เรื่องนี้เกิดขึ้นหลายอาทิตย์แล้วครับ จริงๆผมคงไม่เล่าถึง ถ้าไม่ได้ย้อนกลับไปที่นั่นอีก
เมื่อช่วงก่อนปีใหม่เล็กน้อย
คุณป้าของผมได้โทรศัพท์
มาคุยกับแม่ เรื่องอยากหาผลไม้ไปขายที่หน้าบัาน
เพราะ บ้านใหม่ของป้าอยู่
ใกล้ตลาดนัด และจากคำบอกเล่าคือ แถวนั้นยังไม่มี
แผงขายผลไม้
ป้าอยากให้แม่ไปช่วยขาย
อยู่ที่ร้านด้วยครับ
เพราะแกอยู่คนเดียว
ทีนี้ผมกับพี่ก็เลย ไปตระเวณดูสวนผลไม้ใกล้ๆบ้าน
ก็เจอสวนลำไย
ตกลงราคา นัดวันตัดและ
ส่งออเดอร์กันแล้ว เจ้าของ
สวนก็แนะนำผลไม้อื่นๆจาก
สวนของเพื่อนบ้างคนรู้จักบ้าง จนเราได้ผลไม้ในราคาไม่แพงเพิ่มขึ้นอีกหลายอย่าง ทั้งมะม่วง
แก้วมังกร แตงโม ขนุนทั้ง
สุกและดิบ จนมาถึงมะปรางและมะยงชิด
จริงๆผมไม่เคยกินมะปราง
ช่วงนี้เลย โดยมากก็ประมาณ มีนาหรือเมษา
ถึงจะเห็นในท้องตลาด
แต่เมื่อมีคนแนะนำว่าสวน...
มี และราคาก็ไม่แพง ถ้าสั่ง
เป็นเข่ง จะได้ราคามิตรภาพ เพราะเจ้าของ
สวน แกอยากให้ได้กินกัน
ในราคาที่จับต้องได้
ผมกับพี่ก็เลยพากันไป
ด้วยความที่สวนอยู่ลึกลับหน่อย อีกทั้งมีเลี้ยวซ้าย
เลี้ยวขวาหลายครั้ง
สองพี่น้องก็เลยเลี้ยวผิด😆
เขาบอกเลยโค้งให้เลี้ยว
ขวา แต่สองพี่น้องดันเลี้ยว
ขวาก่อนถึงโค้ง😅
แล้วจะเจอไหมละครับพี่น้อง วิ่งเข้าป่าเข้ารกไปไหนก็ม่ายรุ จนไปเจอ
บ้านหลังเล็ก ที่มีเด็กเล็ก
หน้ามอม นั่งเล่นอยู่สองคน
เราก็เลยตัดสินใจลงไปถาม
ทาง ถามไปถามมาก็มีเสียงผู้หญิงตอบมาจากใน
บ้านว่า
"มาผิดทางแล้วหนู สวนมะ
ปรางหวานต้องเลยไปอีก
เลี้ยวนึงถึงจะใกล้ แต่ทางนี้
ก็ไปได้ มีทางลัดไปอยู่ ให้
ไอ้เจ้าพวกนี้ไปส่งสิ ลัดไป
แป๊บเดียว ถ้าวิ่งย้อนกลับไปจะเสียเวลากว่า"
แล้วเจ้าของเสียงก็สั่งให้
สองเด็กถีบจักรยานไปส่ง
พวกเราถึงทางแยก ซึ่งอยู่
เลยบ้านของแกไปนิดเดียว
เด็กๆจอดรถแล้วชี้ทางให้
พวกเราดู
"วิ่งตรงอย่างเดียวเลยจ้ะ
แป๊บเดียวถึงเลย เขามีกระ
ท่อมท้ายไร่ด้วย มีคนอยู่
ตลอด ถามเขาได้เลย"
เพื่อตอบแทนน้ำใจเด็กเรา
ก็เลยให้ปังเว้ยเฮ้ยคนละชิ้น
น้ำอัดลมคนละขวด(จริงๆมี
ติดรถมาแค่นั้นครับ แฮ่.. )
พอเด็กเห็นขนม ก็ทำตาโต
ใส่ผมสองคน แถมพูดเก่ง
ขึ้นอีกสองเท่าครึ่งด้วย
"อันนี้เขาเรียกขนมอะไรจ๊ะ
น้า หนูเอาไปฝากยายได้ไหม"
"ยาย...คนที่อยู่ในบ้านใช่
ไหม"
"ใช่จ้ะ พวกหนูอยู่กะยาย
กะแม่ แต่แม่ไปรับจ้าง"
พอได้ยินอย่างนั้นผมก็เลย
ได้แต่ถอนใจด้วยความเสียดาย เสียดายที่มีของกินติดมาน้อยไปหน่อย
เราคุยกันอีกเล็กน้อย แล้วก็ร่ำลากัน ก่อนจากมาพี่ชายให้เงินเด็ก แต่เด็กไม่รับครับ แกบอกว่า
"พวกหนูไม่ค่อยได้กินขนม
เลย เอาเป็นถ้าน้าผ่านมา
ก็ซื้อขนมมาฝากพวกหนู
ดีกว่านะจ๊ะ "
"แล้วถ้าน้าไม่ได้ผ่านมาล่ะ"
พอผมพูดแบบนั้น เด็กชาย
ก็ทำหน้าม่อย
เลยกลายเป็นว่า ผมติดหนี้
สัญญาใจกับสองเด็กไปโดยปริยาย
ว่าที่จริงบ้านสองเด็ก อยู่ใกล้ตัวอำเภอกว่าบ้านผม
อีกนะครับ และเราใช้ถนน
สายหลักเส้นเดียวกันด้วย
เพียงแต่บ้านของเด็กอยู่ลึกเข้าไปในป่ามากหน่อยเท่านั้น
เหตุการณ์วันนั้นผ่านไปด้วยดี ทางสวนขอไปติดต่อ
กับที่ร้านของป้าผมถึงที่
เพราะเขามีผลไม้ในสวน
หลายอย่างอยากเสนอขายด้วย
เราสองพี่น้องก็เลยสบายไป
ติดต่อสวนนี้ที่เดียว ได้งาน
ต่อยอดแบบทั้งปีไปเลย
งานสำเร็จ แต่สัญญายังไม่
สำเร็จ ถึงจะแค่สัญญากับเด็กเราก็ไม่ควรเพิกเฉยนะ
ครับ
ดังนั้น..เมื่อวานที่เป็นวัน
ตรุษจีน หลังไหว้เจ้าที่เจ้า
ทางเสร็จ ผมก็เตรียมไก่,
หมู,ขนมเข่ง, ขนมเทียน,
ขนมเปี๊ยะ ผลไม้
โดยเฉพาะน้ำจิ้ม ผมทำแบบน้ำจิ้มข้าวมันไก่ ก็เลยใส่กระปุกไปให้เยอะเป็นพิเศษแล้วผมก็ออกเดินทางไปใช้หนี้
คราวนี้ไม่หลงไปไหนครับ
เพราะจำทางได้แม่นยำแล้ว
พอจอดรถปั้บ ไอ้เจ้าสองตัว
ที่ยืนจ้องมองอยู่ คงจำผม
ได้แล้วก็วิ่งเข้ามาหาทันที
"วันนี้จะไปสวนมะปรางหวานอีกแล้วเหรอจ๊ะ"
"ถ้าไป..จะไปส่งตรงแยก
อีกไหมล่ะ"
ผมแกล้งถามล้อๆ เจ้าสองตัวก็เลยหัวเราะ
"ใครมาเรอะ"
เสียงในบ้านร้องถามมา
ผมรีบใช้นิ้วชี้แตะปากเป็น
สัญญาณบอกเด็ก สองเด็กก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง
ทันที
"ผมเองครับ"
"ไอ้หนุ่มถามทางเรอะ "
แค่จำผมได้ว่า เคยมาถาม
ทาง ทั้งที่วันนั้นผมได้ยินแค่
เสียงถาม ผมก็แปลกใจมากแล้ว แต่พอยายแกเดิน
ออกมา ผมยิ่งตกใจมากกว่าเพราะ...
คุณยายตาบอดทั้งสองข้าง
เลยครับ😭
ผมจะไม่บอกความรู้สึกตัวเองหรอกว่า คิดยังไง
แต่ผมดีใจครับ ที่ได้ย้อน
กลับไปเยี่ยมบ้านเล็กหลังนั้นอีกครั้งหนึ่ง และแน่นอน
ว่า คงมีครั้งแล้วครั้งอีกต่อไปในอนาคตแน่ๆ
แต่สิ่งที่ผมทึ่งมากๆคือ
คุณยายบอกว่า
แกจำเสียงของผมได้
ถ้าครั้งหน้าผมได้ไปเยี่ยม
สามยายหลานอีก ผมคงต้องมีขนมปังเว้ยเฮ้ยติดไป
หลายๆชิ้นเสียแล้ว เพราะ
สองเด็กเล่าว่า คุณยายถึง
กับบอกเด็กว่า เจอที่ไหนให้
ซื้อมากินอีกเพราะแกชอบ
มาก
โถ...คุณยายครับ
*หมายเหตุ* ของฝากเมื่อวาน เด็กหญิงแป้งบอกว่า
อยากกินจนน้ำลายหยดติ๋ง
เพราะตั้งแต่โรงเรียนถูกโควิดปิด เธอไม่เคยได้กินของ
อร่อยเลย เล่นเอาคุณน้า
เจ็ดเศร้าเลยครับ เฮ้อ...
คุณยายกับสองเด็ก
เมื่อช่วงก่อนปีใหม่เล็กน้อย
คุณป้าของผมได้โทรศัพท์
มาคุยกับแม่ เรื่องอยากหาผลไม้ไปขายที่หน้าบัาน
เพราะ บ้านใหม่ของป้าอยู่
ใกล้ตลาดนัด และจากคำบอกเล่าคือ แถวนั้นยังไม่มี
แผงขายผลไม้
ป้าอยากให้แม่ไปช่วยขาย
อยู่ที่ร้านด้วยครับ
เพราะแกอยู่คนเดียว
ทีนี้ผมกับพี่ก็เลย ไปตระเวณดูสวนผลไม้ใกล้ๆบ้าน
ก็เจอสวนลำไย
ตกลงราคา นัดวันตัดและ
ส่งออเดอร์กันแล้ว เจ้าของ
สวนก็แนะนำผลไม้อื่นๆจาก
สวนของเพื่อนบ้างคนรู้จักบ้าง จนเราได้ผลไม้ในราคาไม่แพงเพิ่มขึ้นอีกหลายอย่าง ทั้งมะม่วง
แก้วมังกร แตงโม ขนุนทั้ง
สุกและดิบ จนมาถึงมะปรางและมะยงชิด
จริงๆผมไม่เคยกินมะปราง
ช่วงนี้เลย โดยมากก็ประมาณ มีนาหรือเมษา
ถึงจะเห็นในท้องตลาด
แต่เมื่อมีคนแนะนำว่าสวน...
มี และราคาก็ไม่แพง ถ้าสั่ง
เป็นเข่ง จะได้ราคามิตรภาพ เพราะเจ้าของ
สวน แกอยากให้ได้กินกัน
ในราคาที่จับต้องได้
ผมกับพี่ก็เลยพากันไป
ด้วยความที่สวนอยู่ลึกลับหน่อย อีกทั้งมีเลี้ยวซ้าย
เลี้ยวขวาหลายครั้ง
สองพี่น้องก็เลยเลี้ยวผิด😆
เขาบอกเลยโค้งให้เลี้ยว
ขวา แต่สองพี่น้องดันเลี้ยว
ขวาก่อนถึงโค้ง😅
แล้วจะเจอไหมละครับพี่น้อง วิ่งเข้าป่าเข้ารกไปไหนก็ม่ายรุ จนไปเจอ
บ้านหลังเล็ก ที่มีเด็กเล็ก
หน้ามอม นั่งเล่นอยู่สองคน
เราก็เลยตัดสินใจลงไปถาม
ทาง ถามไปถามมาก็มีเสียงผู้หญิงตอบมาจากใน
บ้านว่า
"มาผิดทางแล้วหนู สวนมะ
ปรางหวานต้องเลยไปอีก
เลี้ยวนึงถึงจะใกล้ แต่ทางนี้
ก็ไปได้ มีทางลัดไปอยู่ ให้
ไอ้เจ้าพวกนี้ไปส่งสิ ลัดไป
แป๊บเดียว ถ้าวิ่งย้อนกลับไปจะเสียเวลากว่า"
แล้วเจ้าของเสียงก็สั่งให้
สองเด็กถีบจักรยานไปส่ง
พวกเราถึงทางแยก ซึ่งอยู่
เลยบ้านของแกไปนิดเดียว
เด็กๆจอดรถแล้วชี้ทางให้
พวกเราดู
"วิ่งตรงอย่างเดียวเลยจ้ะ
แป๊บเดียวถึงเลย เขามีกระ
ท่อมท้ายไร่ด้วย มีคนอยู่
ตลอด ถามเขาได้เลย"
เพื่อตอบแทนน้ำใจเด็กเรา
ก็เลยให้ปังเว้ยเฮ้ยคนละชิ้น
น้ำอัดลมคนละขวด(จริงๆมี
ติดรถมาแค่นั้นครับ แฮ่.. )
พอเด็กเห็นขนม ก็ทำตาโต
ใส่ผมสองคน แถมพูดเก่ง
ขึ้นอีกสองเท่าครึ่งด้วย
"อันนี้เขาเรียกขนมอะไรจ๊ะ
น้า หนูเอาไปฝากยายได้ไหม"
"ยาย...คนที่อยู่ในบ้านใช่
ไหม"
"ใช่จ้ะ พวกหนูอยู่กะยาย
กะแม่ แต่แม่ไปรับจ้าง"
พอได้ยินอย่างนั้นผมก็เลย
ได้แต่ถอนใจด้วยความเสียดาย เสียดายที่มีของกินติดมาน้อยไปหน่อย
เราคุยกันอีกเล็กน้อย แล้วก็ร่ำลากัน ก่อนจากมาพี่ชายให้เงินเด็ก แต่เด็กไม่รับครับ แกบอกว่า
"พวกหนูไม่ค่อยได้กินขนม
เลย เอาเป็นถ้าน้าผ่านมา
ก็ซื้อขนมมาฝากพวกหนู
ดีกว่านะจ๊ะ "
"แล้วถ้าน้าไม่ได้ผ่านมาล่ะ"
พอผมพูดแบบนั้น เด็กชาย
ก็ทำหน้าม่อย
เลยกลายเป็นว่า ผมติดหนี้
สัญญาใจกับสองเด็กไปโดยปริยาย
ว่าที่จริงบ้านสองเด็ก อยู่ใกล้ตัวอำเภอกว่าบ้านผม
อีกนะครับ และเราใช้ถนน
สายหลักเส้นเดียวกันด้วย
เพียงแต่บ้านของเด็กอยู่ลึกเข้าไปในป่ามากหน่อยเท่านั้น
เหตุการณ์วันนั้นผ่านไปด้วยดี ทางสวนขอไปติดต่อ
กับที่ร้านของป้าผมถึงที่
เพราะเขามีผลไม้ในสวน
หลายอย่างอยากเสนอขายด้วย
เราสองพี่น้องก็เลยสบายไป
ติดต่อสวนนี้ที่เดียว ได้งาน
ต่อยอดแบบทั้งปีไปเลย
งานสำเร็จ แต่สัญญายังไม่
สำเร็จ ถึงจะแค่สัญญากับเด็กเราก็ไม่ควรเพิกเฉยนะ
ครับ
ดังนั้น..เมื่อวานที่เป็นวัน
ตรุษจีน หลังไหว้เจ้าที่เจ้า
ทางเสร็จ ผมก็เตรียมไก่,
หมู,ขนมเข่ง, ขนมเทียน,
ขนมเปี๊ยะ ผลไม้
โดยเฉพาะน้ำจิ้ม ผมทำแบบน้ำจิ้มข้าวมันไก่ ก็เลยใส่กระปุกไปให้เยอะเป็นพิเศษแล้วผมก็ออกเดินทางไปใช้หนี้
คราวนี้ไม่หลงไปไหนครับ
เพราะจำทางได้แม่นยำแล้ว
พอจอดรถปั้บ ไอ้เจ้าสองตัว
ที่ยืนจ้องมองอยู่ คงจำผม
ได้แล้วก็วิ่งเข้ามาหาทันที
"วันนี้จะไปสวนมะปรางหวานอีกแล้วเหรอจ๊ะ"
"ถ้าไป..จะไปส่งตรงแยก
อีกไหมล่ะ"
ผมแกล้งถามล้อๆ เจ้าสองตัวก็เลยหัวเราะ
"ใครมาเรอะ"
เสียงในบ้านร้องถามมา
ผมรีบใช้นิ้วชี้แตะปากเป็น
สัญญาณบอกเด็ก สองเด็กก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง
ทันที
"ผมเองครับ"
"ไอ้หนุ่มถามทางเรอะ "
แค่จำผมได้ว่า เคยมาถาม
ทาง ทั้งที่วันนั้นผมได้ยินแค่
เสียงถาม ผมก็แปลกใจมากแล้ว แต่พอยายแกเดิน
ออกมา ผมยิ่งตกใจมากกว่าเพราะ...
คุณยายตาบอดทั้งสองข้าง
เลยครับ😭
ผมจะไม่บอกความรู้สึกตัวเองหรอกว่า คิดยังไง
แต่ผมดีใจครับ ที่ได้ย้อน
กลับไปเยี่ยมบ้านเล็กหลังนั้นอีกครั้งหนึ่ง และแน่นอน
ว่า คงมีครั้งแล้วครั้งอีกต่อไปในอนาคตแน่ๆ
แต่สิ่งที่ผมทึ่งมากๆคือ
คุณยายบอกว่า
แกจำเสียงของผมได้
ถ้าครั้งหน้าผมได้ไปเยี่ยม
สามยายหลานอีก ผมคงต้องมีขนมปังเว้ยเฮ้ยติดไป
หลายๆชิ้นเสียแล้ว เพราะ
สองเด็กเล่าว่า คุณยายถึง
กับบอกเด็กว่า เจอที่ไหนให้
ซื้อมากินอีกเพราะแกชอบ
มาก
โถ...คุณยายครับ
*หมายเหตุ* ของฝากเมื่อวาน เด็กหญิงแป้งบอกว่า
อยากกินจนน้ำลายหยดติ๋ง
เพราะตั้งแต่โรงเรียนถูกโควิดปิด เธอไม่เคยได้กินของ
อร่อยเลย เล่นเอาคุณน้า
เจ็ดเศร้าเลยครับ เฮ้อ...