ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมมันไร้สีสันมาก

ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมมันไร้สีสันมาก ผมไม่มีความฝันว่าอยากทำอะไรอยากมีอะไรมันไร้แรงผลักดัน ผมไม่ใช้คนชอบอยู่คนเดียว อยากมีคนคุยแต่ด้วยตลอดชีวิตที่ผ่านมาทำให้ผม ต้องอยู่คนเดียว
  รวมถึงครอบครัวที่เหมือนจะปล่อยให้เป็นอิสระแต่ก็ยังตกรอบมาล้อมตัวผมใว้ ก็เหมือนนกที่อยู่ในกรงที่เปิดออกไปได้แต่กลับยังมีเชือกรัดขาไว้ 
  ผมพยายามจะออกไปใช้ชีวิตคนเดียวแล้ว แต่ยังถูกคำว่าเป็นห่วงของตัวและพ่อแม่ลังใว้ ผมรู้สึกว่าตัวเองว่างเปล่ามากไม่รู้จะทำยังไงต่อไร้ความหวังไร้การวางแผน
ขอบคุณที่รับฟังนะครับ