สวัสดี เราขอเเทนตัวว่าN
วันนี้เป็นวันที่เเย่มากสำหรับเรา เมื่อวานเราไปฉีดวัคซีนเข็ม 2 มา วันนี้เราเป็นไข้ปวดหัวมากๆ ช่วงค่ำๆ เรากำลังนอนเล่นเกมหมากฮอสอยู่ในห้องน้อง เเม่เราก็เปิดประตูเเละถามว่า
"ตังเเม่หายพันนึง มีใครขโมยมั้ย "
เเล้วก็ซักไซ้น้องเราสักพัก เราก็ทำหน้านิ่งๆ เราไม่ได้ขโมย ความรู้สึกตอนนั้นคือเราเบื่อ คิดไว้เเล้วว่าเหตุการณ์นี้ต้องเกิดขึ้นสักวันนึง เราผิดหวังมาก เราไม่ได้ขโมย เเละคิดว่าน้องเราไม่ได้ขโมยด้วย น้องเล็กของเราถึงจะขโมยเเต่อย่างมากก็ไม่เกิน 100 น้องไม่มีอะไรให้ใช้มากมาย น้องกลางของเราฉีดวัคซีนมาก็นอนทั้งวันเเละไม่มีอะไรที่จำเป็นต้องใช้เงินด้วย เราคิดว่าไม่ได้ขโมยเเน่ อย่างน้อยก็99% เเล้วถ้าไม่มีใครขโมยละ เราคิดว่าบางทีเเม่อาจจะลืมเเน่ๆ เเต่เเม่ไม่ได้โทษตัวเองเลย คำพูดเเต่ละคำคิดว่าพวกเราขโมย 100% อยู่กันเเค่นี้จะหายไปได้ยังไง เเม่เราก็โวยวายสักพัก "ทำไมถึงทำกับกูเเบบนี้" เพราะหาตัวคนขโมยไม่ได้ เเล้วก็ทำท่าเสียใจ ตอนที่เราได้ยินคือเราผิดหวังมาก รู้สึกเเย่มากด้วย ต้องคิดว่าเราเป็นคนขโมยไปเเน่ๆ เพราะคนที่จะมีอะไรใช้ก็คงมีเเต่เรา เเต่เราไม่ได้ขาดเเคลนเงินขนาดต้องไปขโมย เราไม่มีเราก็ขอ ทำไมต้องขโมย เราทำงานเก็บดอกมะลิมีเงินยุ3,000 กว่าๆเราไม่จำเป็นต้องขโมยเลย ตอนนี้เราเคียดมากในหัวคิดเเต่ว่า เเม่ต้องคิดว่าเราขโมยเเน่ เเม่ต้องคิดว่าเราขโมยเเน่ สักพักก็เรียกน้องเราไปคุยกันสองคน เเล้วก็หัวเรอะคิกๆกันอย่างมีความสุข ต้องลงมติว่าเราเป็นคนขโมยเเน่ๆ ตอนนั้นทั้งปวดหัวทั้งเคียด อยากตายไม่อยากอยู่เเล้ว ถ้าเราตายตั้งเเต่เมื่อวานเเม่ก็คงไม่ต้องคิดว่าเราขโมย ถ้าเราตายตอนนี้เงิน 3,000ก็ต้องเป็นของเเม่เเน่ๆเเล้วเเม่ก็จะเลิกคงว่าเราเป็นคนขโมย เราเกลียดที่ต้องรู้สึกเศร้าเกลียดที่ต้องรู้สึกเเบบนี้เกลียดที่ต้องคิดเเบบนี้อยากหายไป ถ้าหายไปคงไม่ต้องรู้สึกเเบบตอนนี้ นี้ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เราเป็น เรารู้สึกว่าหลังอารมณ์เรามันเเรงขึ้นเรื่อยๆ บางทีเราอาจไม่ได้เเค่คิดว่าอยากตายเเต่จะทำจริงๆ เรากลัวที่จะต้องถึงจุดนั้น เราไม่ได้อยากตาย เเต่ถ้าตายก็ไม่ได้เเย่อะไร
เราทั้งคิดทั้งร้องไห้ เราร้องไห้มีน้ำตาเเต่กลั้นเสียงเอาไว้ เราพยายามกลั้นจนปากสั่น หัวก็ปวดทั้งเศร้า เราคิดว่าพอถึงจุดๆนึงเราอาจไม่ไหว เราเลยคิดว่าเราควรพบแพทย์เเต่เราไม่รู้ว่าควรเริ่มยังไง มันต้องเสียค่าใช้จ่ายเเน่ๆใช่มั้ย เรารู้สึกเเย่มากๆสิ่งที่เรากล่าวไว้ข้างบนบางคนอาจคิดว่ามันไร้สาระ พอมาระบายมาพิมพ์ในนี้อีกทีเราก็รู้สึกว่าไรสาระเหมือนกัน ทำไมต้องคิดมากขนาดนั้น เเต่เรายังรู้สึกเเย่อยู่ดี
โรคซึมเศร้ารึป่าว?
วันนี้เป็นวันที่เเย่มากสำหรับเรา เมื่อวานเราไปฉีดวัคซีนเข็ม 2 มา วันนี้เราเป็นไข้ปวดหัวมากๆ ช่วงค่ำๆ เรากำลังนอนเล่นเกมหมากฮอสอยู่ในห้องน้อง เเม่เราก็เปิดประตูเเละถามว่า
"ตังเเม่หายพันนึง มีใครขโมยมั้ย "
เเล้วก็ซักไซ้น้องเราสักพัก เราก็ทำหน้านิ่งๆ เราไม่ได้ขโมย ความรู้สึกตอนนั้นคือเราเบื่อ คิดไว้เเล้วว่าเหตุการณ์นี้ต้องเกิดขึ้นสักวันนึง เราผิดหวังมาก เราไม่ได้ขโมย เเละคิดว่าน้องเราไม่ได้ขโมยด้วย น้องเล็กของเราถึงจะขโมยเเต่อย่างมากก็ไม่เกิน 100 น้องไม่มีอะไรให้ใช้มากมาย น้องกลางของเราฉีดวัคซีนมาก็นอนทั้งวันเเละไม่มีอะไรที่จำเป็นต้องใช้เงินด้วย เราคิดว่าไม่ได้ขโมยเเน่ อย่างน้อยก็99% เเล้วถ้าไม่มีใครขโมยละ เราคิดว่าบางทีเเม่อาจจะลืมเเน่ๆ เเต่เเม่ไม่ได้โทษตัวเองเลย คำพูดเเต่ละคำคิดว่าพวกเราขโมย 100% อยู่กันเเค่นี้จะหายไปได้ยังไง เเม่เราก็โวยวายสักพัก "ทำไมถึงทำกับกูเเบบนี้" เพราะหาตัวคนขโมยไม่ได้ เเล้วก็ทำท่าเสียใจ ตอนที่เราได้ยินคือเราผิดหวังมาก รู้สึกเเย่มากด้วย ต้องคิดว่าเราเป็นคนขโมยไปเเน่ๆ เพราะคนที่จะมีอะไรใช้ก็คงมีเเต่เรา เเต่เราไม่ได้ขาดเเคลนเงินขนาดต้องไปขโมย เราไม่มีเราก็ขอ ทำไมต้องขโมย เราทำงานเก็บดอกมะลิมีเงินยุ3,000 กว่าๆเราไม่จำเป็นต้องขโมยเลย ตอนนี้เราเคียดมากในหัวคิดเเต่ว่า เเม่ต้องคิดว่าเราขโมยเเน่ เเม่ต้องคิดว่าเราขโมยเเน่ สักพักก็เรียกน้องเราไปคุยกันสองคน เเล้วก็หัวเรอะคิกๆกันอย่างมีความสุข ต้องลงมติว่าเราเป็นคนขโมยเเน่ๆ ตอนนั้นทั้งปวดหัวทั้งเคียด อยากตายไม่อยากอยู่เเล้ว ถ้าเราตายตั้งเเต่เมื่อวานเเม่ก็คงไม่ต้องคิดว่าเราขโมย ถ้าเราตายตอนนี้เงิน 3,000ก็ต้องเป็นของเเม่เเน่ๆเเล้วเเม่ก็จะเลิกคงว่าเราเป็นคนขโมย เราเกลียดที่ต้องรู้สึกเศร้าเกลียดที่ต้องรู้สึกเเบบนี้เกลียดที่ต้องคิดเเบบนี้อยากหายไป ถ้าหายไปคงไม่ต้องรู้สึกเเบบตอนนี้ นี้ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เราเป็น เรารู้สึกว่าหลังอารมณ์เรามันเเรงขึ้นเรื่อยๆ บางทีเราอาจไม่ได้เเค่คิดว่าอยากตายเเต่จะทำจริงๆ เรากลัวที่จะต้องถึงจุดนั้น เราไม่ได้อยากตาย เเต่ถ้าตายก็ไม่ได้เเย่อะไร
เราทั้งคิดทั้งร้องไห้ เราร้องไห้มีน้ำตาเเต่กลั้นเสียงเอาไว้ เราพยายามกลั้นจนปากสั่น หัวก็ปวดทั้งเศร้า เราคิดว่าพอถึงจุดๆนึงเราอาจไม่ไหว เราเลยคิดว่าเราควรพบแพทย์เเต่เราไม่รู้ว่าควรเริ่มยังไง มันต้องเสียค่าใช้จ่ายเเน่ๆใช่มั้ย เรารู้สึกเเย่มากๆสิ่งที่เรากล่าวไว้ข้างบนบางคนอาจคิดว่ามันไร้สาระ พอมาระบายมาพิมพ์ในนี้อีกทีเราก็รู้สึกว่าไรสาระเหมือนกัน ทำไมต้องคิดมากขนาดนั้น เเต่เรายังรู้สึกเเย่อยู่ดี