เป็นเเบบนี้ตั้ง3ปีเเล้วค่ะ เราได้เเต่เก็บเป็นความลับ เเละทุกข์ใจคนเดียวไม่กล้าบอกคนอื่นเพราะกลัวมาก เครียด กังวล ทุกคนรู้ว่าเราเป็นเเบบนี้ ก็โทษเเต่เกม โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันมาจากตัวเอง เราอยากให้เเม่เลิกทำเเต่เเม่ก็อ้างว่าหาผู้ชายมาเลี้ยงเรา ทั้งๆที่ก็เคยบอกว่าเลี้ยงเราคนเดียวได้สบายๆ
ส่วนพ่อ ก็อยู่บ้านเดียวกับหนู ได้เเต่สวัสดีไปวันๆ คนอื่นเห็นพ่อลูกไม่คุยกันเราก็จะเป็นลูกไม่ดีเเล้วค่ะ เพราะที่หนูไม่กล้าคุยเกิดจากตอนเด็กๆ ป.1หนูจำได้ว่าพ่อเเม่ทะเลาะกันบ่อยมาก ทุบตี จะบีบคอ ตอนเเม่ท้องก็เตะหลัง บางทีก็จะทำร้ายหนูเเต่เเม่ขวางไว้ เลยไม่อยากคุยด้วยค่ะ เพราะคุยทุกครั้งก็ทะเลาะกัน พ่อไม่เคยทำงานเลยจนถึงปัจจุบัน ขอเงินย่าวันละ200-300 ร้อย หนูทำไรไม่ได้เพราะยังไม่ถึงวัยที่เขาจะรับหนูทำงาน ได้เเต่นั่งอยู่บ้าน ด่าคนอื่น เเต่คำหยาบที่หนูพูดก็เอามาจากพ่อค่ะ หลายเรื่องเลยด้วยเพราะตอนนั้นเด็กมาก หนูกลายเป็นเด็กก้าวร้าว ขี้หัวร้อนไปตังเเต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เเต่มันก็ช่วยไรไม่ได้เเล้วค่ะ ญาติๆก็กดดันเรื่องการเรียนเหมือนกันค่ะ หนูเลยเครียดอยู่ประจำ ปรึกษาคนรอบตัวเขาก็สนใจเเต่เรื่องตัวเอง ตอกย้ำ เเถมเมินด้วยค่ะ เวลาเขาทุกข์เราก็ให้คำปรึกษาเขาตลอด เเต่เราเเค่ขอคำปรึกษามันยากไปหรอคะ เราคิดว่าคนในโลกออนไลน์ส่วนใหญ่ดีมากๆเลยค่ะ เข้าใจเรากว่าคนรอบตัวอีก เรื่องที่เราเล่าต้นเรื่องที่ตะคอกใส่ย่าเราเคลียร์กันเเล้วนะคะ
ใครอ่านจบก็ขอบคุณนะคะ เพราะมันยาวมาก นี่ก็เป็นเเค่ส่วนนึง มันมีอีกหลายๆเรื่องเเต่บางทีเราก็พยายามไม่ใส่ใจมันค่ะ(เราเซ้นสิทีพมากค่ะ)คนอื่นอาจจะโดนเยอะกว่าเรา หรือเรื่องของเรามันไม่ได้หนักมาก เเต่เราขอให้ทุกคนผ่านมันไปด้วยดี เเละเข้มเเข็งต่อไปนะคะ ♥️