อยู่กับคนที่เป็น "โรคหลงตัวเอง" ยังไงให้ตัวเองไม่เป็นบ้า..

ปัจจุบัน เราอยู่กับสามี ลูก และแม่สามี ได้เกือบจะ 10 ปีแล้ว ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไม แม่สามีมีลูก 3 คน ลูก 2 คนแรก ไม่มาหา ไม่มาเจอ และไม่มาคุยเป็น 10 ปีแล้ว พ่อของสามีก็เลิกกับแม่สามี เป็น 20 ปีแล้ว สงสัยมาตลอด จนมาเจอกับตัวเองตอนปีที่ 10 เนี่ยละ เราเครียดนะ ต้องพาลูก 2 ขวบออกจากบ้านมาอยู่บ้านแม่ตัวเองทุกวัน เพราะเราอยู่กับแม่สามีลำพังไม่ได้ ในวันที่สามีไปทำงาน แม่สามีเป็นคนแปลกๆ ชอบดูถูกคนอื่นด้วยการกระทำ ซึ่งบางคนอาจมองว่าเขามีน้ำใจ แต่จิงๆแล้ว เขาใช้วิธีแบบนี้ดูถูก เช่น จ้างคนสวนใน มบ. มาทำสวนที่บ้าน แต่แม่สามีก็เอาแต่ชี้นิ้วสั่งใช้ เรียกแทนตัวเอง ฉัน เธอ แล้วก็จ่ายเงินค่าจ้าง แม่สามี ไม่เคยเรียกเราลูก เรียกแต่เชื่อเรา หรือไม่ก็เรียกเราว่าเธอ เหมือนเราเป็นคนใช้ จ่ายเงินให้สามีเราทุกเดือน แต่ถ้าเขาอยากไปไหนต้องพาเขาไป ไม่งั้นจะงอน และงอนเก่งมาก  มีปัญหา อารมณ์ไม่เคยมีตรงกลาง มีขึ้นสูงสุด และลงต่ำสุดเลย เห็นแก่ตัวมาก มองแต่ตัวเอง ไม่เคยมองคนอื่นจะคิดยังไง ในคำพูดที่เขาพูดออกไป และก็ด่าว่าทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเขา ว่าคนโน้นคนนั้นไม่ดี  10 ปีที่สัมผัสมา เขาดูทำตัวเหนิอคนอื่น ชอบคิดว่าตัวเองดีเด่น สูงส่งกว่าทุกคน ซึ่งเขาก็เป็นคนธรรมดา ไม่ได้มียศ หรือหน้าที่การงานที่ดีเลย รับเงินบำนาญจาก ตปท. ทุกเดือน สามีเราก็ทำงานออฟฟิศทั่วไป ผ่อนบ้านผ่อนรถไป คือชีวิตเรากับสามีและลูก อยู่แบบปกติธรรมดามาก แต่พอเสาร์อาทิด ต้องเจอเขา เราก็ไม่อยากให้ลูกเราไปสัมผัสกับแม่สามีที่เป็นแบบนี้ สามีเคยเล่าให้ฟังว่า แม่เคยเล่าให้ฟังอย่างภูมิใจ ว่า ตอนเด็กๆเขาไม่พอใจ เขาล้มโต๊ะกินข้าวในที่สาธารณะเลย โดยที่ไม่มีใครไปว่าเขา ทำโทษ เขา สิ่งที่เขาทำเหมือนเขาทำถูก แม่สามีเขาภูมิใจในสิ่งที่เขาทำมาก เราก็งง ทำไมเขาถึงภูมิใจ ส่วนกับตัวเรา ก็เคยมีปัญหาทะเลาะกับแม่สามีบ่อยๆ แรกๆก็ งง ในความคิดเขา ทะเลาะกันไม่เท่าไหร่ สักพักหาย ถามว่าจะทานอะไร เราก็ งง ดิ จนสามีเราบอกว่าเป็นโรคหลงตัวเอง ทีแรกก็ งง ว่ามีโรคนี้จิงหรอ พอไปหาอ่าน สรุป ตรงอย่างที่เจอ บางทีเราก็เครียดว่าทำไมเราถึงอยู่บ้านตัวเองไม่ได้ ถ้าเราอยู่ก็เจอคำพูดไม่ดีมากมาย ที่พูดไม่ดีดูถูกเราทางอ้อมให้ลูกฟัง  แรกๆ เราก็ทนนะ เถียงบ้างเพราะเราไม่อยากให้ลูกเราได้ยินอะไรไม่ดี แต่พอลูกได้ 2-3 ขวบ เราไม่ทนละ ถ้าสอนอะไรไม่ดี เราก็ต้องเข้าไปแทรกเลย เราจะเข้าประกบลูกเราเวลาแม่สามีลงมาข้างล่าง จนทุกวันนี้ เราใช้คำว่าเกรียจ ไม่มองหน้า และไม่พูดกับเขา ถ้าเขาจะพูดด้วยเราก็จะพูด แต่ถุงเราพูดเราก้อไม่มองหน้า เรางะ เข้าไปประเมินโรคซึมเศร้าในเวป รพ. กลายเป็นว่าเรามีอาการซึมเศร้าขั้นต้น ทั้งๆที่ เราเป็นคนอารมดี เป็น พนง. ออฟฟิศ ทั่วไป แต่ตั้งแต่มีลูกเราไม่ได้ทำงานเลย เลี้ยงลูกอย่างเดียว แต่เราก้อไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง ไป-บ้านแม่ตัวเองทุกครั้งที่สามีไปทำงาน ตรรกะ ที่เขาคิดและพูดออกมา เราก็ งง เช่น ลูกเราพ่นน้ำลายลงบนพื้น แม่สามีบอกลูกเราว่าถ้าไปฮ่องกงทำแบบนี้โดนตำรวจจับ แล้วให้ขอโทษแม่... เราก็ยืน งง มำไมสอนแบบนี้  เราก็ไปหยิบทิชชู่ แล้วให้ลูกเราเช็ดน้ำลายนั้น แล้วเรากผ้บอกลูกเราว่าทำแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่ดี สกปรก ไม่มีใครชอบนะ ต้องเช็ดเองและเอาทิชชู่นั้นไปทิ้งด้วย.... เขาสอนแบบแปลกๆ เขาจะรู้ไหม ฮ่องกงคือไร

ชีวิตทำไมต้องมาเจอคนแบบนี้ เราเครียด เรากลัวตัวเราจะแย่ไปกว่านี้ เราอยากให้ลูกเราไปโรงเรียน เร็วๆ ดันมาติดโควิด อะไรมากมาย
เราอยากรู้การที่จะอยู่กับคนแบบนี้ อยู่แบบไหนถึงจะไม่เครียด
เราก็คุยเรื่องที่ทะเลาะกับแม่สามีให่พ่อสามีฟัง เขาก็พูดอะไรมากไม่ได้เพราะเขาเคยเจอมาก่อน ลูกชาย อีก 2 คนก็ไม่เอาไปอยู่ด้วย เพราะเขาก็เจอมาก่อนเช่นกัน เหมือนเวรกรรมของเราและสามีเรา...