เขียนเพราะโควิด>>>มันคงเป็นความรักน่ะล่ะ
อาจเป็นเพราะติดโควิด มันทำให้ฉันคิดและอยากระบายความรู้สึกที่เก็บไว้มานาน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้บอกกับคนนั้นโดยตรง แต่ก็ได้บอกให้โลกรู้, มันอาจทำให้รู้สึกปลดปล่อยสิ่งที่ค้างคาในใจ,,,,,,,,
มันคงเป็นความรักน่ะล่ะ แต่ในตอนนั้นด้วยวัยและความไม่มั่นใจเลยไม่อยากแสดงออกไป
เรื่องมันผ่านมานานแสนนาน แต่ไม่เคยลืม มันยังคงอยู่ในใจและคิดถึงนายอยู่ตลอด ถึงมันจะเลือนลาง
ฉัน( ตุ้ยนุ้ย ) ชื่อพวกนายตั้งให้ คิดถึงนายนะ นายศุภโชค ลีดเดอร์งานกีฬา ไตรมิตรวิทยาลัย 90/2537 ไม่แน่ใจเรื่องปี พ.ศ.
นายคือผู้ชายคนแรกที่แสดงให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่ควรได้รับการดูแลเหมือนผู้หญิงคนอื่น(555) เพราะว่าซึ่งโดยปกติเพื่อนๆ ผู้ชายคนอื่นจะทำเหมือนฉันเป็นเพื่อนผู้ชาย หรือเปล่าไม่แน่ใจ เพราะว่าพวกนั้นไม่ได้ปฎิบัติกับฉันอ่อนโยนเหมือนนาย คงเป็นเพราะว่าฉันตัวใหญ่ ก็คืออ้วนดูแข็งแรงหรือเปล่าพวกนั้นเลยคิดว่าฉันทึก 555 แต่อย่างว่าฉันเรียนโรงเรียนผู้หญิงล้วนแล้วโรงเรียนก็สอนให้เราเข้มแข็ง สามารถดูแลตัวเองได้. ครั้งแรกที่นายทำให้ฉันรู้สึกดีคือตอนที่พวกเราไปเข้าค่ายเพื่อนเพื่อเพื่อน ฉันต้องยกของไปล้างกับรุ่นน้องโรงเรียนนาย ตอนนั้นนายเห็นฉันต้องยกของหนักนายก็บอกให้รุ่นน้องนายยกแล้วพูดว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ต้องทำ คือแบบเฮ้ย ตั้งแต่นั้นมา
นายก็ได้ทำให้ใจฉันหวั่นไหว และแอบชอบมาตลอด นายคงไม่รู้และไม่มีทางรู้ ทุกครั้งที่เราเจอกันได้ทำกิจกรรมระหว่างโรงเรียนด้วยกันมันสนุก ครั้งนึงฉันเคยไปงานกีฬาของโรงเรียนนาย รู้สึกจะจัดที่ภายในสนามศุภชลาสัย ถ้าจำไม่ผิดเพราะว่านานมาก นายเป็นลีดเดอร์ นายดูดีมาก แต่เราไม่ได้คุยกันเพราะว่านายไม่มีเวลา. เราเจอกันก็บ้าง แต่หลังจากงานก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป. พวกเราจบมัธยมก็ไปต่อรามคำแหงด้วยกัน กับกลุ่มเพื่อนๆทั้งเพื่อนเราเพื่อนนาย ช่วงเวลาที่เจอกันที่ม. มันเป็นเวลาที่สนุก เรามีคิดย้อนกลับไปการแสดงออกที่นายทำให้มันเหมือนคุณมีใจ แต่ทำไมตอนนั้นเราไม่กล้าที่จะยอมรับทั้งๆเราก็แอบขอบนาย. การนอนหนุนตักฟังเพลงจากเครื่องเล่นเดียวกัน. การออกอาการปกป้องในบางทีที่เพื่อนฝากเราซื้อของ, การฝากของส่วนตัวไว้กลับเราเวลานายไปเล่นสนุก ทำไมเรามันช่างโง่ที่ไม่กล้าแสดงออกว่าชอบนาย. คงเป็นเพราะว่านายดูดีมาก เราคิดว่าเราไม่เหมาะกับนาย แต่ว่าให้ตายเถอะทำไมเรื่องนี้มันถึงวนเวียนอยู่ในใจตลอดจนถึงวันนี้ ที่มาเขียนลงที่นี่ก็แค่อยากจะเขียนไว้เพื่อใครผ่านมาอ่านหรือนายอาจมาอ่านเจอ แต่อยากให้นายรู้ แล้วเราคงจะไม่มีเรื่องติดค้างคาใจ.
ปล. จขพ ติดโควิด มันมีหลายอย่างเกิดขึ้นในสมอง และเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนั้น เลยอยากเขียนเรื่องนี้เพราะว่ามันติดอยู่ในใจตลอด อยากบอกให้โลกรู้ ถึงแม้คุณศุภโชค จะไม่รับรู้ แต่มันก็ยังดีที่เราได้ระบายออกมา
ส.ว. 90/2537 ❤️ต.ว. 90/2537
มันคงเป็นความรักน่ะล่ะ (เพราะโควิดเลยอยากเขียน)
อาจเป็นเพราะติดโควิด มันทำให้ฉันคิดและอยากระบายความรู้สึกที่เก็บไว้มานาน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้บอกกับคนนั้นโดยตรง แต่ก็ได้บอกให้โลกรู้, มันอาจทำให้รู้สึกปลดปล่อยสิ่งที่ค้างคาในใจ,,,,,,,,
มันคงเป็นความรักน่ะล่ะ แต่ในตอนนั้นด้วยวัยและความไม่มั่นใจเลยไม่อยากแสดงออกไป
เรื่องมันผ่านมานานแสนนาน แต่ไม่เคยลืม มันยังคงอยู่ในใจและคิดถึงนายอยู่ตลอด ถึงมันจะเลือนลาง
ฉัน( ตุ้ยนุ้ย ) ชื่อพวกนายตั้งให้ คิดถึงนายนะ นายศุภโชค ลีดเดอร์งานกีฬา ไตรมิตรวิทยาลัย 90/2537 ไม่แน่ใจเรื่องปี พ.ศ.
นายคือผู้ชายคนแรกที่แสดงให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่ควรได้รับการดูแลเหมือนผู้หญิงคนอื่น(555) เพราะว่าซึ่งโดยปกติเพื่อนๆ ผู้ชายคนอื่นจะทำเหมือนฉันเป็นเพื่อนผู้ชาย หรือเปล่าไม่แน่ใจ เพราะว่าพวกนั้นไม่ได้ปฎิบัติกับฉันอ่อนโยนเหมือนนาย คงเป็นเพราะว่าฉันตัวใหญ่ ก็คืออ้วนดูแข็งแรงหรือเปล่าพวกนั้นเลยคิดว่าฉันทึก 555 แต่อย่างว่าฉันเรียนโรงเรียนผู้หญิงล้วนแล้วโรงเรียนก็สอนให้เราเข้มแข็ง สามารถดูแลตัวเองได้. ครั้งแรกที่นายทำให้ฉันรู้สึกดีคือตอนที่พวกเราไปเข้าค่ายเพื่อนเพื่อเพื่อน ฉันต้องยกของไปล้างกับรุ่นน้องโรงเรียนนาย ตอนนั้นนายเห็นฉันต้องยกของหนักนายก็บอกให้รุ่นน้องนายยกแล้วพูดว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ต้องทำ คือแบบเฮ้ย ตั้งแต่นั้นมา
นายก็ได้ทำให้ใจฉันหวั่นไหว และแอบชอบมาตลอด นายคงไม่รู้และไม่มีทางรู้ ทุกครั้งที่เราเจอกันได้ทำกิจกรรมระหว่างโรงเรียนด้วยกันมันสนุก ครั้งนึงฉันเคยไปงานกีฬาของโรงเรียนนาย รู้สึกจะจัดที่ภายในสนามศุภชลาสัย ถ้าจำไม่ผิดเพราะว่านานมาก นายเป็นลีดเดอร์ นายดูดีมาก แต่เราไม่ได้คุยกันเพราะว่านายไม่มีเวลา. เราเจอกันก็บ้าง แต่หลังจากงานก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป. พวกเราจบมัธยมก็ไปต่อรามคำแหงด้วยกัน กับกลุ่มเพื่อนๆทั้งเพื่อนเราเพื่อนนาย ช่วงเวลาที่เจอกันที่ม. มันเป็นเวลาที่สนุก เรามีคิดย้อนกลับไปการแสดงออกที่นายทำให้มันเหมือนคุณมีใจ แต่ทำไมตอนนั้นเราไม่กล้าที่จะยอมรับทั้งๆเราก็แอบขอบนาย. การนอนหนุนตักฟังเพลงจากเครื่องเล่นเดียวกัน. การออกอาการปกป้องในบางทีที่เพื่อนฝากเราซื้อของ, การฝากของส่วนตัวไว้กลับเราเวลานายไปเล่นสนุก ทำไมเรามันช่างโง่ที่ไม่กล้าแสดงออกว่าชอบนาย. คงเป็นเพราะว่านายดูดีมาก เราคิดว่าเราไม่เหมาะกับนาย แต่ว่าให้ตายเถอะทำไมเรื่องนี้มันถึงวนเวียนอยู่ในใจตลอดจนถึงวันนี้ ที่มาเขียนลงที่นี่ก็แค่อยากจะเขียนไว้เพื่อใครผ่านมาอ่านหรือนายอาจมาอ่านเจอ แต่อยากให้นายรู้ แล้วเราคงจะไม่มีเรื่องติดค้างคาใจ.
ปล. จขพ ติดโควิด มันมีหลายอย่างเกิดขึ้นในสมอง และเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนั้น เลยอยากเขียนเรื่องนี้เพราะว่ามันติดอยู่ในใจตลอด อยากบอกให้โลกรู้ ถึงแม้คุณศุภโชค จะไม่รับรู้ แต่มันก็ยังดีที่เราได้ระบายออกมา
ส.ว. 90/2537 ❤️ต.ว. 90/2537