บ้านรกมาก เหมือนเป็นที่อยู่อาศัยของของ ซะมากกว่าของคน
ท้าวความคือ บ้านนี้ครอบครัวซื้อมา อยู่มา 10 กว่าปีแล้ว เดิมก็น่าอยู่ จนน่าถ่าย Vlog
ช่วงๆหลังๆ เหมือนของจะเริ่มดูเยอะขึ้น เพราะว่าซื้อของเข้าแต่ไม่ทิ้งของออก บางอย่างเหมือนจะเก็บไว้เผื่อสร้างพิพิธภัณฑ์ของเก่า
พอบอก ทุกอย่างก็เผื่อเก็บไว้ใช้ เก็บไว้ซ่อมไปซะหมด ขนาดมาร์คหน้าที่หมดอายุมาหลายปีแล้ว ยังบอกว่าเก็บไว้มาร์คแขนได้ ซึ่งแน่นอนว่า ไม่เคยพร่องไปเลย และปัจจุบันก็ยังอยู่ฉลองครอบรอบ 10 ปี เครื่องเสียงที่เสียไปนานแล้ว ก็บอกจะไว้ซ่อม ทั้งๆที่ซื้อเครื่องเล่นใหม่ตั้งหลายตัวแล้ว พวกชั้น ตะกร้า และของเก่าที่รอวันผุกร่อนอีกเพียบ บ้านนิก็ทึบมากเพราะของที่วางจนตัน และจากความพยายามที่จะกั้นโน่นกั้นนี่ จนบางห้องนี่ทำคาสิโนได้เลย ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน อย่าถามว่ากี่โมงแล้ว
ตั้งแต่แต่งงานออกไปอยู่ที่อื่นได้ 2 ปี บ้านก็ได้ผันตัวเองเป็นห้องเก็บของโดยสมบูรณ์แบบ
อยู่กันสองคนแต่มีของเหมือนอยู่กันเป็นสิบชีวิต ทุกทีมีของวางอัดแน่นเหมือนต่อจิ๊กซอจนทางเดินเหลือแคบลงเรื่อยๆ บางทีจะเข้าห้องยังต้องแย่งชิงพื้นที่เบียดเสียดกับของเหล่านี้ จนเหมือนเราไปแย่งที่มันอยู่ เรื่องฝุ่นคงไม่ต้องพูดถึงว่าจะเยอะแค่ไหน พอกลับมาอยู่ ภูมิแพ้ก็กำเริบ จากที่หายไปเป็นปีแล้ว (คงหายเพราะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น)
ประเด็นคือ ตอนนี้มีลูกเล็ก และต้องมาฝากพ่อกับแม่เลี้ยงเพราะเราต้องทำงาน
จึงเป็นเหตุให้ต้องกลับมาอยู่ที่บ้าน เพราะก็อยากเจอลูกบ้าง แต่ปัญหาคือ
1. ต้องมาเจอกับบ้านหลังเดิม เพิ่มเติมคือของที่วางเต็มจนแทบเดินชน และทุกทีคือสภาพไม่โปร่งเลย ตันๆจนน่าอึดอัด
2. ภูมิแพ้ที่กำเริบ จนต้องกินยาทุกวัน
3. ลูกที่ต้องเติบโตมาในสภาพแบบนี้จะเป็นการปลูกฝังที่ไม่ดีรึเปล่า และที่สำคัญจะทำให้เขาเป็นโรคภูมิแพ้ด้วยรึเปล่า
ตอนนี้คิดไม่ตกมาก ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร ลูกก็อยากพามาเลี้ยงเอง แต่ก็ไม่ได้เพราะต้องทำงาน อยากเจอก็ต้องไปหาที่บ้าน
ตอนนี้คือ ไม่มีความสุขเลย อยากรู้ว่าถ้าเป็นคุณผู้อ่าน จะทำยังไง
จะแนะนำให้เปลี่ยนแนวคิด หรือ Take action อย่างไรดี
บ้านของเยอะมาก จะคุยกับที่บ้านยังไง หรือต้องทำใจ
ท้าวความคือ บ้านนี้ครอบครัวซื้อมา อยู่มา 10 กว่าปีแล้ว เดิมก็น่าอยู่ จนน่าถ่าย Vlog
ช่วงๆหลังๆ เหมือนของจะเริ่มดูเยอะขึ้น เพราะว่าซื้อของเข้าแต่ไม่ทิ้งของออก บางอย่างเหมือนจะเก็บไว้เผื่อสร้างพิพิธภัณฑ์ของเก่า
พอบอก ทุกอย่างก็เผื่อเก็บไว้ใช้ เก็บไว้ซ่อมไปซะหมด ขนาดมาร์คหน้าที่หมดอายุมาหลายปีแล้ว ยังบอกว่าเก็บไว้มาร์คแขนได้ ซึ่งแน่นอนว่า ไม่เคยพร่องไปเลย และปัจจุบันก็ยังอยู่ฉลองครอบรอบ 10 ปี เครื่องเสียงที่เสียไปนานแล้ว ก็บอกจะไว้ซ่อม ทั้งๆที่ซื้อเครื่องเล่นใหม่ตั้งหลายตัวแล้ว พวกชั้น ตะกร้า และของเก่าที่รอวันผุกร่อนอีกเพียบ บ้านนิก็ทึบมากเพราะของที่วางจนตัน และจากความพยายามที่จะกั้นโน่นกั้นนี่ จนบางห้องนี่ทำคาสิโนได้เลย ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน อย่าถามว่ากี่โมงแล้ว
ตั้งแต่แต่งงานออกไปอยู่ที่อื่นได้ 2 ปี บ้านก็ได้ผันตัวเองเป็นห้องเก็บของโดยสมบูรณ์แบบ
อยู่กันสองคนแต่มีของเหมือนอยู่กันเป็นสิบชีวิต ทุกทีมีของวางอัดแน่นเหมือนต่อจิ๊กซอจนทางเดินเหลือแคบลงเรื่อยๆ บางทีจะเข้าห้องยังต้องแย่งชิงพื้นที่เบียดเสียดกับของเหล่านี้ จนเหมือนเราไปแย่งที่มันอยู่ เรื่องฝุ่นคงไม่ต้องพูดถึงว่าจะเยอะแค่ไหน พอกลับมาอยู่ ภูมิแพ้ก็กำเริบ จากที่หายไปเป็นปีแล้ว (คงหายเพราะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น)
ประเด็นคือ ตอนนี้มีลูกเล็ก และต้องมาฝากพ่อกับแม่เลี้ยงเพราะเราต้องทำงาน
จึงเป็นเหตุให้ต้องกลับมาอยู่ที่บ้าน เพราะก็อยากเจอลูกบ้าง แต่ปัญหาคือ
1. ต้องมาเจอกับบ้านหลังเดิม เพิ่มเติมคือของที่วางเต็มจนแทบเดินชน และทุกทีคือสภาพไม่โปร่งเลย ตันๆจนน่าอึดอัด
2. ภูมิแพ้ที่กำเริบ จนต้องกินยาทุกวัน
3. ลูกที่ต้องเติบโตมาในสภาพแบบนี้จะเป็นการปลูกฝังที่ไม่ดีรึเปล่า และที่สำคัญจะทำให้เขาเป็นโรคภูมิแพ้ด้วยรึเปล่า
ตอนนี้คิดไม่ตกมาก ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร ลูกก็อยากพามาเลี้ยงเอง แต่ก็ไม่ได้เพราะต้องทำงาน อยากเจอก็ต้องไปหาที่บ้าน
ตอนนี้คือ ไม่มีความสุขเลย อยากรู้ว่าถ้าเป็นคุณผู้อ่าน จะทำยังไง
จะแนะนำให้เปลี่ยนแนวคิด หรือ Take action อย่างไรดี