มีเรื่องเล่าของคนต่างจังหวัดคนหนึ่ง
เพราะอะไรที่ทำให้เรารักแม่มากรู้ไหมเพราะว่าที่จำความได้ตอนที่อยู่กรุงเทพ เราเห็นแม่ทำงานคนเดียวเพื่อเลี้ยงเรา กับน้อง โดยที่ตอนนั้นเงินเดือนรายวันมันยังไม่ถึง 300 เลยด้วยซ้ำ แม่ทนเข้ากะ 5 โมงเลิก ตี 2 ทุกวัน พอตอนเช้าจนเย็นแม่ก็ไปรับเสื้อผ้า+ขนม ปั่นจักรยานขายตามหมู่บ้านจนเย็นและรอเข้ากะ แม่ทนทำแบบนี้จนเราเรียน จบม.3 คือภาพที่เห็นแม่ไม่เคยให้เราอดแม้แต่มื้อเดียวกลับไปบ้านต้องมีกับข้าว+ขนม วางให้ลูกตลอดแต่เรากับตั้งคำถามว่า ทำไมแม่ไม่มีเวลาให้เรากับน้อง จนมีอยู่วันหนึ่งเราเห็นแม่ไม่มีเงินในกระเป๋าเลยมีแค่ 30 บาท แต่แม่มีเงินให้เรากับน้องไปโรงเรียนไม่เคยเห็นแม่มานั่งกินข้าวกับเราและน้องเลยเท่าที่จำได้ มีแต่เรากับน้องกินเสร็จแม่ถึงไปกินที่หลัง โดยกินกับน้ำแกงที่เหลือนั้นเอง เราไม่เคยอายที่เกิดมาจากครอบครัวที่ยากจน เราไม่อายที่บอกหรือเล่าให้ฟังถ้ามีคนถาม
จนวันหนึ่งแม่ทำงานไม่ได้แล้ว แต่กลับเป็นเราที่ทำงานได้เราจะยอมให้แม่กินข้าวกับน้ำแกง+ปั่นจักรยานขายขนม+เสื้อผ้า หรือให้แม่เหลือเงินติดกระเป๋า 30 บาทอีกเหมือนเดิมหรือไม่ ตอนนี้แม่ยังมีชีวิต ก็อยากทำหน้าที่ให้ดีเท่าที่ทำได้ ถึงมันจะมากจะน้อยเราไม่อยากใช้คำว่า เรายังลำบากอยู่แล้วยังไม่พร้อมดูแลแม่
ตอนนั้นแม่ก็ลำบากมากกว่าเป็นเท่าโดยที่ไม่มีหัวหน้าครอบครัวไม่ญาติพี่น้องใกล้เลยสักคน แต่ก็
ยังไม่เคยได้ยินคำว่า แม่ก็ลำบากเหมือนกันออกจากปากแม่เลย
ความรู้สึก ลึกๆ ที่อยากระบาย
เพราะอะไรที่ทำให้เรารักแม่มากรู้ไหมเพราะว่าที่จำความได้ตอนที่อยู่กรุงเทพ เราเห็นแม่ทำงานคนเดียวเพื่อเลี้ยงเรา กับน้อง โดยที่ตอนนั้นเงินเดือนรายวันมันยังไม่ถึง 300 เลยด้วยซ้ำ แม่ทนเข้ากะ 5 โมงเลิก ตี 2 ทุกวัน พอตอนเช้าจนเย็นแม่ก็ไปรับเสื้อผ้า+ขนม ปั่นจักรยานขายตามหมู่บ้านจนเย็นและรอเข้ากะ แม่ทนทำแบบนี้จนเราเรียน จบม.3 คือภาพที่เห็นแม่ไม่เคยให้เราอดแม้แต่มื้อเดียวกลับไปบ้านต้องมีกับข้าว+ขนม วางให้ลูกตลอดแต่เรากับตั้งคำถามว่า ทำไมแม่ไม่มีเวลาให้เรากับน้อง จนมีอยู่วันหนึ่งเราเห็นแม่ไม่มีเงินในกระเป๋าเลยมีแค่ 30 บาท แต่แม่มีเงินให้เรากับน้องไปโรงเรียนไม่เคยเห็นแม่มานั่งกินข้าวกับเราและน้องเลยเท่าที่จำได้ มีแต่เรากับน้องกินเสร็จแม่ถึงไปกินที่หลัง โดยกินกับน้ำแกงที่เหลือนั้นเอง เราไม่เคยอายที่เกิดมาจากครอบครัวที่ยากจน เราไม่อายที่บอกหรือเล่าให้ฟังถ้ามีคนถาม
จนวันหนึ่งแม่ทำงานไม่ได้แล้ว แต่กลับเป็นเราที่ทำงานได้เราจะยอมให้แม่กินข้าวกับน้ำแกง+ปั่นจักรยานขายขนม+เสื้อผ้า หรือให้แม่เหลือเงินติดกระเป๋า 30 บาทอีกเหมือนเดิมหรือไม่ ตอนนี้แม่ยังมีชีวิต ก็อยากทำหน้าที่ให้ดีเท่าที่ทำได้ ถึงมันจะมากจะน้อยเราไม่อยากใช้คำว่า เรายังลำบากอยู่แล้วยังไม่พร้อมดูแลแม่
ตอนนั้นแม่ก็ลำบากมากกว่าเป็นเท่าโดยที่ไม่มีหัวหน้าครอบครัวไม่ญาติพี่น้องใกล้เลยสักคน แต่ก็
ยังไม่เคยได้ยินคำว่า แม่ก็ลำบากเหมือนกันออกจากปากแม่เลย