สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจิตแพทย์นี่มีสำหรับของเด็กเล็กมั้ยคะ (อายุ 8เดือน)
คือเราไม่ไหวกับลูกแล้วค่ะ ทุกวันนี้เราเลี้ยงลูกและ wfh ไปด้วย แต่ลูกไม่ให้เราทำอะไรเลย คอกลูกอยู่ห่างกับโต๊ะทำงานเราประมาณเมตรกว่า แต่ลูกชอบนั่งเล่นบนโซฟา (ใหญ่) ที่จะเห็นเรานั่งทำงานชัดเจน ซึ่งจุดนี้อยู่ห่างจากเก้าอี้ทำงานเรา 50ซม.เท่านั้น หันหน้ามาทางลูก แต่ลูกไม่ยอมอยู่เลยค่ะ
แค่เรานั่งเก้าอี้ทำงาน ก็ร้องแบบจะขาดใจ ยื่นมือยื่นแขนมาหา ร้องแบบสะอึกสะอื้น จนเราหัวเสียมาก เครียดมากเพราะไม่สามารถทำงานได้เลย
ถ้ายกคอมมาอยู่ในคอกลูก ลูกคือปีนและแย่งคอม ก็ทำงานไม่ได้ค่ะ ปวดหลังด้วยเพราะท่านั่งมันไม่ได้
ถ้าเอาลูกไปนั่งที่โต๊ะด้วย ก็เป็นห่วงเรื่องการมองจอ เพราะเค้าก็จะมองด้วย กลัวเสียสายตา แถมมือก็ปลาหมึก
ทุกวันนี้เราทำได้แค่มานั่งที่คอก แล้วได้แว้บไปทำงานตอนลูกหลับ ซึ่งหลับกลางวันมากสุดก็ 30-60นาทีแค่นั้น
กลางคืน พาเข้านอนตั้งแต่2ทุ่ม หลับจริง4ทุ่ม ถึงจะได้ลงมาทำงาน เคลียร์จานชามที่ลูกกิน อาบน้ำแปรงฟันครั้งแรกของวันก็ตอนนี้ ทำยังไม่ทันเสร็จ ตื่นอีกแล้ว
เราท้อ เครียดสะสม เราตบโต๊ะ ตบมือ ตะคอกใส่ลูกบ่อยด้วยความที่สติขาดผึง ลูกก็ยิ่งร้องสะอึกสะอื้น เราก็ยิ่งเสียใจร้องไห้ไปเองอีก
เราไม่อยากไปฝากบ้านปู่ย่า เพราะเค้าอยู่ร้านยา มีคนมาซื้อยาอะไรประจำ เป็นห่วงเรื่องโรค อีกทั้งเราไม่ไว้ใจการเลี้ยงของเค้า เพราะเค้าเลี้ยงแบบให้ท้าย ไม่อยากให้ลูกเราออกมาเหมือนน้าชายเค้า (น้องชายสามี) และการเลี้ยงต่างกันค่ะ
สามีได้แต่พูดว่าแล้วจะทำยังไง ก็ทำเค้าเกิดมาแล้วก็ต้องเลี้ยงกันไป และให้กำลังใจแค่นั้น แต่เค้าไม่เข้าใจถึงความรู้สึกของเรา ถ้าเราพยายามพูดไป(ระบาย) ก็จะวนไปประโยคแรก จนนานวันเข้าเราเลยไม่อยากพูดอะไรอีก เพราะยิ่งพูดเราจะยิ่งเสียใจเอง
เลยอยากพาลูกพบจิตแพทย์เด็ก เผื่อเค้าจะสามารถช่วยให้ลูกสามารถนั่งเล่นของเล่นได้เองข้างๆโต๊ะทำงานเราได้ สามารถนั่งคนเดียวได้เวลาเราแว้บไปห้องน้ำหรือเตรียมอาหารให้ได้บ้าง เราเป็นห่วงจิตใจลูกว่าจะเบาะช้ำจากเรามากแค่ไหนแล้ว
หรือคนที่ควรพบจิตแพทย์ไม่ใช่ลูก แต่ควรเป็นเราเองคะ เพราะเราเองก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ บอกตามตรงมันรู้สึกประสาทแด*ทุกครั้งที่ลูกร้อง รู้สึกว่าเราไม่ใช่แม่ที่ดีเลยค่ะ แม่ที่ดีที่ไหนจะตะคอกใส่ลูก ตบโต๊ะใส่ลูก ใช่มั้ยคะ
จิตแพทย์เด็กเล็ก
คือเราไม่ไหวกับลูกแล้วค่ะ ทุกวันนี้เราเลี้ยงลูกและ wfh ไปด้วย แต่ลูกไม่ให้เราทำอะไรเลย คอกลูกอยู่ห่างกับโต๊ะทำงานเราประมาณเมตรกว่า แต่ลูกชอบนั่งเล่นบนโซฟา (ใหญ่) ที่จะเห็นเรานั่งทำงานชัดเจน ซึ่งจุดนี้อยู่ห่างจากเก้าอี้ทำงานเรา 50ซม.เท่านั้น หันหน้ามาทางลูก แต่ลูกไม่ยอมอยู่เลยค่ะ
แค่เรานั่งเก้าอี้ทำงาน ก็ร้องแบบจะขาดใจ ยื่นมือยื่นแขนมาหา ร้องแบบสะอึกสะอื้น จนเราหัวเสียมาก เครียดมากเพราะไม่สามารถทำงานได้เลย
ถ้ายกคอมมาอยู่ในคอกลูก ลูกคือปีนและแย่งคอม ก็ทำงานไม่ได้ค่ะ ปวดหลังด้วยเพราะท่านั่งมันไม่ได้
ถ้าเอาลูกไปนั่งที่โต๊ะด้วย ก็เป็นห่วงเรื่องการมองจอ เพราะเค้าก็จะมองด้วย กลัวเสียสายตา แถมมือก็ปลาหมึก
ทุกวันนี้เราทำได้แค่มานั่งที่คอก แล้วได้แว้บไปทำงานตอนลูกหลับ ซึ่งหลับกลางวันมากสุดก็ 30-60นาทีแค่นั้น
กลางคืน พาเข้านอนตั้งแต่2ทุ่ม หลับจริง4ทุ่ม ถึงจะได้ลงมาทำงาน เคลียร์จานชามที่ลูกกิน อาบน้ำแปรงฟันครั้งแรกของวันก็ตอนนี้ ทำยังไม่ทันเสร็จ ตื่นอีกแล้ว
เราท้อ เครียดสะสม เราตบโต๊ะ ตบมือ ตะคอกใส่ลูกบ่อยด้วยความที่สติขาดผึง ลูกก็ยิ่งร้องสะอึกสะอื้น เราก็ยิ่งเสียใจร้องไห้ไปเองอีก
เราไม่อยากไปฝากบ้านปู่ย่า เพราะเค้าอยู่ร้านยา มีคนมาซื้อยาอะไรประจำ เป็นห่วงเรื่องโรค อีกทั้งเราไม่ไว้ใจการเลี้ยงของเค้า เพราะเค้าเลี้ยงแบบให้ท้าย ไม่อยากให้ลูกเราออกมาเหมือนน้าชายเค้า (น้องชายสามี) และการเลี้ยงต่างกันค่ะ
สามีได้แต่พูดว่าแล้วจะทำยังไง ก็ทำเค้าเกิดมาแล้วก็ต้องเลี้ยงกันไป และให้กำลังใจแค่นั้น แต่เค้าไม่เข้าใจถึงความรู้สึกของเรา ถ้าเราพยายามพูดไป(ระบาย) ก็จะวนไปประโยคแรก จนนานวันเข้าเราเลยไม่อยากพูดอะไรอีก เพราะยิ่งพูดเราจะยิ่งเสียใจเอง
เลยอยากพาลูกพบจิตแพทย์เด็ก เผื่อเค้าจะสามารถช่วยให้ลูกสามารถนั่งเล่นของเล่นได้เองข้างๆโต๊ะทำงานเราได้ สามารถนั่งคนเดียวได้เวลาเราแว้บไปห้องน้ำหรือเตรียมอาหารให้ได้บ้าง เราเป็นห่วงจิตใจลูกว่าจะเบาะช้ำจากเรามากแค่ไหนแล้ว
หรือคนที่ควรพบจิตแพทย์ไม่ใช่ลูก แต่ควรเป็นเราเองคะ เพราะเราเองก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ บอกตามตรงมันรู้สึกประสาทแด*ทุกครั้งที่ลูกร้อง รู้สึกว่าเราไม่ใช่แม่ที่ดีเลยค่ะ แม่ที่ดีที่ไหนจะตะคอกใส่ลูก ตบโต๊ะใส่ลูก ใช่มั้ยคะ