ตามหัวกระทู้เลยครับ คือช่วงแรกๆผมเงียบไม่ง้อต่างคนต่างอยู่กับตัวเองเพราะว่าช่วงหลังทะเลาะกันเรื่องเล็กๆมากๆจนเป็นเรื่องใหญ่เลย(เขาเป็นคนเอาแต่ใจขี้เหวี่ยง)ผมเลยดัดนิสัยไม่รีบง้อปล่อยมา2อาทิตย์และพอผมทักไปคุยกับเขา เขาบอกตอนนี้ไม่พร้อมกับมาผมก็ใจเสียเลยเพราะตลอด8ปีไม่ว่าจะผิดจะถูกผมจะง้อเขาตลอดบางครั้งทะเลาะกันถึงขั้นเลิกรอบนั้นผมปล่อยไว้เกือบเดือนถึงไปง้อเขาก็กลับมาโดยดีเป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงรอบนี้(ที่เขาไปจริงๆ)ผมเริ่มรู้ตัวเองว่าเขาจะไม่กลับมาแน่จนเวลาผ่านไปเดือนกว่าหลังเลิกกันผมพยายามง้อเขาตลอดเขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างจนสุดท้ายเขาก็คุยกับผมว่าเขามีคนคุยใหม่แล้วไม่ต้องรอให้เริ่มใหม่ใจผมแหลกสลายจิตตกมากช่วงนั้นถึงขั้นคิดภาพตอนมีอะไรกันแต่เป็นคนใหม่ไม่ใช่เราสภาพจิตเสียมากครับแต่ผมก็บอกเขาเสมอว่าผมจะรอไม่คุยกับใครไม่มึใครไม่เอากับใครใหม่จะรอแค่ผมพูดแบบนี้ ผ่านไป2เดือนปีใหม่หลังจากปีใหม่เธอก็ทักมาคุยให้ผมพาไปซื้อข้าวบ้างพาไปนู้นบ้าง(จากช่วงแรกๆที่พอเธอบอกคุยกับคนใหม่นอกจากผมทักไปง้อเราก็ไม่ได้คุยกัน)เวลามีปันหาเธอจะทักมาหาผมทุกอย่างเหมือนเริ่มดีขึ้นผมทำคะแนนมาตลอดจนวันนั้นผมแอบเขาไปดูโทรศัพท์เธอ(ถือวิสาสะเพราะจะส่งรูป)และดันไปเห็นรูปเธอกับคนที่คุยตอนนั้น(ใช่ครับเขาไปได้เสียกันแล้วตอนที่ระหว่าง2เดือนนั้นแต่ตอนผมดูเขา2คนเลิกยุ้งกันไปแล้ว)ผมแหลกสลายมากตอนนั้นแต่ผมก็ทำใจไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าอาจจะเกิดขึ้นได้เธอรู้แล้วเธอโกดผมมาก(ผมรู้ตัวดีว่าผม
เกินไปอันนี้)ผมพูดกับเขาเลยว่าผมไม่สนใจหรอกเรื่องแบบนี้เพราะตอนนั้นเราเลิกกันไม่ต้องห่วงไม่โกดไม่โทดเธอผมโทดตัวเองเสมอตั้งแต่เลิกกันจนตอนนี้ผมก็ยังโทดตัวเอง หลังจากรู้ความจริง3-4วันเธอยังปกติจนหลังๆเธอก็เปลี่ยนไปเหมือนจะใกล้แต่ก็ห่างออกไปเลื่อยๆผมรู้สึกผิดที่ไปดูไปรู้ผมโทดตัวเองอยู่เสมอว่าที่ทำมาดีๆกลับพังเพราะผมไปรู้ความจริง ผมคิดทุกวันว่าเป็นเพราะเรารู้ความลับนี้ทำให้เธอรู้สึกผิดจนไม่สามารถกลับมาคบกันได้อีกแล้วผมก็ยิ่งเศร้า จนตอนนี้ผมก็ยังบอกเธอว่าจะรอช่างมันเรื่องเก่าๆผมพยายามบอกเธอเสมอ แต่เธอก็เย็นชากับผมนั้นทำให้ผมสงสัยว่าควรตัดใจดีหรือควรรอต่อไปดีเพื่อเธอจะเห็นว่าผมไม่ยุ่งกับใครเพื่อรอเธอและทำให้เธอไม่สนเรื่องที่ผมรู้เรื่องทั้งหมด ถ้าถามใจผมๆยังไม่พร้อมมีใครยังหวังว่าจะได้กลับอยู่ด้วยกันเพราะเรามีลูกด้วยกันและเธอดีกับครอบครัวผม แต่สถานะการตอนนี้เธอเย็นชามากวันนั้นผมทักไปกวนเขาเหนื่อยจากทำงานเขาพูดแทงใจดำผมว่าไม่ต้องรอไปเริ่มต้นใหม่เลยไม่ได้รักแล้ว ผมเจ็บปวดมากพอได้ยินแต่อีก2เธอมาขอโทษผมที่พูดแบบนั้นไปแต่ผมไม่กล้าถามว่าที่พูดว่าไม่รักจริงไหม ผมเลยสับสนว่าจะเจ็บต่อหรือจะทำใจดีใจไม่อยากปล่อยเธอไปกลัวเธอจะไปเจอคนหวังyesอย่างเดียวกลัวหลายอย่างมากจนถึงขั้นนึกภาพเธอไปท้องกับคนอื่นไม่อยากนึกภาพตอนที่เธอขอพาลูกไปเที่ยวและเธอไปกับแฟนใหม่เธอ ผมไม่อยากให้ลูกไปผชคนใหม่หรือผญคนใหม่ของผม(นั้นคือเหตุผลว่าผมยังไม่คิดมีใครกะจะคิดเยอะก่อนเรื่องอนาคตถ้าจะมีแฟน)ผมอยากให้ลูกได้อยู่กับพ่อแม่แท้ๆผมอยากจะบอกเธอมากแต่เธอต้องด่าแน่ๆว่าเอาลูกมาอ้างมันน่าเกียจ จากวันนั้นจนวันนี้เธอก็บอกอยู่เสมอว่าเธอก็ยังรักผมแต่ยังไม่มากพอจะกลับ เพื่อนๆว่าผมควรทำอย่างไรต่อไปดีผมสลัดเรื่องพวกนี้ออกจากหัวสมองและหัวใจไม่ได้เลยเพราะอะไรหลายๆอย่างและที่สำคัญเพราะ อยากให้ลูกได้อยู่กับพ่อและแม่จริงๆ (ป.ล1 ผมทำหน้าที่พ่อได้กลางๆไม่ถือว่าดีมากแต่ระหว่างคบกันผมทำหน้าที่แฟนที่แย่เพราะบางครั้งผมก็มองข้ามเธอเองปล่อยเธอเหงาอยู่คนเดียวเสียใจคนเดียวไม่ใส่ใจมากพอพอเลิกกันทำให้ผมมองปันหาเรากว่างขึ้นนั้นคงเป็น1ในเหตุผลที่ผมยังรอแก้ตัวกับเธอ) (ป.ล2 ระหว่างคบกันเธอไม่เคยยุ่งกับผชคนอื่นเลย พึ่งมามีเรื่องผช หลังเลิกกัน) สถานะการตอนนี้ทักแชทไปไม่อ่านกว่าจะตอบหลายชั่วโมงเหมือนเธอไม่สนใจแชทผมและเหมือนเธอก็มีคนคุยๆอยู่ไม่อยากถามมากกลัวคิดมากหรือวุ่นวายเกินไป เออผมอายุ25เขา24
เลิกกับแฟนที่คบกันมาเกือบ9ปี สับสนว่าควรจะรอดีหรือตัดใจ