เป็นเรื่องที่ฉันอยากเล่าชีวิตของฉันเอง และมีคำถามมากมายที่อยากรู้ค่ะ
ก็คือ ฉันเป็นเด็กที่ครอบครัวแตกแยกตั้งแตกเด็กน้อย ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ ฉันโตมาด้วยการเลี้ยงดูของพ่อ และญาติ(บ้าง)
ก็คือแม่ทิ้งฉันกับพ่อไป ตั้งแต่ฉันอายุเพียง ขวบกว่าๆ พอเริ่มพูดได้ ฉันมักถามพ่อและคนอื่นๆเสมอว่า แม่ไปไหน พ่อมักตอบว่า แม่ไปทำงานหาเงิน เดี๋ยวก็กลับมานะ พอเริ่มโตอีกหน่อย ฉันก็ถามแบบเดิมๆ แต่พ่อคงทนไม่ได้ที่ได้ยินฉันถามบ่อยๆ พ่อเลยบอกว่า แม่ทิ้งเราไปแล้วลูก แต่พ่อจะดูแลกนูเอง ไม่ต้องเสียใจนะ เข้มแข็งเข้าไว้ บางทีฉันก็แอบนอนร้องไห้ลับหลังพ่อบ้าง ไม่อยากให้พ่อเครียด เพราะช่วงนั้นตอนฉันเด็กน้อย ด่อทำงานหนักมาก เลิกงานดึกดื่นทุกคืน พอโตขึ้นเริ่มอายุ 13-14 ก็มีโอกาสได้เจอกับคนที่ขึ้นชื่อว่า "แม่" ฉันมีโอกาสได้อยู่กับเขา ฉันคิดว่าการได้มีแม่ เหมือนที่เห็นเพื่อนๆคนอื่นๆ คงอบอุ่น และมีความสุขมากแน่เลยเนอะ แต่...ฉันแค่ฝันไปเท่านั้น พอเอาเข้าจริงๆ ความผูกพัน ความรัก และไออุ่นของแม่นั้น ฉันสัมผัสไม่ได้เลย ในความคิดแม่ลูกที่จากกันไปนานนับ 10 กว่าปี พอเจอกันครั้งแรก ต้องกอดกันบ้าง หอมแก้มกันบ้าง ตามประประสาของคนเป็นแม่ ที่ต้องคิดถึงกัน ตอนนอน ก็ไม่เคยได้กอด ไม่เคยได้หอม ตอนนั้นฉันคิดถึงพ่อมาก ฉันคิดแค่ว่า ตอนฉันเด็กน้อย ฉันนอนกอดพ่อทุกคืนเลย มันอบอุ่นเกลือเกิน
พอฉันโตขึ้นเป็นสาว ฉันพยายามคิดว่า มันคงเป็นเหตุผลของผู้ใหญ่แหละ อีกใจนึงฉันก็คิดว่า ปัญหาของผู้ใหญ่ แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วย ฉันสับสนมาก 2ความคิดนี้มันตีกันอยู่ในหัวฉันจนทุกวันนี้
อ้อออ .... ลืมบอกไปว่า แม่เขาได้มีครอบครัวใหม่ มีลูกใหม่แล้วด้วย ฉันเคยถามเจาด้วยว่า แม่เคยคิดถึงหนูบ้างไหม แม่ไม่เคยจะกลับไปหาหนูบ้างหรอ? เขาตอบว่า ก็คิดถึงนะ (เป็นคำตอบที่ไม่มีคำว่าคิดถึงอยู่จริงเลย) แต่เขามักจะเล่าเรื่องชีวิตเขากับลูกคนใหม่ให้ฟังบ่อยๆ ก็ดูเขามีความสุขดี (แม้จะลำบาก) แต่เขาบอกว่า ตอนมีฉันก็ลำบากมาก ถ้าหาที่ทำแท้งง่าย คงไม่ได้เกิดมาแล้ว
ฉันพยายามคิดว่า เพราะเขาลำบากแน่ๆ เลยทิ้งฉันไป แต่ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ตามค่ะ ผิดทุกอย่าง ดูสายตาที่เขามองฉัน (ช่างเย็นชาเกลือเกิน) พูดคำพูดออดมาบางคำ มันทิ่มแทงหัวใจเหลือเกิน มันเจ็บปวด ฉันแอบนอนร้องเกือบทุกคืน บางทีทั้งๆที่ไม่ผิด ก็ต้องง้อ ต้องอ้อนวอน เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป แต่ต่างจากลูกของเขาอีกคน มักจะมีสีหน้ายิ้มแย้ม เสียงหัวเราะเสมอ
แต่ฉันรู้ ฉันไม่มีสิทธิ์อะไรเลย มันคงเป็นเวรกรรมของฉันเอง ฉันไม่เคยโทษใครเลยที่เป็นแบบนี้ แต่ฉันโทษตัวฉันเอง ฉันผิดเองทุกอย่าง เขาอุตส่าห์สร้างครอบครัวใหม่แล้วแท้ๆ ฉันยังทุรังเข้ามาในชีวิตเขาอีก พอฉันมองดู มองว่าฉันเป็นอากาศ แล้วมองกลับไปที่ครอบครัวใหม่ พ่อแม่ลูกของเขา ดูอบอุ่นจัง ดูมีความสุข มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ แต่พอฉันเข้ามา มันเหมือนทำให้บรรยากาศเหล่านั้น ที่เขาสร้างกัน มันอึดอัด มันหมดสีสันไปหมด และฉันรู้ว่า ฉันคือส่วนเกินของชีวิตครอบครัว
บางทีฉันโทษตัวเองจนแทบทนไม่ไหวแล้ว ฉันเหนื่อย ฉันท้อเหลือเกิน และฉันก็มักจะตอกย้ำความคิดของตัวเองอยู่เสมอ ก็เพราะฉันไง เพราะฉันเอง บางทีฉันก็อยากหนีไปให้ไกลแสนไกล บางทีก็อยากหลับไหลไปเลย บางทีฉันคิด ตอนขับรถว่า รถฉันน่าจะคว่ำตายคาทีไปเลย แต่..มันก็ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นสักที ฉันไม่อยากอยู่สร้างความลำบากให้คนรอบข้าง ฉันไม่อยากเป็นตัวปัญหา ฉันก็ไม่อยากเป็นคนอกตัญญู ฉันไม่อยากเป็นส่วนเกินอีกต่อไปแล้ว
แบบนี้คุณคิดว่า แม่รักฉันบ้างไหม หรือว่าเลี้ยงเพราะหน้าที่มันค้ำคอคะ?
ฉันอยากระบายบ้าง อยากมีที่ปรึกษาบ้าง
แบบนี้ควรทำยังไงบ้างคะ? ขอคำชี้แนะหน่อยค่ะ 🙏🙏
คุณคิดว่า คนเป็นแม่ รักลูกจริงๆหรอ??
ก็คือ ฉันเป็นเด็กที่ครอบครัวแตกแยกตั้งแตกเด็กน้อย ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ ฉันโตมาด้วยการเลี้ยงดูของพ่อ และญาติ(บ้าง)
ก็คือแม่ทิ้งฉันกับพ่อไป ตั้งแต่ฉันอายุเพียง ขวบกว่าๆ พอเริ่มพูดได้ ฉันมักถามพ่อและคนอื่นๆเสมอว่า แม่ไปไหน พ่อมักตอบว่า แม่ไปทำงานหาเงิน เดี๋ยวก็กลับมานะ พอเริ่มโตอีกหน่อย ฉันก็ถามแบบเดิมๆ แต่พ่อคงทนไม่ได้ที่ได้ยินฉันถามบ่อยๆ พ่อเลยบอกว่า แม่ทิ้งเราไปแล้วลูก แต่พ่อจะดูแลกนูเอง ไม่ต้องเสียใจนะ เข้มแข็งเข้าไว้ บางทีฉันก็แอบนอนร้องไห้ลับหลังพ่อบ้าง ไม่อยากให้พ่อเครียด เพราะช่วงนั้นตอนฉันเด็กน้อย ด่อทำงานหนักมาก เลิกงานดึกดื่นทุกคืน พอโตขึ้นเริ่มอายุ 13-14 ก็มีโอกาสได้เจอกับคนที่ขึ้นชื่อว่า "แม่" ฉันมีโอกาสได้อยู่กับเขา ฉันคิดว่าการได้มีแม่ เหมือนที่เห็นเพื่อนๆคนอื่นๆ คงอบอุ่น และมีความสุขมากแน่เลยเนอะ แต่...ฉันแค่ฝันไปเท่านั้น พอเอาเข้าจริงๆ ความผูกพัน ความรัก และไออุ่นของแม่นั้น ฉันสัมผัสไม่ได้เลย ในความคิดแม่ลูกที่จากกันไปนานนับ 10 กว่าปี พอเจอกันครั้งแรก ต้องกอดกันบ้าง หอมแก้มกันบ้าง ตามประประสาของคนเป็นแม่ ที่ต้องคิดถึงกัน ตอนนอน ก็ไม่เคยได้กอด ไม่เคยได้หอม ตอนนั้นฉันคิดถึงพ่อมาก ฉันคิดแค่ว่า ตอนฉันเด็กน้อย ฉันนอนกอดพ่อทุกคืนเลย มันอบอุ่นเกลือเกิน
พอฉันโตขึ้นเป็นสาว ฉันพยายามคิดว่า มันคงเป็นเหตุผลของผู้ใหญ่แหละ อีกใจนึงฉันก็คิดว่า ปัญหาของผู้ใหญ่ แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วย ฉันสับสนมาก 2ความคิดนี้มันตีกันอยู่ในหัวฉันจนทุกวันนี้
อ้อออ .... ลืมบอกไปว่า แม่เขาได้มีครอบครัวใหม่ มีลูกใหม่แล้วด้วย ฉันเคยถามเจาด้วยว่า แม่เคยคิดถึงหนูบ้างไหม แม่ไม่เคยจะกลับไปหาหนูบ้างหรอ? เขาตอบว่า ก็คิดถึงนะ (เป็นคำตอบที่ไม่มีคำว่าคิดถึงอยู่จริงเลย) แต่เขามักจะเล่าเรื่องชีวิตเขากับลูกคนใหม่ให้ฟังบ่อยๆ ก็ดูเขามีความสุขดี (แม้จะลำบาก) แต่เขาบอกว่า ตอนมีฉันก็ลำบากมาก ถ้าหาที่ทำแท้งง่าย คงไม่ได้เกิดมาแล้ว
ฉันพยายามคิดว่า เพราะเขาลำบากแน่ๆ เลยทิ้งฉันไป แต่ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ตามค่ะ ผิดทุกอย่าง ดูสายตาที่เขามองฉัน (ช่างเย็นชาเกลือเกิน) พูดคำพูดออดมาบางคำ มันทิ่มแทงหัวใจเหลือเกิน มันเจ็บปวด ฉันแอบนอนร้องเกือบทุกคืน บางทีทั้งๆที่ไม่ผิด ก็ต้องง้อ ต้องอ้อนวอน เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป แต่ต่างจากลูกของเขาอีกคน มักจะมีสีหน้ายิ้มแย้ม เสียงหัวเราะเสมอ
แต่ฉันรู้ ฉันไม่มีสิทธิ์อะไรเลย มันคงเป็นเวรกรรมของฉันเอง ฉันไม่เคยโทษใครเลยที่เป็นแบบนี้ แต่ฉันโทษตัวฉันเอง ฉันผิดเองทุกอย่าง เขาอุตส่าห์สร้างครอบครัวใหม่แล้วแท้ๆ ฉันยังทุรังเข้ามาในชีวิตเขาอีก พอฉันมองดู มองว่าฉันเป็นอากาศ แล้วมองกลับไปที่ครอบครัวใหม่ พ่อแม่ลูกของเขา ดูอบอุ่นจัง ดูมีความสุข มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ แต่พอฉันเข้ามา มันเหมือนทำให้บรรยากาศเหล่านั้น ที่เขาสร้างกัน มันอึดอัด มันหมดสีสันไปหมด และฉันรู้ว่า ฉันคือส่วนเกินของชีวิตครอบครัว
บางทีฉันโทษตัวเองจนแทบทนไม่ไหวแล้ว ฉันเหนื่อย ฉันท้อเหลือเกิน และฉันก็มักจะตอกย้ำความคิดของตัวเองอยู่เสมอ ก็เพราะฉันไง เพราะฉันเอง บางทีฉันก็อยากหนีไปให้ไกลแสนไกล บางทีก็อยากหลับไหลไปเลย บางทีฉันคิด ตอนขับรถว่า รถฉันน่าจะคว่ำตายคาทีไปเลย แต่..มันก็ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นสักที ฉันไม่อยากอยู่สร้างความลำบากให้คนรอบข้าง ฉันไม่อยากเป็นตัวปัญหา ฉันก็ไม่อยากเป็นคนอกตัญญู ฉันไม่อยากเป็นส่วนเกินอีกต่อไปแล้ว
แบบนี้คุณคิดว่า แม่รักฉันบ้างไหม หรือว่าเลี้ยงเพราะหน้าที่มันค้ำคอคะ?
ฉันอยากระบายบ้าง อยากมีที่ปรึกษาบ้าง
แบบนี้ควรทำยังไงบ้างคะ? ขอคำชี้แนะหน่อยค่ะ 🙏🙏