คือช่วงนี้ครอบครัวมีแพลนไปเยี่ยมญาติน่ะครับ ก็เลยถามค่าใช้จ่าย เขาก็บอกต้องมีให้ เวลาพี่คนนั้น คนนี้ขอ
ผมก็ถามกันตรง ๆ ว่า "เอ้อ.. ช่วงนี้เราแย่ ๆ เราบอกไม่มีตรง ๆ ไม่ได้เหรอ"
เขาก็ตอบกลับมาแค่ว่า อายเขา อย่างนี้ไม่ได้
คือจริง ๆ ผมมีคำตอบในใจอยู่แล้วว่าแบบ ..เออ ทุกครอบครัวก็มีภาระ มีค่าใช้จ่าย ถ้ามีเหลือกินเหลือใช้ แบ่งปันกันได้ก็โอเค
ใจผมจริง ๆ คือถ้าเขาขอเรา คนที่อายต้องเป็นเขารึเปล่า ? (แต่ในแง่ต่างจังหวัดอาจจะเข้าใจว่า ขอในแง่กัลยาณมิตร)
-
ประเด็นคือ ผมไม่เข้าใจทำไมทางครอบครัวถึงมองว่า ถ้ามีคนมาขอเงิน เราไม่มีให้เราต้องอาย เป็นวิธีคิดของครอบครัวเชิงปัจเจก หรือท่านอื่น ๆ ก็เป็นบ้างครับ?
คือทะเลาะกันจนเป็นประเด็น ผมก็สงสัยแค่นิดเดียวว่า
แค่บอกว่าเราไม่มีเงินนี่ มันยากเย็นอะไรขนาดนั้น? ไปเยี่ยมก็แค่ไปพบหน้าซื้อของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปมาหาสู่ไม่ให้ขาดหายแค่นี้
ถามเวลาครอบครัวบอกถ้าญาติพี่น้องขอเงิน เราไม่มีให้ อายเขา?
ผมก็ถามกันตรง ๆ ว่า "เอ้อ.. ช่วงนี้เราแย่ ๆ เราบอกไม่มีตรง ๆ ไม่ได้เหรอ"
เขาก็ตอบกลับมาแค่ว่า อายเขา อย่างนี้ไม่ได้
คือจริง ๆ ผมมีคำตอบในใจอยู่แล้วว่าแบบ ..เออ ทุกครอบครัวก็มีภาระ มีค่าใช้จ่าย ถ้ามีเหลือกินเหลือใช้ แบ่งปันกันได้ก็โอเค
ใจผมจริง ๆ คือถ้าเขาขอเรา คนที่อายต้องเป็นเขารึเปล่า ? (แต่ในแง่ต่างจังหวัดอาจจะเข้าใจว่า ขอในแง่กัลยาณมิตร)
-
ประเด็นคือ ผมไม่เข้าใจทำไมทางครอบครัวถึงมองว่า ถ้ามีคนมาขอเงิน เราไม่มีให้เราต้องอาย เป็นวิธีคิดของครอบครัวเชิงปัจเจก หรือท่านอื่น ๆ ก็เป็นบ้างครับ?
คือทะเลาะกันจนเป็นประเด็น ผมก็สงสัยแค่นิดเดียวว่า
แค่บอกว่าเราไม่มีเงินนี่ มันยากเย็นอะไรขนาดนั้น? ไปเยี่ยมก็แค่ไปพบหน้าซื้อของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปมาหาสู่ไม่ให้ขาดหายแค่นี้