สวัสดีค่ะเราอยู่กับแฟนแต่งงานกันมา10ปีแล้วมีลูกด้วยกัน3คน เราแต่งงานด้วยความไม่พร้อมเราท้องตอนอายุ16 อยู่ด้วยกันแฟนไม่เคยสนใจ ไม่เคยแคร์ความรู้สึก เที่ยวกลับดึกเราได้แต่ทนทะเลาะกันบ่อยมากไม่เคยมีของขวัญไม่เคยพาไปเที่ยวไม่เคยปรึกษาอะไรได้ ไม่เคยให้กำลังใจมีแต่ด่ามีแต่ซ้ำเติม บังคับเราทุกอย่างไม่ให้คบเพื่อนไม่ให้ไปไหนห้ามเต้นห้ามร้องเพลงห้ามกินเหล้าเบียร์ซึ้งจริงแล้วเราเป็นคนรักสนุกเฮฮานะไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเราเห็นคู่อื่นๆเขาเอาใจใส่ดูแลกันเราก็อิจฉานะทำไมเราไมมีแบบนี้บ้าง เราท้องลูกมา3คนต้องขับมอไซรไปหาหมอคนเดียวจนคลอด แต่เราก็ทนเพราะเราคิดว่าเราไม่มีที่ไปเป็นของตายเป็นเมียเขาเป็นของที่เขาซื้อมาแล้ว จนมาช่วง5ปีหลังๆเราเริ่มปลงปล่อยวางไปไหนก็ไปคนเดียวได้ไม่ชวนกินข้าวคนเดียวได้เริ่มทำงานหาเงินเองและเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากขึ้นเริ่มสนุกกับการทำงานขอบอกว่าเขาเป็นคนขี้หึงมากๆๆทำงานแรกๆเลิกดึกก็จะไปหาเรื่องที่ร้านหาว่าเราโกหกบ้าง เห้อ และแล้วเราก็ได้เปลี่ยนงานใหม่เป็นงานที่ต้องเดินทางไปในเมืองเวลางานเข้าออกเหมือนเดิมแต่ใช้เวลาไปกลับนานขึ้น ที่ทำงานใหม่เพื่อนร่วมงานเปลี่ยนมีทั้งหญิงและชายสังคนเปลี่ยนความเป็นอยู่เปลี่ยนเราต้องแต่งตัวดีขึ้นแต่งหน้าเพราะเข้าเมือง และเราก็ได้เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งเขาเหมือนทำท่าจะจีบเรา ตอนแรกเราก็ตีตัวออกห่างนะเพราะอยู่ในโอวาทผัวมาตลอด10ปีไม่กล้าไม่เคยดักดานมานานพอเจอเด็กหยอดเข้าทุกวันเริ่มใจเต้นแรงเหมือนกันเด็กคนนั้นเอาใจทุกอย่างสนใจรายเอียดเล็กๆน้อยๆชอบกินอะไรไม่ชอบอะไรเป็นห่วงตอนฝนตกตอนบนปวดหัวก็หายไปเอายามาให้ซึ้งผัวไม่เคยทำให้เรามาคิดได้ว่าทำไมเราต้องคนกับความรู้สึกแย่ๆในเมื่อมีไครอีกตั้งมากมายพร้อมจะทำสิ่งดีๆให้เรา  จนแฟนเราเริ่มหึงห่วงหึงทุกคนที่เป็นผู้ชายในร้านแม้แต่เจ้าของร้าน วันนั้นเป็นวันหยุดแต่เรามีธุระต้องเข้าร้านต้องซื้อของเข้าร้านนางไม่ยอมให้ไปเราก็ยืนยันจะไปเพราะรับปากกับเจ้าของร้านไว้แล้วเอาจริงๆก็อย่างไปเจอหน้าไครบางคนด้วยแหละแต่แล้วเขาก็มากระชากกุญแจรถเขวี้ยงทิ้งลากเราเข้าบ้านบีบคอเราเกือบตายตบตีเราและขังเราไว้ในห้อง วันนั้นเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เราตัดสินใจที่จะเลิกกับผู้ชายคนนี้เราเคยพูดกับเขานะว่าสิ่งที่เราไม่ชอบที่สุดคือผู้ชายที่ทำรายผู้หญิง อย่าทำนะ พูดมาตั้งแต่วันแรกที่คบจนก่อนเกิดเรื่องก็ยังพูด มันไม่ใช่ละผู้ชายที่ฉันฝากชีวิตไว้ไม่เคยมีอะไรดีแถมยังมาทำร้ายร่างกายเราอีกก่อนหน้านี้เคยบีบคอมาครั้งหนึ่งแล้วเรื่องเราไปทำงานวันหยุดและกลับไม่ตรงเวลา แต่ก็ปล่อยผ่าน ครั้งนี้ก็เช่นกันวันหยุดแล้วไปทำงานทำไม เราตัดสินใจหนี้หลังจากวันที่ทะเลาะกัน7วันอยู่ให้เค้าตายใจใช้เวลาวางแผนและบอกเจ้าของร้านถึงปัญหาที่เกิดขึ้นขอพักงานชั่วคราวและเก็บผ้าหนี้ไปอยู่กับหอเพื่อน และตัดสินใจส่งข้อความบอกแม่คนเดียวว่าเราอยู่ไหน แม่โกรธเรามากและจะตัดแม่ตัดลูกถ้าเราไม่กลับไปเครีย เราตัดสินใจกลับไปเครียแต่ตอนนั้นแฟนเรามันได้พูดเปาหูทุกคนก่อนที่เราจะไปถึงแล้วและดูเหมือนทุกคนที่บ้านจะเข้าข้างแฟนเรา และคิดว่าเราหนีไปกับผู้ชายอื่นซึ่งมันไม่จริงเลยเรากับเด็กคนนั้นยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เราแค่คิดว่ายังมีคนที่ดีพร้อมจะดูแลเราแค่นั้นไม่ได้คิดจะคบหรือไปกะเค้าด้วยซ้ำ น้อยใจนะลูกโดนผัวบีบคอเกือบตาย ไม่ถามสักคำว่าเจ็บไหม สุดท้ายก็ทะเลาะกันหนักแม่ไล่เราให้ไปและไม่ต้องกลับมาเผาผีแก่อีก เราเดินออกจากบ้านด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ถูก แต่!!!แล้วแฟนเราก็เข้ามากอดขาร้องครวญครางอ้อนวอนไม่ให้เราไปแทบจะกราบ ตอนนั้นคือเวลาตี1 บอกขอปรับปรุงตัวให้โอกาสได้ไหม เราก็ยอมให้โอกาสและยอมกลับบ้านเพราะดึดมากแล้วไม่รู้จะไปนอนไหน กลับมาถึงบ้านแฟนเราก็จัดที่นอนใหม่หมด และเราก็ไม่คุยกับเขามา1เดือนเต็มไม่จับเนื้อต้องตัวกัน แต่ตลอดเวลานั้นเค้าเปลี่ยนเป็นคนละคนจริงๆดูแลเอาใจซื้อโน้นนี้ให้ทุกอย่างพาไปเที่ยวทำซักผ้ารีดผ้า ทำทุกอย่างสม่ำเสมอจนเราเริ่มใจอ่อนเริ่มกลับมามีความสุขกันอีกครั้ง แต่เป็นแบบนี้ไม่ถึงปีค่ะ ตอนนี้เหมือนเดิม555กูขำตัวเองเกือบจะหลุดพ้นอยู่แล้วโง่กลับมา จนตอนนี้ไม่รู้จะทำอย่างไงดี จะหนีไปอีกก็คิดถึงลูกเพราะเค้าคงไม่ให้ไปแน่อีกอย่างพาไปก็มีแต่จะลำบากส่วนเด็กผู้ชายคนนั้นตอนเราทะเลาะกับแฟนเขาก็พยามให้เราเข้าใจกันนะคะไม่ได้ยุแยงอะไรแต่พอเราบอกเขาว่าเราให้โอกาสแฟนดูเหมือนเขาก็เสียใจมากหลังจากนั้นเราก็ห่างๆกับเขาๆก็ไม่ได้หยอดเราเหมือนเมื่อก่อนแต่ก็ยังเป็นห่วงเหมือนเดิม  แต่ความรู้สึกกับแฟนคือไม่เหมือนเดิมแล้วเรียกว่ารักไม่ลงก็ว่าได้แม้เค้าจะทำดีแค่ไหนแต่ความรู้สึกทีอดทนที่ทนมา10ปีมันหนักเหลือเกิน  ยิ่งตอนนี้เค้าเริ่มกลับไปเหมือนเดิมก็ยิ่งรู้สึกอยากเลิกมากๆ รู้สึกเสียดายโอกาสที่ให้ไป และยังต้องมาทะเลาะกับแม่อีกไม่คุยกันมา2ปีล่ะ  ทำไงดีค่ะทุกคน