มันเป็นคำถามที่ทำให้ผมรู้สึกเคว้ง และหดหู่ที่สุด เวลาผมคิดขึ้นมา ว่าเราเกิดมามีชิวิต แล้วพอถึงวันที่หมดอายุขัย เราก็แค่ดับไปแต่นั้นจริง ๆ เหรอ ซึ่งพอนึกถึงการที่จู่ ๆ ก็ดับไป เหมือนกับการนอนหลับที่ไม่ฝัน มันเป็นความรู้สึกที่ว่างเปล่าที่สุด จนผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แต่พอมานั่งคิดดี ๆ ถ้าเกิดเราสามารถเกิดใหม่ได้จริง ๆ มีนรก มีสววรค์ แล้วจุดจบเราคืออะไร?  หรือถ้าทำความดีมาก ๆ ก็จะไปโลกที่อยู่บนสววรค์ มีชีวิตที่มีแต่ความสุขที่นั้น แล้วถ้าเกิดเราไปที่นั้นจริง ๆ เราต้องใช้ชีวิตอยู่บนสววรค์ไปอีกนานแค่ไหน แล้วจุดจบที่แท้จริงคืออะไร ? คือความสุข หรือความทุกข์ หรือไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น คือจุดหมายของชีวิตมนุษย์แบบเรา ผมเลยย้อนไปอีกว่าแล้วเราเกิดมา มีชิวิต มีความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง นอกจากเราจะเป็นสสารที่เล็กมาก ๆ ไปผสมกับสสารตัวอื่นในอากาศ เข้าไปอยู่ในตัวของพ่อ แม่เรา เกิดออกมาเป็นเราอีกที แปลว่าตัวเราจริง ๆ หรือสสารเล็ก ๆ ในอากาศรึเปล่า หรือปรสิตชนิดหนึ่ง?  เพราะถ้าเกิดเราตายไป เราก็อาจจะไม่ได้ไปไหน อาจจะเป็นฝุ่นสสารเล็ก ที่รอจะไปปฏิสนธิกับสารตัวอื่น เพื่อเกิดออกมาอีก แต่ยากมากที่จะเกิดมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์อีกรึเปล่า?  แล้วถ้าเกิดเขาเอาศพเราไปเผ่า สสารที่ช่วยในการเกิดใหม่ก็จะหายไป หรือไม่? ในหัวผมมีทฤษฎีเต็มไปหมด เกี่ยวกับการเกิดมาของตัวผม เพราะในสมองของมนุษย์มีอย่างเดียวที่เกิดมาคือ เป้าหมาย แล้วถ้าการเกิดใหม่มีจริง เป้าหมายที่แท้จริงของเราคืออะไรกันแน่ นอกจากการดับไปเฉย ๆ 
หลายคนที่ตายกลับมาบอกว่าตายไปก็ไม่มีอะไร เหมือนแค่หลับไปเฉย ๆ ผีผมก็ไม่เคยเจอ นักวิทยาศาสตร์มีเครื่องสำรวจอะตอมที่เล็กมาก ๆ ส่องเข้าไปในร่างกายมนุษย์ ก็ยังไม่เจอสิ่งที่เรียกว่าวิญญาณ แม้กระทั่งทดลองตอนที่มนุษย์เพิ่งตายใหม่ ๆ ก็ไม่เจออะตอมลอยออกจากร่างเลย พระเจ้าไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยปรากฏตัวให้เห็น ทุกวันนี้ผมไม่นับถือศาสนาอะไรเลย รู้แค่ว่ามีชีวิตอยู่ได้ด้วยเงิน ความสุขพอได้สิ่งที่ต้องการมันก็หายไป ไม่ใช่เป้าหมายที่ผมต้องการเลย ผมเลยรู้สึกเคว้งมาก แล้วยิ่งนึกถึงเบื้องหลังความตายแล้วมันไม่มีอะไรต่อ ความรู้สึกที่หวิว ๆ บอกไม่ถูก มันก็คอยย้ำว่ามันเป็นยังงั้นจริง ๆ