แม่บอกเราเปลี่ยนไป

สวัสดีค่ะ ถ้าเริ่มตั้งแต่แรกเลยก็คือ เราเป็นคนที่โตมากับแม่ตั้งแต่ตอนเด็กๆเรามักจะอยู่กับแม่บ่อย แม่เป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ใจร้อน ตอนนี้เราอายุ12จะเข้า13 เอาจริงๆเรื่องมันเริ่มตั้งแต่ตอนเราอายุ10 พ่อเรากลับมาจากกทม.(เราเป็นเด็กตจว.) เราก็ดีใจที่พ่อกลับมาแล้วมาอยู่ด้วยกัน หลังจากนั้นเรารู้สึกเหมือนว่าพ่อเรามองเราเป็นผู้หญิงคนนึง ไม่เหมือนลูก และเราก็รู้สึกเหมือนรังเกียจมั้ง เราก็เรียกไม่ถูกเหมือนกัน เป็นความรู้สึกที่เราไม่ค่อยอยากเข้าใกล้เขา แต่มันเริ่มจากการที่เขา(พ่อ)เริ่มที่จะคุกคามเรายังไงยังงั้นอะ มีวันนึงที่พ่อเราป่วยเราก็เลยอยู่บ้านดูแลพ่อ แม่กับพี่ก็ไปทำงานเหลือเรากับพ่อไว้แค่2คน แรกไปเรากูไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอเราเอาผ้าไปเช็ดตัวเช็ดหัวพ่อ พ่อกูดึงเรามาจู_บ เราเลยทำอะไรไม่ได้ เค้าเห็นเหมือนเราผู้หญิงเลยตอนนั้นอะ หลังจากนั้นพอแม่กลับมาเราก็ไม่ได้บอกอะไรเพราะเราคิดว่าเขาแค่คงคิดถึง ต่อมาพอแม่ไม่อยู่บ้านพ่อก็เลยเรียกเรามากินข้าวเช้าเราก็เปิดห้องกำลังจะเดินออกไป แต่พ่อเดินมาแล้วคร่อมตัวเราไว้แล้วจับอกเราแล้วบอกว่า "พ่อขอดูหน้าอกหน่อยได้ไหม " ตอนนั้นเราก็นิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร พ่อเลยลุกไปกินข้าว เราก็ไม่ได้ฟ้องแม่เพราะเราคิดว่าเขาอาจจะแค่หยอกเล่น ผ่านไปประมาณเดือนนึงเราก็คิดว่าจะหยุดแล้ว แต่มีคืนนึงเราปวดท้อง พ่อก็เดินมาทายาหม่องแล้วนวดให้ตอนนั้นเราก็ไม่คิดอะไรหลังๆก็เริ่มถูไปที่หน้าอก มีบีบบ้าง เราก็ไม่คิดอะไร แล้วทาๆนวดๆต่อไป พ่อจับถึงตรงน้องส่วเรา เราเลยบอกว่าไม่ปวดแล้วหายแล้ว พ่อเลยเดินกลับไป บางคืนก็เดินออกมาจากห้อง(พ่อนอนกับแม่ เรานอนหน้าบ้าน) แล้วก็มากอดเรา เราเลยสะดุ้งตื่นแล้วรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ถึงเราจะนอนในห้องแล้วก็ล็อคประตู พ่อก็จะเอากุญแจจากแม่มาแล้วมาเปิดประตู บางครั้งก็มาจับนู่นนี่ บางครั้งก็โอวเอวบ้าง เราก็ไม่ได้บอกอะไรแม่เพราะคิดว่า ไม่บอกดีกว่า เพราะตั้งแต่เด็กพ่อเป็นคนส่งเงินเลี้ยงครอบครัวและพ่อกับแม่ก็รักกันมาก
หลังจากนั้น พอเราอายุ11-12 แม่ก็เริ่มด่าเราบ้างอะไรบ้าง เราก็ทนฟังและไม่ได้พูดอะไรได้แต่เก็บไปร้องไห้ ช่วงนั้นทะเลาะกันกับแม่บ่อยมาก มีคุยกับเพื่อนที่สนิทที่สุดรับฟังทุกอย่างเราได้คุยว่าช่วงนี้เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยแต่ไม่ได้บอกเหตุผลเขาไป บางครั้งแม่ก็ใช้คำรุนแรงบ้าง อย่างวันแรกที่ทะเลาะกันหนักไปก็คือ วันที่หลังจากเราไปทำงานบ้านเพื่อนเพราะแม่ก็ให้ไปพอกลับบ้านแม่ก็ได้ด่าเราและบอกเราว่า ถ้าโดนจับตัวไปล่ะถ้าโดนเขา *** (คำ18+ ค่ะ ) แล้วท้องขึ้นมาหล่ะ เราก็ไม่ได้พูดอะไรไปฟังเฉยๆ เราก็ไม่ได้ระบายกับใครเพราะเรากูไม่อยากให้ใครมองว่าเราอ่อนแอ หลังจากทะเลาะกันไปพักใหญ่ๆถึงตอนนี้อายุ12-13 (เดือน3นี้แหละค่ะที่ไม่ทะเลาะกัน แล้วเหมือนเดิม) แล้ววันนี้แม่บอกเราว่า เราเปลี่ยนไป ไม่เหมือนแต่ก่อน เราเริ่มไม่เชื่อฟัง มีอะไรไม่พูดกับแม่เหมือนแต่ก่อน เราเลยไม่พูดอะไรไม่ตอบอะไร พอออกไปข้างนอกเราก็ไม่ค่อยกล้าพูดกล้าคุยกับใครเราเลยไม่มีเพื่อน เพราะว่าเวลาเราเริ่มกล้าแสดงออก เริ่มกล้าพูด เริ่มกล้าคุยกับคนิ่น แม่จะมองเราว่าเสียงดังน่ารำคาญบ้าง แล้วมาด่าเราว่าแล้วเวลาเพื่อนไปไหนก็จะไปด้วยมันหน้าด้าน หลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยคุย เงียบๆ เราเคยคิดว่าถ้าเราตายไปมันจะดีไหม ถ้าเราไม่อยู่พวกค่าใช้จ่ายของแม่จะโอเคขึ้นรึเปล่า (เราน้องเล็กสุดมีพี่ชายอีก2คน คนแรกอายุ20ยังขอเงินแม่เลยไม่ได้คาดหวังอะไรว่าจะเลี้ยงเราไหวไหม ส่วนพี่อีกคนโตก็ว่าเรา2ปี แต่ก็ไม่ชอบคุยกับใครชอบอยู่นิ่งๆ เราเลยไม่คิดคาดหวังกับใครแล้วเพราะแม่ก็อายุเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ คิดว่าถ้าจะไปเรียนต่ก็อยากเรียนแต่เราก็ไม่กล้าทิ้งแม่ไว้) เมื่อกี้เราก็โดนแม่ด่ามาว่า เอี้น เราก็เงียบไม่ได้ตอบอะไรไป แล้วเอาเราไปเผรียบเทียบกับลูกคนื่นบ้างลูกคนข้างบ้านบ้างเพื่อนเราบ้าง เราอยากบอกตรงๆว่าเราไม่โอเค แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะบอกไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี บอกว่าเราเอาแต่อยู่ในบ้านไม่ออกไปข้างนอกบ้าน ใส่เสื้อกันหนาวทั้งวัน กลัวดำ บ่นๆๆๆๆๆไป  จริงๆที่เราใส่เสื้อกันหนาวทั่งวันก็แค่เวลาอยู่กับพ่อกับคนื่นแบบไม่ใส่เสื้อในแค่นั้นเพราะเราไม่โอเคกับพ่อยังไงไม่รู้ ปกติเวลาอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นเราก็ไม่เป็นอบบนี้นะคะ เราเป็นกับพ่อคนแรก คือ แม่มักจะบอกเราว่าเราเป็นคนขี้สำออย สำออยเก่ง ทั้งพ่อทั้งแม่ เราก็คิดนะว่าที่เราเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ที่เราเป็นเพราะใครละที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ เราคิดว่าถ้าเราตายๆไปดีกว่าไหม เราเป็นคนที่สดใสร่าเริงคุยเก่งเข้ากับคนื่นง่ายนะคะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เรากลายเป็นคนเงียบๆ คุยไม่เก่งคุยไม่เป็น เพราะขนาดอาชีพที่เราชอบเราก็โดนตัดขาวเพราะแม่กับพ่ออยากให้เป็นหมอให้เราดูแลตอนเราโต ทุกเรื่องไม่มีใครรู้เพราะถ้าเราบอกอะไรไป เค้าก็จะเอาไปคุยสนุกปากกัน เราไม่คิดจะบอกทั้ง2เลยค่ะและเราก็คิดว่า ถ้าเราต้องไปตรวจอะไรเราก็ไม่โอเคเหมือนกันค่ะ เพราะเรารู้ว่าพวกเขาก็คงไม่คิดว่าเราจะคิดแบบนี้ จะคิดว่าเราปัญญาอ่อนแบบนี้ 
ตอนนี้เรามักจะรู้ตัวเองตลอดว่า เรารู้ว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดี เป็นลูกที่ดีไม่ได้ เป็นแบบลูกคนอืนไม่ได้ เก่งไม่ได้ เราไม่เก่งเหมือนคนอื่น เราไม่เห็นดีเลย ปกติเราเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคอื่นนะคะ แต่ตอนนี้เราเริ่มมองอย่างเดียวเลยไม่รู้ว่าความเย็นชาของเรามันทำร้ายคนอน
ตอนนี้คือเราไม่โอเคอย่างแรงเลยค่ะ เราไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจนะคะ ขอร้องนะคะ อย่ามองเราในด้านที่เราเป็นคนที่เรียกร้องความสนใจเลยนะคะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่