ฝากถึง...ขมิ้น

บทความนี้ผมเจอมาเมื่อหลายปีก่อน ไม่รู้ว่าจะมีคนเคยอ่านบ้างไหม แต่เห็นว่ามันให้ข้อคิดดีเลยอยากจะแชร์ต่อน่ะครับ เมื่อความรักเดินทางมาถึง มันได้มอบของล้ำค่าสองสิ่งทิ้งไว้ให้กับเรา นั่นคือ “ ปีก

แจ้งลบอยู่

อนิจจา นกขมิ้น บินเร่ร่อน เกาะกิ่งสน ไร้คอน ค่ำนอนไหน สุรีย์ฉาย ตาวันลา ลับทิวไม้ เดียวดายกลาง ป่าใหญ่ ใกล้สนธยา สนกิ่งแห้ง เกาะเกี่ยว กายเหน็บหนาว ตาวันลับ อีกคราว ทั่วราวป่า แสงเจิดจ้า สาดส่อง ต้อง

หมายเหตุ....กลอนซ้ำค่ะ เพราะกระทู้โดนแบนไม่สามารถวางในห้องได้เลยต้องวางใหม่ ก้าวพลัดหล่นหลุมหล่มปมมืดมน แรงทุกข์ทนบดเบียดเครียดเขม็ง เหมือนติดบ่วงหน่วงจิตคิดเศร้าเช็ง ค้นทางไหนเคว้งมืดมึนตรอมตีบตัน

หมายเหตุ....กลอนซ้ำค่ะ เพราะกระทู้โดนแบนไม่สามารถวางในห้องได้เลยต้องวางใหม่ ก้าวพลัดหล่นหลุมหล่มปมมืดมน แรงทุกข์ทนบดเบียดเครียดเขม็ง เหมือนติดบ่วงหน่วงจิตคิดเศร้าเซ็ง ค้นทางไหนก็เคว้งคว้างตรอมตีบตัน

รัก ... ก้าวบนทางบาป ต้องคราบ สีดำคล้ำเปื้อนป้าย อ่อนหัด สัมผัสสิ่งเลวร้าย ก้าวแรกก้าวสุดท้าย ... พาลพบ ... เมิน ... อ้างพรหมลิขิต ถูกผิด เลือกสิทธิ์เลือกจุดจบ คอยวัน เวลามาฝังกลบ มาช่วยอำนวยลบ ... แ

ฤดูกาลคิมหันต์ก็มาถึง นำความคิดคำนึงถึงเรื่องเก่า บรรยากาศที่เย็นเยียบที่ชวนเศร้า เหลือเพียงเรากับความหนาวความเดียวดาย แล้วพลันจิตก็จมสู่ความทุกข์ เหมือนความสุขข้างในนั้นห่างหาย เหลือเพียงใจซ้ำเติมใจ