สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ14ปี
เรื่องที่เราจะมาเล่าวันนี่คือ. เรื่องปัญหาครอบครัวของเรา พ่อแม่เราเลิกกันตอนเราอายุ11. เลิกกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เราอยู่กับตายายและพี่ ซึ่งเราคิดว่าทางบ้านของเราเขาลำเอียงมาก เวลาซื้อของจะซื้อให้พี่เราเป็นส่วนใหญ่ และเวลาเราเรียกเขาจะเมินเดินหนีและไม่สนใจเรา ซึ่งตอนนั้นเรายังเด็ก เราเลยไม่คิดอะไร และไม่ใช่แค่ตายายญาติเราก็เป็น เราไม่เข้าใจว่าเราไปทำอะไรผิด บ่อยครั้งที่เราจะโดนรังแกจากพี่ ครั้งหนึ่งเราเคยโดนน้าคิดว่าเป็นคนไม่ดีเพียงเพราะเราปกป้องตัวเอง วันนั้นน้าเราจะมาบ้าน และเป็นตอนเรียนออนไลน์พอดี เราทำลังถือโทรศัพท์ออกมาเรียนนอกบ้านระหว่างเดินเรามองหน้าพี่เราที่กำลังกินข้าวอยู่ แล้วก็ออกมานั่งเรียนข้างนอก แล้วอยู่ดีๆพี่เราก็เอาน้ำออกมาสาดใส่เรา เปียกตัวเราและโทรศัพท์เราโมโหมากและไม่เข้าใจว่าเขาทำไปเพื่ออะไร เราเลยด่าเขา เลยทะเลาะกันตาเราเดินเข้ามาแล้วไล่เรากลับเข้าห้อง แต่พี่เรากลับไม่โดนอะไรเลย เราเสียใจมากเราเดินไปร้องไห้ข้างบ้าน แล้วแม่เราเดินมาหาเราแล้วพูดว่า ทำไมต้องทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงด้วยสาดน้ำแค่นี้มันเสียใจอะไรขนาดนั้นแล้วก็เดินหนีไป น้ำเราเลยคิดว่าเราเป็นคนไม่ดี และอีกเรื่อง ตอนนั้นเรากำลังกวาดบ้าน พี่เราเดินมาแล้วเขาก็พูดให้เราพอเราด่าเขาเขาก็เอาโทรศัพท์ทุบหัวเราเราเลยเอาไม้กวาดีเขา เขาก็เอาโทรศัพท์ทุบหัวเราอีกครั้ง มันแรงมากจนเราล้มลงกับพื้นเราปวดหัวมาก หัวเราโนเราเสียใจมากที่คนในบ้านไม่ช่วยเราเลยแต่ดันด่าเราซ้ำเราหนีขึ้นไปโทรไปปรึกษาเเม่แต่แม่เราไม่ช่วยอะไรเราเลย หัวเราโนจนเรานอนหงายไม่ได้ แย่กว่านั้นคือเขาเอาไปบอกกับคนอื่นว่าเราอยู่ดีๆก็เอาไม่หวาดไปตีจนคนอื่นคิดว่าเราเป็นคนชั่วมากเกิด มันยังมีมากกว่านั้น ไหนจะเรื่องพ่อที่เราสอบโอเน็ตคะแนนไม่ดี เราเครียดมาก พ่อเราด่าเราแรงมาก จนเราทนไม่ไหวเราเครียดมากโทรไปหาเพื่อนเรากับเพื่อนต่างคะแนนไม่ดีเหมือนกัน ร้องไห้ทั้งคู่เลย อีกเรื่องคือ ตอนนั้นเราโทรคุยกับเพื่อน ประมาน2ทุ่ม พ่อเราโทรมาด่าเราว่าจะไปคุยทำไมมันเสียเวลาอย่าหัดทำตัวไร้ประโยช อย่าทำตัวไร้ค่า คำพูดเหล่านี้สำหรับเด็ก12ขวบมันแรงมากๆ(ตอนนั้นเราอายุ12) และไฟนจะเรื่องตอนประถมเราโดนเพื่อนแกล้งจนเราหวาดกลัวคนเราบอกที่บ้านไม่ได้เลยเพราะเรารู้ว่าเขาไม่ช่วยอะไรเราละมันไม่มีประโยช เราถูกบังคับให้ทำงานให้จนไม่มีเวลาทำงานตัวเองส่งครูจนเกรดเราต่ำพ่อเราด่าเราเรื่องที่เกรดเราแย่ลงและตอนนั้นเราอายุพึ่ง9ขวบ พอย้ายรร.มาเราก็มีปัญหาอีก เราโดนครูที่รร.ใหม่เกรียดเราไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้ครูโดนครูดูถูกเวลาเรียนต่อหน้าเพื่อนบ่อยครั้งมีครั้งนึงที่ครูให้เปลี่ยนสมุดกันตรวจเราส่งให้เพื่อนผิดคน ครูเดินมาผลักเราแรงมาก ไปหาเพื่อน
...มันยังมีเยอะกว่านี้แต่เราเล่าไม่หมด
และถึงปัจจุบันเราก็ยังไม่เลิกโดนทำร้ายร่างกาย
เรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้ว เวลาเราเก็บกดเราจะอาละวาดจนของห้องเรากะจัดกะจายเราเวลาน้องแถวบ้านมาเล่นด้วยเราจะรังแกน้องโดยที่เราสะใจมาก เรารู้สึกผิดมากๆแต่เราควบคุมตัวเองไม่ได้ เราได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้องของเราโดยที่ทุกคนมีความสุขกันดี เวลาที่เราอยู่โรงเรียนเพื่อนๆจะเห็นว่าเราร่าเริงเป็นคนเฟรนลี่ มาก แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่แบบนั้น ทุกวันนี้พ่อเราทำตัวดีกับเรามากขึ้น(แค่พ่อ)แต่เราก็ยังไม่ลืมเรื่องต่างๆเหมือนพ่อเราจะรับรู้เกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่เราเจอมา. เราเคยทะเลาะกับพี่จนตาบอกว่า โทรไปหาพ่อมันเอามันไปอยู่กับพ่อมันเลย หลายๆอย่างมันทำให้เราคิดว่าทุกคนในบ้านเขาไม่ต้องการเราเราได้แต่โทษตัวเองที่เกิดมาเป็นภาระคนอื่น. เราไม่เคยรู้สึกเลยว่ามีคนเคยรักเราไม่ว่าจะเรื่องอะไรพี่เราก็เข้ามาหาเรื่องเราและใส่ร้ายเราจนทุกคนไม่ชอบหน้าเรา
เรารู้สึกว่ามันยุติธรรมกับเราหรอคะเด็กที่อายุพึ่งจะ14 ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราอิจฉาเพื่อนเราด้วยซ้ำที่ครอบครัวเขาอบอุ่น หรือเพราะเราเกิดเป็นผู้หญิงหรอทุกคนถึงไม่รักเรา. เราจะไม่โทษใคร เราขอโทษตัวเองที่ทำให้เขารักเราไม่ได้......
เราควรทำยังไงดี