เอาง่ายๆเลยเรากลัวสายตาของญาติๆค่ะ โดยเฉพาะฝั่งพ่อ ส่วนตัวไม่ชอบให้ใครมองอยู่แล้วถ้าไม่สนิท แต่ที่เรากลัวเราไม่แน่ใจว่ามันจะเกี่ยวมากมั้ยกับที่เราเป็น เพราะเราเป็นคนที่คิดมาก คือเรากับพ่อไม่ค่อยอยากจะคุยกัน เพราะพ่อชอบบ่นนู่นบ่นนี่ เราเลยไม่อยากจะยุ่งกับเขาแล้ว แล้วเหมือนเป็นช่วงที่ไปบ้านญาติ ตอนนั้นยังดีกับพ่ออยู่นิดหนึ่ง แล้วเราก็มองญาติ เราเห็นสายตาที่เขามองเราแบบ เหมือนเราเป็นเด็กที่ไม่ดีเลยอ่ะค่ะ มองออกแนวๆขวางๆแต่ไม่ได้ขนาดนั้น คือเรากลัวในใจมาก เราคิดมากว่าเขาคงไม่ชอบเราแล้ว แล้วในหัวเราคือมีแต่สายตาของญาติเกือบทุกคนที่มองแบบนี้ เพราะเราไม่ได้เจอแค่คนเดียว เราไม่รู้ว่ามีใครได้พูดเกี่ยวกับตัวเราให้ใครฟังมั้ย เพราะจริงๆเราไม่คุยกับพ่อเลย (อาจะมีคนบอกเกี่ยวกับเรื่องนี้ )เขาก็คงคิดว่าเราเป็นลูกที่แย่อ่ะค่ะ แต่ทั้งๆที่เราพยายามไม่คุยเพื่อที่จะไม่ให้เกิดการทะเลาะกัน **เราควรจัดการกับความคิดยังไงคะ เราไม่อยากเจอญาติคนไหนอีกแล้ว เพราะเวลานึกถึงสายตาพวกเขาก็ร้องไห้ตลอด มันน่ากลัว รู้สึกเหมือนไม่มีใครเข้าใจเราแล้ว เหมือนอยู่ตัวคนเดียว เราเป็นมานานแล้ว ต้องไปหาหมอมั้ย😭** [เราเห็นพ่อของคนอื่นโคตรอิจฉาเลย ทำไมถึงมีพ่อดีขนาดนี้อ่ะ พ่อก็คงอิจฉาที่คนอื่นมีลูกที่ดี ไม่เหมือนเราเช่นกัน (เพราะเขาชอบเปรียบเทียบเรากับคนอื่น ชอบกดลูกตัวเองให้รู้สึกไม่ดี ไม่เข้าใจทำไปทำไม คิดว่าที่พูดแบบนี้คือเด็กเขาจะเป็นคนดีขึ้น ทำไมไม่เคยคิดก่อนพูดว่าเด็กจะรู้สึกยังไง )ทำไมเราต้องเกิดมามีครอบครัวแบบนี้ เรารู้ว่าพ่อก็ไม่ได้อยากให้มีเราเกิดมา แล้วไม่แท้งไปเลย เขาแค่หวังว่ามีลูกสาวไว้ใช้ตอนแก่แค่นั้นจริงๆค่ะ แล้วก็ยังหวังให้เรียนจบสูงๆอีก เราเบื่อบ้านมากค่ะ ไม่อยากอยู่บ้านแล้ว อยากไปไหนก็ได้ที่ดีๆไม่มีพ่อแบบนี้ เเล้วพ่อก็ไม่ต้องมีลูกแบบนี้ เพราะเราเป็นภาระให้เขาค่ะ เราไม่อยากปรับปรุงตัวเองแล้วค่ะ ทำไปก็ไม่มีประโยชน์ อาจจะมีคนคิดว่าเราเพ้อเจ้อ แต่ก็เรื่องของคุณ ในส่วนนี้เราแค่อยากระบายเฉยๆค่ะ ไม่มีไร ขอบคุณค่ะ]
ควรจัดการกับตัวเองยังไงดี