เพิ่มเติมค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจนะคะ 🙇♀️
เราอ่านและคิดตามทุกความคิดเห็นค่ะ 😊
ขออนุญาตเพิ่มเติมนิดนึงค่ะ เราอาจจะใช้คำไม่ค่อยถูกเลยมีคนเข้าใจว่า การที่เราอยากให้คุณแม่ move on แปลว่า เราอยากให้คุณแม่ "ลืม" คุณพ่อ ...
จริงๆ เราแค่อยากให้แกคลายความโศกเศร้าจากการสูญเสียน่ะค่ะ
แต่จากที่เราอ่านคคห จากหลายๆ ท่าน เราก็เริ่มเข้าใจจริงๆ ว่า ความโศกเศร้าจากการสูญเสียเป็นเรื่องปกติธรรมดา และเราเองอาจกังวลมากเกินไป สิ่งที่สามารถเยียวยาได้มีเพียงแค่เวลาเท่านั้นค่ะ ที่จะทำให้ความเศร้านี้มันเบาบางลง
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังใจและความปรารถนาดีที่ส่งมาให้นะคะ
ขอให้ทุกๆ ท่านได้รับกำลังใจและความปรารถนาดีตอบกลับเป็นทวีคูณค่ะ
🙇♀️ขอบคุณจริงๆ ค่ะ 😊
***************************
คุณพ่อคุณแม่แต่งงานกันมาครบ 50 ปีเมื่อเดือนพฤษภา 64 ที่ผ่านมา
กรกฏา 64 คุณพ่อติดโควิดเสียชีวิต... หลังจากผ่านวันเกิดครบ 84 ปีได้วันเดียว
การสูญเสียคุณพ่อเป็นการสูญเสียครั้งแรกของบ้านเรา
ช่วงชีวิตตลอดการแต่งงานที่ผ่านมา (ในสายตาเรา)แม่เราเป็นเหมือนโลกที่หมุนรอบพระอาทิตย์ที่คือพ่อเรา ... หมุนแบบทุกข์บ้างสุขบ้างตามประสาคนใช้ชีวิตคู่กัน
หลังจากแม่เราเกษียณอายุราชการเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว กิจวัตรประจำวันของแกคือ ตื่นเช้ามาจะถามแล้วว่า เช้านี้พ่อเราจะกินอะไร สายๆ เที่ยงๆ บางวันจะจูงมือกัน 2 คนตายายไปหาอะไรกินข้างนอก เพราะพ่อเราเบื่ออาหารในบ้าน กินได้น้อย แม่เราก็จะห่วงว่า พ่อเราจะไม่มีแรง แต่พอพาออกไปหาอะไรกินข้างนอกแกจะกินได้เยอะ พอตกเย็นก็จะวนลูปหาข้าวเย็นให้พ่อกิน เตือนให้กินยาในแต่ละวัน ...
วันดีคืนดี แกก็จะบ่นคิดถึงพ่อ บอกว่า ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงป๋า ... หรือช่วงวันเกิดของแกที่ผ่านมา แกก็พูดว่า ปีนี้เป็นปีแรก ที่พ่อเราไม่ได้บอก HBD แก ...
ล่าสุด แกส่งเพลงใน youtube มาให้ บอกว่า ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงป๋า แกนั่งฟังทุกวันเลย (เราก็เคยฟังเพลงนี้ค่ะ คนร้องร้องดีมาก ตอนเราฟังเราก็นั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลยเหมือนกัน)
ทุกรอบ เราก็ได้แต่บอกว่า ป๋าเค้าสบายแล้ว ตอนนี้คงนั่งกระดิกเท้ากินของอร่อยๆ ที่อยากกิน นั่งกินไอติมอยู่ข้างบน(บนสวรรค์) ... เพราะพ่อเราบ่นปวดเมื่อยทั่วตัวแบบหาสาเหตุไม่ได้มาเป็นหลักหลายปี
ที่บ้านเราไม่ได้นับถือพุทธ การชวนฟังเทศน์ฟังธรรม หรือขวนเข้าวัดสวดมนต์คงทำไม่ได้
แม่เราไม่มีเพื่อน เพราะเหมือนแกขาดการติดต่อจากเพื่อนๆ แกมานานมาก เพื่อนสมัยทำงานแกที่สนิทๆ ก็ทยอยเสียกันไปแล้ว
พี่ๆ น้องๆ แกก็บ้านไกล ในไลน์กลุ่มครอบครัวแกก็ระบายความคิดถึงพ่อเราไปเป็นระยะ
ชวนแกออกไปข้างนอก แกก็กลัวโควิด (แกฉีด az ครบ 2 เข็มแล้วค่ะ)
เราเองก็ยัง move on จากการสูญเสียครั้งนี้ไม่ได้ นี่พิมพ์ไปน้ำตาจะไหลไป แต่พอดีอยู่นอกบ้าน เลยได้แต่นั่งกลั้นน้ำตาไว้
รบกวนขอคำแนะนำในการรับมือ/วิธีคุยเวลาแกบ่นคิดถึงพ่อหน่อยค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะคะ 😊
รบกวนขอคำแนะนำเพื่อช่วยให้คุณแม่ move on จากการสูญเสียคุณพ่อค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจนะคะ 🙇♀️
เราอ่านและคิดตามทุกความคิดเห็นค่ะ 😊
ขออนุญาตเพิ่มเติมนิดนึงค่ะ เราอาจจะใช้คำไม่ค่อยถูกเลยมีคนเข้าใจว่า การที่เราอยากให้คุณแม่ move on แปลว่า เราอยากให้คุณแม่ "ลืม" คุณพ่อ ...
จริงๆ เราแค่อยากให้แกคลายความโศกเศร้าจากการสูญเสียน่ะค่ะ
แต่จากที่เราอ่านคคห จากหลายๆ ท่าน เราก็เริ่มเข้าใจจริงๆ ว่า ความโศกเศร้าจากการสูญเสียเป็นเรื่องปกติธรรมดา และเราเองอาจกังวลมากเกินไป สิ่งที่สามารถเยียวยาได้มีเพียงแค่เวลาเท่านั้นค่ะ ที่จะทำให้ความเศร้านี้มันเบาบางลง
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังใจและความปรารถนาดีที่ส่งมาให้นะคะ
ขอให้ทุกๆ ท่านได้รับกำลังใจและความปรารถนาดีตอบกลับเป็นทวีคูณค่ะ
🙇♀️ขอบคุณจริงๆ ค่ะ 😊
***************************
คุณพ่อคุณแม่แต่งงานกันมาครบ 50 ปีเมื่อเดือนพฤษภา 64 ที่ผ่านมา
กรกฏา 64 คุณพ่อติดโควิดเสียชีวิต... หลังจากผ่านวันเกิดครบ 84 ปีได้วันเดียว
การสูญเสียคุณพ่อเป็นการสูญเสียครั้งแรกของบ้านเรา
ช่วงชีวิตตลอดการแต่งงานที่ผ่านมา (ในสายตาเรา)แม่เราเป็นเหมือนโลกที่หมุนรอบพระอาทิตย์ที่คือพ่อเรา ... หมุนแบบทุกข์บ้างสุขบ้างตามประสาคนใช้ชีวิตคู่กัน
หลังจากแม่เราเกษียณอายุราชการเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว กิจวัตรประจำวันของแกคือ ตื่นเช้ามาจะถามแล้วว่า เช้านี้พ่อเราจะกินอะไร สายๆ เที่ยงๆ บางวันจะจูงมือกัน 2 คนตายายไปหาอะไรกินข้างนอก เพราะพ่อเราเบื่ออาหารในบ้าน กินได้น้อย แม่เราก็จะห่วงว่า พ่อเราจะไม่มีแรง แต่พอพาออกไปหาอะไรกินข้างนอกแกจะกินได้เยอะ พอตกเย็นก็จะวนลูปหาข้าวเย็นให้พ่อกิน เตือนให้กินยาในแต่ละวัน ...
วันดีคืนดี แกก็จะบ่นคิดถึงพ่อ บอกว่า ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงป๋า ... หรือช่วงวันเกิดของแกที่ผ่านมา แกก็พูดว่า ปีนี้เป็นปีแรก ที่พ่อเราไม่ได้บอก HBD แก ...
ล่าสุด แกส่งเพลงใน youtube มาให้ บอกว่า ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงป๋า แกนั่งฟังทุกวันเลย (เราก็เคยฟังเพลงนี้ค่ะ คนร้องร้องดีมาก ตอนเราฟังเราก็นั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลยเหมือนกัน)
ทุกรอบ เราก็ได้แต่บอกว่า ป๋าเค้าสบายแล้ว ตอนนี้คงนั่งกระดิกเท้ากินของอร่อยๆ ที่อยากกิน นั่งกินไอติมอยู่ข้างบน(บนสวรรค์) ... เพราะพ่อเราบ่นปวดเมื่อยทั่วตัวแบบหาสาเหตุไม่ได้มาเป็นหลักหลายปี
ที่บ้านเราไม่ได้นับถือพุทธ การชวนฟังเทศน์ฟังธรรม หรือขวนเข้าวัดสวดมนต์คงทำไม่ได้
แม่เราไม่มีเพื่อน เพราะเหมือนแกขาดการติดต่อจากเพื่อนๆ แกมานานมาก เพื่อนสมัยทำงานแกที่สนิทๆ ก็ทยอยเสียกันไปแล้ว
พี่ๆ น้องๆ แกก็บ้านไกล ในไลน์กลุ่มครอบครัวแกก็ระบายความคิดถึงพ่อเราไปเป็นระยะ
ชวนแกออกไปข้างนอก แกก็กลัวโควิด (แกฉีด az ครบ 2 เข็มแล้วค่ะ)
เราเองก็ยัง move on จากการสูญเสียครั้งนี้ไม่ได้ นี่พิมพ์ไปน้ำตาจะไหลไป แต่พอดีอยู่นอกบ้าน เลยได้แต่นั่งกลั้นน้ำตาไว้
รบกวนขอคำแนะนำในการรับมือ/วิธีคุยเวลาแกบ่นคิดถึงพ่อหน่อยค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะคะ 😊