คือตั้งแต่เราจำความได้ มีแต่แม่นี่แหละที่ดูแลพาเราไปนู่นนี่ซื้อนู่นนี่ให้เรา พอเราไปบอกพ่อเขาดูจะไม่ค่อยจะอยากทำให้เท่าไหร่ คือบางทีก็จะมีเหตุผลมาอ้างอย่างเช่นแบบว่า สมัยก่อนยังไม่เห็นต้องใช้เลยแปลกทำไมต้องใช้ตอนนี้ คือเราก็คิดในใจนะแบบทำให้หน่อยไม่ได้เลยใช่ไหมคือมันยุ่งยากมากนักหรอ เวลาเราไม่สบายเขาก็จะพูดประมาณว่าเพราะไม่ออกกำลังกายก็เลยป่วยไงเหมือนโทษว่าเราผิดซึ่งเราก็เข้าใจว่าเราผิดส่วนนึงแต่ทำไมเขาไม่พูดให้กำลังใจเราบ้าง คือตอนเราไม่สบายมีอต่แม่ที่ดูแลเราแต่เราไม่เห็นพ่อดูแลเราเลยสักครั้ง คือเรารู้สึกเหมือนโดนบั่นทอนจิตใจตลอดเลย เราไม่รู้ว่ามีความรู้สึกต้องทำตัวให้ดีอย่างงั้นอย่างงี้จะได้ไม่โดนเขาด่าเขาว่าคือเรากังวลมากว่าเราจะเป็นโรคทางใจไหม คือเรารู้สึกเหมือนโดนจับผิดตลอดเวลาเวลาอยู่กับเขาเลยเราจะรู้สึกเกร็งอึดอัดหายใจไม่สะดวก คือแม่เราเวลาพ่อว่าเราแบบเวลาเราไม่สบายหรือเรื่องอื่นๆเขาก็จะไม่ได้พูดไม่ได้ยุ่งอะไรคือเรารู้สึกโดนบั่นทอนจิตใจมากเลยอะ รู้สึกเหมือนตัวคนเดียวบอกไม่ถูก แล้วเราก็รู้สึกกลัวเวลาไปข้างนอกเวลาเจอคนว่าหรือแซวอะไรอย่างงี้คือเราจะไม่ชอบเลย เราจะคิดว่าเราทำอะไรผิดรึเปล่าแล้วเราก็จะสั่น เราไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันไหมแต่เรารู้สึกถ้าเราไม่มีแม่เราจะอยู่กับพ่อยังไง เพราะเขาเหมือนไม่ค่อยจะใส่ใจเรามากเท่าไหร่ คือเขาก็เหมือนจะใส่ใจเราแต่ก็ไม่ใส่ใจ เราบอกไม่ถูกเลยเพราะบางทีคุยกับเขาเขาจะไม่พูดเหมือนเป็นห่วงเรานะ แต่เขาจะพูดเหมือนแฝงความห่วงออกมาจากคำที่เรารู้สึกมันบั่นทอนเรา ซึ่งเราไม่รู้ว่ายังไงแต่คือแน่ๆแล้วเราไม่ชอบมากๆ