พ่อชอบพูดจี้จุดจนเราเก็บกด

คือเราเรียนอยู่ม.ปลายห้องพิเศษวิทย์คณิตที่เขาเรียกกันว่าห้องจีค่ะ ด้วยความที่เราใกล้จะเข้ามหาลัยความกดดันเราจึงมีมากค่ะ เราเครียดบ่อยมากๆ จริงๆเราเครียดมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วค่ะ เนื่องจากเราเรียนพิเศษที่นึงซึ่งครูเป็นคนดุมากถ้าทำไม่ได้ก็จะด่าอีห่ารากไส้ ด่าโง่ ด่าสารพัดค่ะ เราเคยขอออกจากที่นี่แล้วค่ะแต่พ่อเราไม่ยอมเพราะชอบครูบๆค่ะ เราเก็บกดมากบางวันตอนกลับขึ้นรถกลับบ้านกับพ่อแม่ เราแอบนั่งร้องไห้บนรถพวกเขายังไม่รู้เลยค่ะ พอม.ปลายเราไม่ได้เรียนที่นั่นแล้วชีวิตก็เหมือนจะแฮปปี้ค่ะ ม.4เราดันสอบติดห้องจีแล้วได้เข้าไปเรียน ด้วยความที่ห้องจีมีแต่คนเก่งๆเราก็ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเพื่อนว่าทำไมเราถึงไม่ดีเท่าเขา พยายามจะเลิกคิดแบบนี้แต่มันทำไม่ได้ค่ะ เราค่อนข้างเก็บกดค่ะชอบแอบร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องไม่ให้ใครเห็น เราไม่อยากพูดกับใครในครอบครัวเพราะไม่มีคนเข้าใจเราค่ะ ชอบหาว่าเราโตไปคงพึ่งไม่ได้ โดยเฉพาะพ่อเราเขาชอบพูดจี้จุดเราต่างๆนานาไม่ว่าจะเรื่องที่เราอ้วนก็พูดบูลลี่เราหรือเรื่องอื่นๆพ่อจะพูดเชิงติดตลกซึ่งเราไม่ชอบเลยค่ะเราไม่ได้รู้สึกตลกแต่กลับรู้สึกแย่แบบมากๆ ทำให้เราค่อนข้างอยากย้ายไปสักที่ที่ไม่ใช่ที่นี่ พ่อก็จะชอบพูดว่าเดี๋ยวห่างพ่อแม่ไปแล้วจะรู้สึก(พ่อพูดคำนี้กับเราบ่อยมากค่ะ) เราด้วยความที่ไม่ค่อยยอมคนก็เถียงกลับไปบ้างบางทีก็ทำหูทวนลมค่ะ พ่อก็จะชอบว่าเราเลี้ยงมาให้เถียงพ่อแม่หรอ ไอ้นี่เถียงผู้ใหญ่คำไม่ตกฟาก แม่ก็จะชอบบอกเราว่าพูดดีๆไม่เป็นหรอทำไมต้องเถียง ป้าข้างบ้านก็ชอบบูลลี่หุ่นเราเราเคยคุยกับแม่แล้วแต่แม่บอกเราว่าเขาแค่หวังดี(ทุกครั้งที่เขาเจอเราเขาจะพูดทุกครั้งค่ะว่าเราตัวใหญ่กว่าแม่) แต่วันนี้เราได้ยินแล้วโกรธมากจนทำหูทวนลมไม่ไหวค่ะคือเรามีน้องอยู่คนนึงอยู่ป.4ค่ะ น้องเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่งพ่อกับแม่เลยชอบให้เราไปสอนน้อง บางอันเราทำไม่ได้ค่ะ พ่อก็จะชอบพูดว่าอยู่ตั้งห้องจี ของป.4ยังทำไม่ได้ กลับไปเรียนป.4ใหม่มั้ย เราเลยลุกออกจากห้องไปพูดกับพ่อว่า แล้วพ่อผ่านม.5มาแล้วมาสอนเคมีให้เราได้มั้ยล่ะ เรียนป.4มาก็หลายปีแล้วมันจะไปจำทั้งหมดที่เรียนตอนนั้นได้ยังไง(เรายอมรับว่าเราผิดจริงๆค่ะ) จากนั้นพ่อก็พูดว่าเลี้ยงมาให้มันมาเถียงพ่อแม่ แล้วก็พูดว่าอย่ามาเสร่อ เราไม่อยากยืนตรงนั้นต่อเลยเข้ามาในห้องตัวเองค่ะ ระหว่างนั้นพ่อก็พูดเสียงดังอยู่ข้างนอกให้เราได้ยินว่าเถียงพ่อเถียงแม่ดูเอาว่าบาปขนาดไหน เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวมันมาแต่ไม่ได้เช็ดปากมันถึงโตมาเถียงพ่อเถียงแม่ได้ แต่เราไม่ได้ตอบโต้อะไรไปค่ะ ได้แต่นั่งร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้อง เราชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เราเคยมีความคิดหลายครั้งว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเรา เราโดดเดี่ยวในครอบครัวนี้ มีความคิดที่อยากจะหายไปเลยก็มีค่ะ เราเป็นพวกคิดเล็กคิดน้อยมีอะไรก็เก็บมาคิดเก็บมากังวลแล้วก็มานั่งเครียดนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวไม่ให้ใครเห็นค่ะ พ่อแม่ถามเราอยากเป็นอะไรเราก็จะบ่ายเบี่ยงทุกครั้งว่ายังไม่รู้ตัวเองเลยๆ(จริงๆเรารู้แล้วค่ะ)แต่ที่ไม่อยากคุยกับพวกเขาเพราะว่ามีครั้งนึงเราเคยบอกพ่อว่าเราอยากเข้าจุฬา พ่อหัวเราะแล้วก็แซวเราว่าจุฬาเลยหรอแบบติดตลกเชิงว่าเราหวังสูงไป ส่วนแม่ก็จะชอบมาชมคนนู้นคนนี้ว่าเก่งว่านั่นว่านี่ เพื่อนเราใครสอบได้อะไรขึ้นประกาศรร.ก็จะส่งรูปมาหาเราว่าคนนี้เก่งจังเพื่อนเราหรอ แล้วเราไม่เก่งเราผิดใช่มั้ย ทำให้เวลาเรามีอะไรก็มักจะไม่ยอมบอกพ่อแม่ค่ะ  ปล.ขออภัยในความที่อาจจะเรียบเรียงเรื่องได้ไม่ค่อยดีนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ เราแค่อยากระบายเฉยๆค่ะเพราะไม่มีใครให้ระบายด้วยค่ะ🙏