รู้สึกว่าการบ้าเสื้อผ้าเป็นเรื่องที่โง่ที่สุดที่เคยไปสนใจเลยคะ

เมื่อศุกร์ที่แล้วสดๆ ร้อน คะ ช่วงหนึ่งก่อนหน้านี้เครียดจัดก็เลยซื้อเสื้อผ้าระบายความเครียด มือหนึ่งบางมือสองบาง แต่ก็ผ่านการใส่ทุกตัวนะคะ บวกกับที่คนอื่นให้ด้วยคะ ที่ซื้อเองก็ตัวแพงสุด 220 ถึงต่ำสุด 11 บาท ที่แรกจะเก็บไว้แบบนี้ทุกตัวคะ แต่ต่อมาเสื้อผ้ามันเยอะมากเก็บไม่ไหวต้องกองไว้จนหนูก็มากัดคิดว่าเกินความจำเป็นแล้วบางตัวไม่ได้ใส่ เริ่มเสียดายเงินที่เสียไปจะให้คนอื่นก็เสียดายเลยคิดหาทางเอาเงินคืน ตอนแรกก็ขายใน Shopee เดือนหนึ่งจะขายได้ประมาณ 5-7 ตัว ได้เฉลี่ยตัวละ 40-50 บาท ได้คำสั่งซื้อละ 100-200 บาท ก็คิดว่าขาดทุนแล้วคะ ทยอยขายไปแต่ก็ไม่รู้สึกแย่เท่าไร จนมาเดือนนี้ไม่ค่อยมีใครสั่งซื้อ ก็เลยจะหาคนซื้อ บังเอิญไปเจอคนประกาศรับโล๊ะเสื้อผ้าในเฟซบุ๊ค ก็ทักไปไม่ได้จริงจัง เพราะเคยทักเจ้าอื่นไปก็ไม่มาเอา เสร็จแล้วคัดไว้เขามาจริงคะ ก็คัดๆไป สรุป 50 กว่าตัวนิดๆ ได้ 350 บาท จะยกเลิกก็ยังไงอยู่เขามาแล้วคัดแล้วก็เลยให้เขาไป เฮ้อออ ก็มาคิดว่าไม่น่าเลยขายเองดีกว่า เสียดายสุดๆ (ลองคำนวณราคาเสื้อผ้าเขาเอาไปเฉพาะที่เราซื้อเองยังไม่รวมบางตัวที่มีคนให้ สะสมมา 3 ปี 3,100 กว่าบาท ถ้าไม่ซื้อคือเอาไปทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์กว่านี้ได้เลยแถมไม่ต้องเสียดายเสียใจแบบนี้) โลภมากลาภหายหนักกว่าเดิมเลยคะ เลยพอเห็นเสื้อผ้าไม่อยากซื้ออีกเลยคะ ร้านใน Shopee ก็ปิดเลยคะ เลิกขาย เพราะทำใจขายที่เหลืออีกไม่ลง กลัวเจอขาดทุนแล้วเสียของไปแบบนี้อีก ก็เลยทำใจว่าถือสะว่าทำบุญคนเขาทำมาหากินเราไม่ได้ใช้ประโยชน์แล้ว ถ้าใครชอบซื้อเสื้อผ้านะคะเวลาขายมันขาดทุนมากจริงๆ คะ รอตัวที่ชอบตัวที่ใช่จริงๆ ใส่แล้วขาดค่อยหาตัวใหม่ดีกว่าคะ หรือถ้ามีเยอะจะขายแนะนำขายเองดีกว่าคะ อย่าขายให้คนรับเหมาเพราะกดราคามากๆ แต่ถ้าทำใจได้ไม่เป็นไรคะ ทำใจไม่ได้เสียดายแล้วจะเป็นทุกข์คะ (เรายังรู้สึกว่าตัวเองโง่อยู่เลยคะที่ไม่ปฏิเสธปล่อยขายไปทั้งที่ไม่คุ้ม) เศร้า ยังไม่รู้จะทำยังไงกับที่เหลืออีกเลยคะ ขายไม่ลงอีกแล้วคะ รู้สึกเสียค่าโง่ โง่มากกับการตัดสินใจไม่ซื้อแต่แรกก็ไม่ต้องมาขายมาเสียดายแบบนี้ ไม่อยากซื้ออะไรอีกเลยต่อไปนี้นอกจากของกิน ของใช้ที่จำเป็น