เพราะอะไรถึงทำให้คน ๆ หนึ่งเป็นได้ขนาดนี้คะ (่ในหลักศาสนาพุทธ)

1.ขาดเมตตา
2.ขี้หงุดหงิด โดยเฉพาะกับเรื่องศาสนา ฟังธรรมะไม่ได้ ศึกษาธรรมะไม่ได้ จิตใจมันหงุดหงิดไปหมดเลยค่ะ
3.ไม่เชื่อในเรื่องกฎแห่งกรรม (บุญบาปเวรกรรม)
4.ไม่เชื่อในเรื่องนรก-สวรรค์
5.ไม่ชอบเข้าวัด
6.ไม่อินกับคำสอน
และอีกมากมาย

ทั้งหมดทั้งมวลที่ว่ามานั่นคือตัวเราเองค่ะ
แต่ก่อนที่จะเป็นแบบนี้ ช่วงวัยเด็กก็ใช้ชีวิตแบบพุทธศาสนิกชนทั่วไปเลยนะคะ
ทุกวันพระก็จะตามคุณตา คุณยาย คุณแม่ไปทำบุญถวายเพลพระเสมอ
แต่พอเริ่มป่วย (โรคซึมเศร้า คุณหมอวินิจฉัยแล้ว) ตัวเรามันก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปและเริ่มออกห่างจากศาสนามากขึ้นเรื่อย ๆ (กินยามาถึงปัจจุบันก็ยังไม่หายขาด ธรรมะก็ทำให้ทริกเกอร์)
บางเรื่องที่แค่ไม่เชื่อก็กลายเป็นว่าไม่อยากรับรู้ ไม่อยากรับฟัง เริ่มเชื่อแต่ความรู้สึกของตัวเอง 

ที่อยากรู้ที่สุดคือสาเหตุของ ข้อ2.ค่ะ เพราะอะไรเราถึงเป็นแบบนั้น
จะว่า ๆ ไม่เปิดใจก็ไม่เชิงนะคะ เพราะเคยพยายามเปิดใจเรียนรู้แล้วแต่มันก็หงุดหงิดอยู่ดี

ผู้ใหญ่ที่รู้จักเคยบอกกับเราว่าสิ่งเราเป็นมันคือโรคเวรโรคกรรม