จะอ่านไม่อ่านก็ได้ แค่อยากหาที่ปลดปล่อย

เราไม่เข้าใจพ่อแม่เราเลยทำไมถึงเอาแต่สั่งโดยที่ไม่ถามกันเลยสักนิด คือวันนี้พ่อกับแม่จะขึ้นสวน แล้วพรุ่งนี้เราสอบฟิสิกส์ เราก็บอกพวกท่านไปแล้วว่าวันนี้จะทบทวนเพราะเราตามเพื่อนไม่ทัน(ตอนเรียนที่บ้านเหมือนไม่ได้เรียนเพราะต้องดูน้อง,ตาและทำงานบ้าน)ซึ่งเราก็พูดไว้เมื่อวานแล้วพวกท่านก็ตกลง แต่วันนี้แม่เราบอกว่าต้องไป ไม่ต้องทบทวน แล้วคือแบบพอเราสอบได้คะแนนน้อยและได้อันดับต่ำลงมาก็จะด่าและตีเราอ่ะ แล้วพอบอกไปก็หาว่าเถียงแล้วก็ตีเราอีก บอกเราไม่รู้จักเสียสละ ไม่มีความเป็นพี่ เราก็บอกไปว่าที่ผ่านมาที่เราทำไปถ้าไม่ใช่แล้วเรียกอะไร ตอนประถมวันนั้นแม่เราไม่รู้ไปไหน แล้วน้องกับเราก็ยังไม่ได้เงินไปร.ร เราต้องไปแคะกระปุกออมสินของเราให้น้องกับเรา หรือตอนที่แม่เอาเงินที่เราสะสมตั้งแต่อนุบาลจนถึงป.4ไป{ประมาณ20,000(กระปุกออมสินหมาตัวใหญ่)นอกจากเงินไปร.รก็จากงานสวน ตอนนั้นเราก็ไม่ว่าอะไรเข้าใจว่าเอาไปจ่ายพวกค่าใช้จ่ายในบ้าน} หรือการที่เราทำงานบ้านทั้งหมดไม่ว่าจะทำกับข้าวไปจนถึงงานบ้านต่างๆหรือที่เราแบกภาระการเรียนตามใจพ่อแม่โดยการได้ที่หนึ่งตลอดเพื่อไม่ให้น้องต้องมาแบกรับ หรือการที่โดนรังแกแล้วเราก็อดทนและแก้ไขเองโดยไม่บอกพ่อแม่ แล้วก็ฯลฯ
แล้วทีนี้แม่เราก็บอกว่าไม่ตั้งใจเรียนเอง ทุกคนมีเวลาเท่ากัน (ก็อย่างที่บอกไปค้างต้นใครจะไปมีสมาธิไปเรียน เวลาเท่ากัน? เพื่อนห้องเราไม่มีงานอะไรที่ต้องทำ แถมยังเรียนพิเศษอีก แล้วเราจะเอาอะไรไปสู้ถ้าไม่เรียนทบทวนเอง) สุดท้ายวันนี้พ่อก็มาแยกแล้วบอกว่าไม่ต้องไปแถมมาบอกเราว่า"คราวหน้าไม่ว่าจะติดธุระอะไรก็ต้องไป"แล้วพอเราจะพูดก็บอก"ห้ามเถียง!!"แล้วคือแบบเราผิดเหรอ เห็นเราเงียบไม่ค่อยพูด เราเองก็เคลียดและเสียใจเป็นน่ะเว้ย