บ้านเราเป็นตึกแถวค่ะ ด้านล่างให้ร้านอาหารเช่าอยู่จริงๆเราชอบการอยู่บ้านมากนะคะ ตั้งแต่เด็กก็เวลาเรียนเสร็จก็กลับบ้านตลอด เสาร์อาทิตย์เรียนพิเศษเสร็จก็ชอบอยู่บ้าน
แต่เราหงุดหงิดกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวง่ายมากเลยค่ะเราคิดว่าเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมในบ้านเรามันไม่ค่อยสงบเงียบเท่าไหร่ เพราะติดถนน มีรถเมล์ผ่าน แล้วถนนก็เจาะบ่อยมากๆๆๆ (ไม่รู้มันจะขุดเจาะอะไรนักหนา เจาะถมๆอยู่แบบนั้นทั้งๆที่ิเพิ่งสร้างไป แกหาเรื่องเบิกงบใช่มั้ย!! แอบบ่นT_T )
เมื่อก่อนที่โควิดจะมา ไม่ค่อยมีปัญหากับการไม่มีห้องเป็นของตัวเองค่ะเพราะ(นอนห้องเดียวกับน้อง)
แต่หลังมีโควิด ตอนนี้พอตอนเริ่มทำงานแบบ WFH จริงจัง + กับอายุที่เพิ่มขึ้นๆ ก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวแบบเป็นห้องของเราเอง แต่เราไม่มีค่ะ น้องสองคน มีห้องคนละห้อง พ่อกับแม่มีห้อง แล้วก็คุณย่าอีกห้องค่ะ ห้องที่เหลือของบ้านเป็นห้องเก็บของ(ของคุณย่าแทบทั้งหมด)
คุณย่าเราเหมือนกระทู้ก่อนหน้าที่มีคนตั้งค่ะ คือท่านไม่ชอบทิ้งของ เก็บของทุกอย่างและซื้อเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ หนักกว่านั้นท่านกลัวของหายมากๆ ของทุกชิ้นถ้านึกขึ้นได้ จะต้องรื้อทุกอย่างเพื่อหาค่ะ แม่เรากับเราและน้องพยายามจัดบ้านแล้วจัดบ้านอีก ก็ไม่เป็นผลค่ะ เคยรื้อของออกมาบริจาคไป ทะเลาะกันบ้านแตกเลยค่ะ แกไม่ยอมให้เอาของเเกไปจนต้องใจแข็งไม่ฟังอะไรโกยทุกอย่างใส่ถุงแล้วเอาไปบริจาคจนได้ ทิ้งไปเยอะแล้วด้วยค่ะ แต่เหมือนเอาเสียมขุดเอเวอร์เรสเลย ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะน้อยลงเลยง่ะ พอของเริ่มน้อย คุณย่าก็ซื้อเติม 😂
ครั้งหนึ่งเรากับน้องเก็บของทุกอย่างเข้าใต้บันไดค่ะเพราะมันของเยอะมากจนเรารู้สึกบ้านสกปรก เก็บเข้าไปได้สองวันค่ะ คุณย่าก็อยากหาของอะไรสักอย่าง สรุปคือรื้อของใต้บันไดออกมากองข้างนอกหมดเลยค่ะ กลับมาจากทำงานลมแทบจับ😤
จริงๆ ท่านเป็นคนน่ารักมากนะคะรักหลานๆมาก มีเรื่องเก็บของหาของกับทำอาหารนี่แหละที่จะทำเราหงุดหงิดมากๆเพราะท่านชอบทำอาหารมาก และทำทีเยอะมากๆ เยอะแบบตู้เย็นใส่ไม่พอล้างจานทีนึง 20 ใบ คือท่านชอบทำแต่ไม่ชอบล้างค่ะ เราเคยแก้เผ็ดด้วยการเอาของทำครัวทั้งหมดไปซ่อนค่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นคือ โทรสั่งทีวีไดเร็กมาใหม่ค่ะ 😂😂 สรุปคือไม่ช่วยอะไรเลย ของในบ้านมีแต่จะเพิ่มขึ้นล่าสุดไปอยู่กับญาติมาแกก็ขอให้ลูกแกซื้อจานมาให้อีกเกือบ 30 ใบ และของอื่นๆอีกมากมาย เราลงไปรับถึงกับชักสีหน้าคือเรารู้ว่ามันไม่ดีนะคะ แต่เราหงุดหงิดจริงๆเพราะมันไม่เหลือที่ให้เก็บแล้ว และเราอึดอัดมากที่บ้านรก ทำยังไงก็เคลียร์ไม่ได้
มาต่อเรื่องห้องค่ะ
.
.
.
เนื่องจากการเปลี่ยนไปของวัยและการ WFH ทำให้เราไม่สามารถอยู่ห้องเดียวกับน้องได้อีกค่ะเพราะเวลาทำงานไม่ตรงกันหรือบางทีตรงกันบ้างเสียงก็ชนกันไม่มีสมาธิเลยค่ะ บางทีเราต้องทำงานน้องต้องนอน เวลาน้องทำงานเราต้องนอน เราเลยสละห้องให้นอนไปแล้วตัวเองลงมานอนชั้นลอยแทน (ห้องรับแขก)เดินจากประตูบ้านขึ้นมาก็เจอเลยเพราะ คือห้องนี้มันไม่มีประตูค่ะ เสียงมันก็จะทะลุไปชั้นอื่นๆได้
มีแต่ม่านปิดไว้ ไม่กันเสียง ไม่กันยุงใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ
คนทั้งบ้าน ต้องเดินผ่านห้องนี้ค่ะ ไม่ว่าเราจะทำอะไร คุยอะไรกับใคร ทุกคนจะได้ยินหมด และเราก็ได้ยินเสียงเดินตลอดเวลาด้วยเหมือนกัน แล้วบ้านเราด้วยความเป็นบ้านที่คุณย่าอยู่ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วเรารู้สึกหงุดหงิดมากๆๆๆๆ เลยคือ ญาติทุกคนจะเดินทางมาหาย่าโดยที่บางครั้งไม่ได้แจ้งเราก่อนเลยค่ะ คือมาถึงก็ไขประตูเข้ามาแล้วเดินดุ่มๆขึ้นบ้านเลยบางทีเป็นวันธรรมดา เห็นว่า WFH ก็ไม่ได้สนใจค่ะ เรียกลงมาช่วยยกของขนของจนเราหงุดหงิดเพราะงานเราโดนขัดตลอดเวลา
ชั้นที่เรานอนพอเราได้ยินเสียงคนเดินเราก็จะสะดุ้งตื่น บางทีหนักเลยค่ะเขาเดินเข้ามาเปิดม่านดูเลยว่าเราทำอะไรอยู่ คือไม่มีความเกรงใจใดๆกันอีกต่อไปแล้วใช่มั้ยยย 😭
คือมันเครียดมากๆค่ะเพราะเราหลับสนิทแทบไม่ได้เลย ญาติเราชอบเอาช่างมาตกเเต่งบ้านบอกทำให้คุณย่า(ถามคนในบ้านรึยังก๊อน!) ล่าสุดเอาช่างมาจะติดแผงโซลาร์เซล์ล เวลานัดมาก็ไม่ชอบบอกเราก่อน คือบางทีเราแต่งตัวไม่เรียบร้อยเวลาช่างมาก็รู้สึกไม่สบายใจเลยค่ะ จนเราต้องบอกพ่อ พ่อก็บอกเราล่วงหน้าบ้าง ลืมบ้าง วันไหนลืมพ่อก็จะรู้แล้วว่าเราเริ่มหงุดหงิดเพราะเราจะเงียบเลย
เวลามีคนเดินผ่านแล้วเราต้องประชุมมันก็จะรบกวนมากๆค่ะรวบรวมสมาธิแทบไม่ได้เลย
อีกปัญหาหนึ่งคือ คนบ้านเราสั่งของกันเยอะมากๆช่วงนี้เพราะไม่อยากออกไปซื้อ เวลาประชุมทีประชุมพร้อมเสียงกริ่งทุกวันค่ะ ติ่งด่องๆอยู่นั่น ช่วงแรกพอทุกคนเห็นเราลงมานอนข้างล่างก็ให้เราเป็นคนรับของอย่างเดียวเลย ไม่ได้สนเลยว่าเราประชุมหรือทำงานอยู่ คือหลังๆมาเราก็ไม่ลงไปรับแล้ว
แต่เสียงกริ่งทุกวันก็ปั่นประสาทเราอยู่ดี 😥
จุดที่ทนไม่ไหวเลยไปเคลียร์ห้องเก็บของห้องนึงไว้ค่ะ บอกพ่อว่าจะขอห้องนั้นเป็นห้องนอน รอคนมาติดแอร์ พ่อก็บอกว่าช่วงนี้ยังไม่ได้ค่ะต้องรอติดแผงโซลาร์ให้เสร็จก่อนถึงจะติดแอร์ได้ T_T ห้องอยู่ชั้นแทบจะบนสุดแต่คงต้องยอมเหนื่อยเดินขึ้นเดินลงค่ะเพราะไม่งั้นคงต้องประสาทกินก่อนวัยกลางคนแน่ๆเลย เคยโมโหมากๆ แล้วบอกคนที่บ้านเลยค่ะบอกว่าถ้าไม่ให้ทำห้องจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว คิดจะย้ายจริงนะคะ หาห้องละเรียบร้อย โดนด่าค่ะ555555 คิดอยู่แล้วว่าต้องโดน แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆค่าาาา แต่พอจะย้ายออกจริงๆ ก็เป็นห่วงคนในบ้านค่ะและก็ห่วงแมวตัวเองด้วย
ทุกวันนี้ต้องอยู่กับอารมณ์หงุดหงิดรายวันจนรู้สึกแย่กับตัวเองค่ะ บางทีก็แอบบน้อยใจร้องไห้ด้วยว่าท#ไมคนอื่นในบ้านมีพื้นที่(ห้อง)ของตัวเองกันหมดแต่เราไม่มี ค่อนข้างบั่นทอนพลังชีวิตเหมือนกันนะคะ รู้สึกเครียดมากๆ ทั้งๆที่ชอบอยู่บ้านมาก
ตอนนี้กัดฟันรอจัดการห้องใหม่ค่ะ ฮึบๆๆ 🤜🤛 หลายๆช่วงเวลาก็ชอบ WFH มากค่ะเพราะไม่ต้องเสียเวลาเดินทางเลย แต่ก็นะ มีได้ก็ต้องมีเสียใข่มั้ยคะ
เป็นแบบนี้มันแปลกไหมคะ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างไหม หงุดหงิดง่ายอารมณ์เสียง่าย สติแตกกับเสียงรบกวน5555 เข้ามาแลกเปลี่ยนกำลังใจกันนะคะ
😭😭
เครียดจนต้องหาพื้นที่มาระบายความในใจ
555555
พยายามคิดทู้กกกกกวันค่ะว่า โชคดีแล้วที่มีบ้านอยู่ มีงานทำ ครอบครัวพร้อมหน้า ไม่เหงา แต่เวลาเจอเสียงมารบกวนก็อดปี๊ดไม่ได้ทุกที หรือจริงๆ เป็นเรากันนะที่ต้องปล่อยวางให้ได้เนี่ยยย
เป็นคำที่ฟังได้ง่ายแต่ปฏิบัติยากมากๆค่ะ ร้องไห้หนักมาก 😂😂
แต่ก็สู้ๆผ่านวิถีโควิดไปด้วยกันนะคะ
มีใครที่ work from home หรืออยู่บ้านแล้วรู้สึกเครียดจัดๆเหมือนเราบ้างไหมคะ?
แต่เราหงุดหงิดกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวง่ายมากเลยค่ะเราคิดว่าเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมในบ้านเรามันไม่ค่อยสงบเงียบเท่าไหร่ เพราะติดถนน มีรถเมล์ผ่าน แล้วถนนก็เจาะบ่อยมากๆๆๆ (ไม่รู้มันจะขุดเจาะอะไรนักหนา เจาะถมๆอยู่แบบนั้นทั้งๆที่ิเพิ่งสร้างไป แกหาเรื่องเบิกงบใช่มั้ย!! แอบบ่นT_T )
เมื่อก่อนที่โควิดจะมา ไม่ค่อยมีปัญหากับการไม่มีห้องเป็นของตัวเองค่ะเพราะ(นอนห้องเดียวกับน้อง)
แต่หลังมีโควิด ตอนนี้พอตอนเริ่มทำงานแบบ WFH จริงจัง + กับอายุที่เพิ่มขึ้นๆ ก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวแบบเป็นห้องของเราเอง แต่เราไม่มีค่ะ น้องสองคน มีห้องคนละห้อง พ่อกับแม่มีห้อง แล้วก็คุณย่าอีกห้องค่ะ ห้องที่เหลือของบ้านเป็นห้องเก็บของ(ของคุณย่าแทบทั้งหมด)
คุณย่าเราเหมือนกระทู้ก่อนหน้าที่มีคนตั้งค่ะ คือท่านไม่ชอบทิ้งของ เก็บของทุกอย่างและซื้อเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ หนักกว่านั้นท่านกลัวของหายมากๆ ของทุกชิ้นถ้านึกขึ้นได้ จะต้องรื้อทุกอย่างเพื่อหาค่ะ แม่เรากับเราและน้องพยายามจัดบ้านแล้วจัดบ้านอีก ก็ไม่เป็นผลค่ะ เคยรื้อของออกมาบริจาคไป ทะเลาะกันบ้านแตกเลยค่ะ แกไม่ยอมให้เอาของเเกไปจนต้องใจแข็งไม่ฟังอะไรโกยทุกอย่างใส่ถุงแล้วเอาไปบริจาคจนได้ ทิ้งไปเยอะแล้วด้วยค่ะ แต่เหมือนเอาเสียมขุดเอเวอร์เรสเลย ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะน้อยลงเลยง่ะ พอของเริ่มน้อย คุณย่าก็ซื้อเติม 😂
ครั้งหนึ่งเรากับน้องเก็บของทุกอย่างเข้าใต้บันไดค่ะเพราะมันของเยอะมากจนเรารู้สึกบ้านสกปรก เก็บเข้าไปได้สองวันค่ะ คุณย่าก็อยากหาของอะไรสักอย่าง สรุปคือรื้อของใต้บันไดออกมากองข้างนอกหมดเลยค่ะ กลับมาจากทำงานลมแทบจับ😤
จริงๆ ท่านเป็นคนน่ารักมากนะคะรักหลานๆมาก มีเรื่องเก็บของหาของกับทำอาหารนี่แหละที่จะทำเราหงุดหงิดมากๆเพราะท่านชอบทำอาหารมาก และทำทีเยอะมากๆ เยอะแบบตู้เย็นใส่ไม่พอล้างจานทีนึง 20 ใบ คือท่านชอบทำแต่ไม่ชอบล้างค่ะ เราเคยแก้เผ็ดด้วยการเอาของทำครัวทั้งหมดไปซ่อนค่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นคือ โทรสั่งทีวีไดเร็กมาใหม่ค่ะ 😂😂 สรุปคือไม่ช่วยอะไรเลย ของในบ้านมีแต่จะเพิ่มขึ้นล่าสุดไปอยู่กับญาติมาแกก็ขอให้ลูกแกซื้อจานมาให้อีกเกือบ 30 ใบ และของอื่นๆอีกมากมาย เราลงไปรับถึงกับชักสีหน้าคือเรารู้ว่ามันไม่ดีนะคะ แต่เราหงุดหงิดจริงๆเพราะมันไม่เหลือที่ให้เก็บแล้ว และเราอึดอัดมากที่บ้านรก ทำยังไงก็เคลียร์ไม่ได้
มาต่อเรื่องห้องค่ะ
.
.
.
เนื่องจากการเปลี่ยนไปของวัยและการ WFH ทำให้เราไม่สามารถอยู่ห้องเดียวกับน้องได้อีกค่ะเพราะเวลาทำงานไม่ตรงกันหรือบางทีตรงกันบ้างเสียงก็ชนกันไม่มีสมาธิเลยค่ะ บางทีเราต้องทำงานน้องต้องนอน เวลาน้องทำงานเราต้องนอน เราเลยสละห้องให้นอนไปแล้วตัวเองลงมานอนชั้นลอยแทน (ห้องรับแขก)เดินจากประตูบ้านขึ้นมาก็เจอเลยเพราะ คือห้องนี้มันไม่มีประตูค่ะ เสียงมันก็จะทะลุไปชั้นอื่นๆได้
มีแต่ม่านปิดไว้ ไม่กันเสียง ไม่กันยุงใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ
คนทั้งบ้าน ต้องเดินผ่านห้องนี้ค่ะ ไม่ว่าเราจะทำอะไร คุยอะไรกับใคร ทุกคนจะได้ยินหมด และเราก็ได้ยินเสียงเดินตลอดเวลาด้วยเหมือนกัน แล้วบ้านเราด้วยความเป็นบ้านที่คุณย่าอยู่ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วเรารู้สึกหงุดหงิดมากๆๆๆๆ เลยคือ ญาติทุกคนจะเดินทางมาหาย่าโดยที่บางครั้งไม่ได้แจ้งเราก่อนเลยค่ะ คือมาถึงก็ไขประตูเข้ามาแล้วเดินดุ่มๆขึ้นบ้านเลยบางทีเป็นวันธรรมดา เห็นว่า WFH ก็ไม่ได้สนใจค่ะ เรียกลงมาช่วยยกของขนของจนเราหงุดหงิดเพราะงานเราโดนขัดตลอดเวลา
ชั้นที่เรานอนพอเราได้ยินเสียงคนเดินเราก็จะสะดุ้งตื่น บางทีหนักเลยค่ะเขาเดินเข้ามาเปิดม่านดูเลยว่าเราทำอะไรอยู่ คือไม่มีความเกรงใจใดๆกันอีกต่อไปแล้วใช่มั้ยยย 😭
คือมันเครียดมากๆค่ะเพราะเราหลับสนิทแทบไม่ได้เลย ญาติเราชอบเอาช่างมาตกเเต่งบ้านบอกทำให้คุณย่า(ถามคนในบ้านรึยังก๊อน!) ล่าสุดเอาช่างมาจะติดแผงโซลาร์เซล์ล เวลานัดมาก็ไม่ชอบบอกเราก่อน คือบางทีเราแต่งตัวไม่เรียบร้อยเวลาช่างมาก็รู้สึกไม่สบายใจเลยค่ะ จนเราต้องบอกพ่อ พ่อก็บอกเราล่วงหน้าบ้าง ลืมบ้าง วันไหนลืมพ่อก็จะรู้แล้วว่าเราเริ่มหงุดหงิดเพราะเราจะเงียบเลย
เวลามีคนเดินผ่านแล้วเราต้องประชุมมันก็จะรบกวนมากๆค่ะรวบรวมสมาธิแทบไม่ได้เลย
อีกปัญหาหนึ่งคือ คนบ้านเราสั่งของกันเยอะมากๆช่วงนี้เพราะไม่อยากออกไปซื้อ เวลาประชุมทีประชุมพร้อมเสียงกริ่งทุกวันค่ะ ติ่งด่องๆอยู่นั่น ช่วงแรกพอทุกคนเห็นเราลงมานอนข้างล่างก็ให้เราเป็นคนรับของอย่างเดียวเลย ไม่ได้สนเลยว่าเราประชุมหรือทำงานอยู่ คือหลังๆมาเราก็ไม่ลงไปรับแล้ว
แต่เสียงกริ่งทุกวันก็ปั่นประสาทเราอยู่ดี 😥
จุดที่ทนไม่ไหวเลยไปเคลียร์ห้องเก็บของห้องนึงไว้ค่ะ บอกพ่อว่าจะขอห้องนั้นเป็นห้องนอน รอคนมาติดแอร์ พ่อก็บอกว่าช่วงนี้ยังไม่ได้ค่ะต้องรอติดแผงโซลาร์ให้เสร็จก่อนถึงจะติดแอร์ได้ T_T ห้องอยู่ชั้นแทบจะบนสุดแต่คงต้องยอมเหนื่อยเดินขึ้นเดินลงค่ะเพราะไม่งั้นคงต้องประสาทกินก่อนวัยกลางคนแน่ๆเลย เคยโมโหมากๆ แล้วบอกคนที่บ้านเลยค่ะบอกว่าถ้าไม่ให้ทำห้องจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว คิดจะย้ายจริงนะคะ หาห้องละเรียบร้อย โดนด่าค่ะ555555 คิดอยู่แล้วว่าต้องโดน แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆค่าาาา แต่พอจะย้ายออกจริงๆ ก็เป็นห่วงคนในบ้านค่ะและก็ห่วงแมวตัวเองด้วย
ทุกวันนี้ต้องอยู่กับอารมณ์หงุดหงิดรายวันจนรู้สึกแย่กับตัวเองค่ะ บางทีก็แอบบน้อยใจร้องไห้ด้วยว่าท#ไมคนอื่นในบ้านมีพื้นที่(ห้อง)ของตัวเองกันหมดแต่เราไม่มี ค่อนข้างบั่นทอนพลังชีวิตเหมือนกันนะคะ รู้สึกเครียดมากๆ ทั้งๆที่ชอบอยู่บ้านมาก
ตอนนี้กัดฟันรอจัดการห้องใหม่ค่ะ ฮึบๆๆ 🤜🤛 หลายๆช่วงเวลาก็ชอบ WFH มากค่ะเพราะไม่ต้องเสียเวลาเดินทางเลย แต่ก็นะ มีได้ก็ต้องมีเสียใข่มั้ยคะ
เป็นแบบนี้มันแปลกไหมคะ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างไหม หงุดหงิดง่ายอารมณ์เสียง่าย สติแตกกับเสียงรบกวน5555 เข้ามาแลกเปลี่ยนกำลังใจกันนะคะ
😭😭
เครียดจนต้องหาพื้นที่มาระบายความในใจ
555555
พยายามคิดทู้กกกกกวันค่ะว่า โชคดีแล้วที่มีบ้านอยู่ มีงานทำ ครอบครัวพร้อมหน้า ไม่เหงา แต่เวลาเจอเสียงมารบกวนก็อดปี๊ดไม่ได้ทุกที หรือจริงๆ เป็นเรากันนะที่ต้องปล่อยวางให้ได้เนี่ยยย
เป็นคำที่ฟังได้ง่ายแต่ปฏิบัติยากมากๆค่ะ ร้องไห้หนักมาก 😂😂
แต่ก็สู้ๆผ่านวิถีโควิดไปด้วยกันนะคะ