ไม่อยากเรียนต่อแล้ว แต่พ่อบังคับ

คือตอนนี้เราเรียนด้วยทำงานด้วย เป็นพาสไทม์ร้านอาหาร เพราะอยากช่วยแม่ คือบ้านเราค่ากิน ค่ากับข้าว3มื้อ ทุกวัน ค่าของใช้ ค่าน้ำ-ไฟ-แก๊ส แม่ออกหมด พ่อออกแค่ค่าบ้าน เราเลยตั้งใจว่าจะจบแค่ปวส.พออีกแค่1ปีจะจบแล้ว(เพราะมันก็สูงพอที่จะหางานได้แล้วสำหรับเรา) เพราะป.ตรีมันคชจ.สูงไม่อยากสร้างหนี้เพิ่มอีก.พ่อเรายังทำงานอยู่แต่จะเอาเงินไปกินเหล้าเบียร์เที่ยวตกปลาหมดไม่เคยให้แม่ ไม่มีเงินเก็บไว้ใช้ในตอนแก่ ทำงานมาทั้งวันเย็นมาลงขวดเหล้าหมด ประเด็นเลยคือพ่อก็ไปเห็นลูกคนนู้นนี้ได้รับข้าราชกาลตั้งแต่25+ ชอบพูดว่าคนอื่นที่อายุเท่าเราเขามีเงินเดือนกันแล้วนะ บลาๆ ลุงเราเป็นตำรวจยศค่อนข้างใหญ่พ่อก็จะชอบพูดว่าเดี๋ยวให้ลุงดันให้ได้เรียนเลยเดี๋ยวลุงจ่ายนู้นนี้ คือเราไม่โอเคอย่างมากที่จะต้องไปแบมือขอเงินจากคนอื่นมาเรียน แถมตัวเอง(พ่อ)ก็ไม่มีแรงส่งยังจะบีบบังคับให้เป็นนู้นนี้ ปล.ต้องบอกก่อนว่าเราไม่สนิทกับพ่อบ้านนี้อยู่กันแบบกดดัน จนตอนเด็กเคยเป็น้ด็กเก็บกดที่กลับมาจากรร.ละมานั่งร้องไห้ทุกวันบ้างวันกลับมากรีดร้อง.พ่อเป็นคนเดียวที่ทำให้เราทุกข์ใจไม่มีความสุขและทั้งพ่อแม่ทำให้เรากดดันไม่สบายใจไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้นอกจากเวลาประสบความสำเร็จ เอาเป็นว่าช่างมันเรื่องโดนดูถูกภายในบ้านช่างมันก่อนขอแค่ประเด็นที่ว่าเขาจะให้เราเรียนต่อแน่ๆ เราจะพูดยังไงดี คือเข้าใจนะบ้างคนก็อาจจะบอกว่า พูดไปตรงๆนู้นนี้แต่อยากให้ลองมองลึกลงมาอีกนิดว่าเด็กคนนึงที่ทั้งบ้านไม่มีความสุขเลยไม่เคยเห็นคว่ามรักในบ้านเห็นแค่มีกันอยู่ไปวันๆเด็กที่โดนดูถูกจากพ่อตัวเองมาเสมอ เด็กที่ต้องเห็นแม่อยู่ใต้🦶พ่อมันอึดอัดแค่ไหน ไม่อยากเปิดใจเพราะแม่เข้าข้างพ่อ เราเคยลองแล้วผลลัพคือแย่มากมากแบบมากที่สุด **สรุป=ควรพูดยังไงดีถ้าไม่อยากเรียนต่อแล้วแต่อยากทำงานช่วยที่บ้านใจจะขาด แต่พ่อเป็นผู้นำ คุมทุกคนในบ้านรวมถึงชีวิตเราด้วย..