เคยอยากมีลูกมากตั้งแต่วัยรุ่น แต่พอมีจริงๆแล้ว รู้สึกทนไม่ได้ที่เห็นลูกตัวเองโชคดีไม่พอ

ตอนปีสองปีแรกมีความสุขมากอยู่นะในการเลี้ยงลูก แต่ตอนนี้ทำไมมีแต่ความมืดมน  สิ้นหวัง

1. ลูกปกติมาจนถึง 2 ขวบ จนมาพบว่าเป็นเด็กมีภาวะออทิสติก ความสุขหาได้ยากกว่าเด็กทั่วไป เข้าใจโลกยากกว่าคนอื่น
2.เห็นลูกคนรอบข้างหรือตามเพจ fb ต่างๆ มีแต่เรียนดีๆ เรียนอินเตอร์ แต่เรามีกำลังส่งไม่พอ อย่างมากได้แค่ ปีละแสนกว่าเท่านั้น
3. เห็นเด็กเรียนพิเศษ ดนตรี ศิลปะ กีฬา กิจกรรทเสริมเต็มไปหมด แต่ลูกเราเรียนได้อย่างเดียวในช่วงเวลานึงเท่านั้น เพราะต้องสำรองเงินเผื่อจ้างครูประกบให้ลูกที่โรงเรียนด้วย
4. เห็นคนพาลูกไปเที่ยวที่ดีๆต่างๆเยอะแยะมากมาย แต่ค่าเทอม กับค่าครูประกบ ก็กินส่วนของรายได้ไปมากกว่า 50%
5. เห็นหลายคนมีเวลาให้ลูก full time เพราะมีกำลังพอโดยที่ไม่ต้องเป็นลูกจ้างประจำที่บริษัท ทำให้ลูกเติบโตอย่างมีคุณภาพมากกว่า
6. เห็นลูกคนรอบข้าง สนุกสนานกับชีวิตวัยเด็ก อยากรู้อยากเห็น โต้ตอบกับคนรอบข้างอย่างมีชีวิตชีวา แต่ลูกเราแค่ตอบคำถามว่าต้องการอะไร ก็ดีใจแล้ว
 
ในขณะตอนนี้ที่แม่กำลังทำงาน เพราะกำลังทรัพย์ไม่พอให้ออกจากงาน ในหัวก็คงยังสงสารลูกจับใจ ที่แม่ไม่มีเวลาพอฝึกลูกให้ใกล้เคียงกับเด็กปกติได้ซะที