เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เพราะชีวิตในวัยเด็กเต็มไปด้วยความฝันต่างๆ แต่เมื่อเติบโตขึ้น ฝันแต่ละอย่างค่อยๆ สลายไป

ไม่ได้เป็นคนที่ประสบความสำเร็จแบบใครๆ ในทางโลก

ไม่ได้มีความรักที่สมหวัง เคยมีรักและก็จบความสัมพันธ์ไปทุกราย

ไม่ได้มีสุขภาพที่แข็งแรง เป็นโรคที่ต้องกินยาไปตลอดชีวิต

เป็นโรควิตกกังวลตั้งแต่อายุ 18 เข้ารับยาจิตเวชจนถึงอายุ 26

ปัจจุบันยังมีปัญหาการนอนหลับ พึ่งสมุนไพรให้มันพอหลับได้

ไม่ได้มีความมั่นคงทางการเงิน

ไม่ได้มีครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแยกทางกับแม่แต่เด็ก พ่อยังมีชีวิตนะ แต่ไม่มีความผูกพันไรกับเราเลย

พี่ชายก็ค่อนข้างเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของทุกอย่าง จะชอบทะเลาะเสียงดังกับแม่ทุกวัน

เราเป็นคนเก็บตัว เพื่อนสนิทก็อยู่ห่างไกล
ไปมีครอบครัว มีแฟนกันหมด

เวลาทุกข์ใจอะไร พยายามไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร

ทำงานได้เงินก็ต้องมาผ่อนบ้าน ที่อยู่ไปก็ไม่มีความสุข

อยากรู้ว่าคนเรามีชีวิตรอดไปทำไม อะไรที่ทำให้เราสุข ? หรือ หากว่าโลกนี้ไม่มีสุขจริง ๆ เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ทำงานแลกเงินไปวันๆ นะเหรอ จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

ขอคำแนะนำหน่อย อย่างน้อยให้มันพ้นวันนี้ วันที่มีความคิดไรแบบนี้เข้ามาในหัว