ขอวิธีจำกัดญาติที่ ไม่ให้เข้ามาอยู่ในชีวิตอีกเลยโดยไม่ผิดกฎหมาย

ญาติห่างๆฐานะยากจน มีบุคลิกภาพไม่ดีชอบทำหน้านิ่งๆ นิสัยเงียบ อยู่ด้วยแล้วอึดอัด ไม่เป็นที่ถูกใจแก่ผู้พบเห็นเติบโตมาแบบไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน ครอบครัวจริงๆไม่ค่อยสนใจ เหมือนเอาภาระมาทิ้งไว้ที่บ้านเรา แรกๆที่มาอยู่เหมือนจะดีและคิดว่าคงอยู่ไม่นานก็ไป แต่นานๆเข้าเริ่มมีอะไรแปลกๆและสิ่งไม่ดีเกิดขึ้นกับชีวิตของเราเรื่อยๆกลับกลายเป็นสร้างปัญหาและความเดือดร้อน คนคนนี้อายุก็ไม่ใช่เด็กแล้วแต่เป็นวัยกำลังสร้างตัว จะยี่สิบกว่า แต่ทำตัวไม่รู้จักโต ไม่รู้จักคำว่าเกรงใจ ขอบคุณ และขอโทษ ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองซักอย่าง อาศัยความหน้าด้านมาใช้ของร่วมรวมถึงของเหลือใช้ ทำของใช้คนอื่นเสียหายก็ไม่ใช้เงินคืน มีพฤติกรรมชอบของแพง ใช้ของมีราคาแต่ยังอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ นิสัยขี้เกียจ เรื่องงานบ้านถ้าไม่พูดถึงก็มองไม่เห็นความเต็มใจที่จะทำ ด้อยในการพูดจาสื่อสารแต่เก่งในเรื่องทำดีเอาหน้า ไม่มีจิตสำนึกในการที่จะจ่ายเงินค่าอยู่ค่ากินไม่มีแม้แต่เอ่ยปากถามซักครั้งในชีวิต ไม่มีความกระตือรือร้นในการทำมาหากิน งานยังต้องให้ผู้หลักผู้ใหญ่หาให้ พอมีงานทำแล้วยังมาขอความช่วยเหลือเรื่องเงินเรื่อยๆและมีแนวโน้มว่าจะขอเข้ามาอาศัยในบ้านอีก ดูทรงแล้วชีวิตไปได้ไม่ไกล กะมาเกาะกินตลอดชีวิตเพราะไม่มีครอบครัวเป็นของตัวเองซักที ผู้ใหญ่ลงความเห็นว่าคนคนนี้น่าสงสาร พยายามคอยบอกคอยสอนคิดว่าเปลี่ยนได้ แต่เราคิดว่าเปลี่ยนไม่ได้ ความเป็นจริงแล้วจิตใจลึกๆตรงกันข้ามกับหน้าตาและบุคลิกมากๆ ชีวิตจริงเงียบเก็บกด แต่ในโซเชียลหลงตัวเองและมีความคิดที่น่ากลัว เรารับรู้ได้จากสิ่งที่เราโดนกระทำบ่อยๆในเวลาที่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย เรามีชีวิตที่ดีมีทุกอย่างพร้อม ทั้งเงินการศึกษาและความรัก มีผู้ใหญ่เมตตาเสมอ แต่คนคนนี้มีชีวิตที่ตรงข้ามกับเราทุกอย่าง คือเป็นคนขาดความอบอุ่น ไม่มีใครรัก มักจะชอบวิจารณ์รูปลักษณ์ของเราทั้งๆที่เรื่องนี้เราไม่มีปัญหากับใคร ถึงส่วนใหญ่เรามักจะได้รับคำชมแต่เราก็คิดอยู่เสมอว่าเรายังมีข้อเสียที่ต้องปรับปรุงอีกหลายๆอย่าง แต่คนคนนี้พยายามจะทำให้เราดูไม่ดีให้ได้ ที่ชัดเจนคือมีพฤติกรรมชอบล้ำเส้นในเรื่องส่วนตัวของเรา ชอบทำตามเรา ชอบแต่งตัวเลียนแบบเรา เห็นเราอยากได้อะไรก็อยากได้ด้วย พยายามกดเราให้ต่ำลงเพื่อให้ตัวเองดูสูงขึ้น ไม่เคยยินดีในความสำเร็จของเรา ทั้งๆที่เราก็ให้อะไรหลายๆอย่าง ทั้งอาศัยอยู่ฟรีกินฟรีแต่ไม่เคยมีจิตสำนึกในบุญคุณ มีคนที่สัมผัสได้ไม่ใช่แค่เราแต่ไม่มีใครอยากพูดถึง พูดไปก็จะกลายเป็นว่าใส่ร้าย เพราะคนคนนี้ชอบทำตัวใสซื่อน่าสงสารต่อหน้าผู้ใหญ่ รวมทั้งหลงระเริงลืมตัวคิดว่ามีคนคอยซัพพอร์ตตลอดเวลา ทุกวันนี้อึดอัดมากทุกครั้งต้องเจอ ควรจัดการกับปัญหานี้อย่างไร ใช้กฎหมายจัดการได้ไหม ทำอย่างไรจะก้าวผ่านมันไปได้ เราไม่อยากต้องทนต่อไปอีกเป็นสิบๆปี ขอความคิดเห็นที่หลากหลาย
ปล.ขอไม่เรียกว่าคนในครอบครัว ไม่อยากนับญาติ แม้แต่คนรู้จักก็ไม่นับ พร้อมตัดขาด