บุพเพสันนิวาส...

คุณเชื่อเรื่องด้ายแดงที่จะผูกพันคนสองคนไว้ด้วยกันทุก ๆ ชาติไหม ด้ายแดงเส้นที่ว่านี้ฉันขอเรียกมันว่าบุพเพสันนิวาส
ฉันมองเห็นด้ายแดงที่ผูกข้อมือของเราสองคนเอาไว้ เธอคนนั้น...หญิงสาวที่ไม่กลัวเปียกฝน
ฉันเจอเธอในวันที่ฝนตก
ตัวเธอเปียกปอนเพราะไม่ยอมหลบฝน หนาวสั่นสะท้านและกำลังร้องไห้
เธอยืนอยู่ตรงทางแยก ท่าทางสับสนลังเล ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน
เธอคงตัดสินใจไม่ถูก จะไปทางซ้ายหรือทางขวาดี
ฉันมองดูเธออยู่นาน กำลังลังเลเหมือนกันว่าจะบอกเธอดีไหม
ทางขวาคือหีบสมบัติอันมีค่า...
ถ้าเธอเดินไปทางนั้น เธอก็จะเจอหีบสมบัติ และเธอต้องเข้าไปเป็นสมบัติชิ้นหนึ่งในหีบนั่น
ขึ้นชื่อว่าสมบัติ มันย่อมถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี ในที่ปลอดภัย และไม่มีมดแมลงตัวใดได้ไต่ตอม 
อาจถูกหยิบออกมาเชยชมเป็นบางครั้ง ถูกนำไปออกงานเชิดหน้าชูตาคนเป็นเจ้าของในบางเวลา เสร็จแล้วก็ต้องกลับไปอยู่ในหีบอย่างเก่า
แต่ถ้าเธอเลือกเดินมาทางซ้าย...
เธอจะกลายไปเป็นของเล่นราคาถูก
ขึ้นชื่อว่าของเล่น เธอย่อมรู้ดีว่าไม่ใช่ตัวจริง เขาจะเล่นเมื่อต้องการเล่น
พอเล่นเบื่อเขาก็ทิ้ง เพราะมันไม่มีคุณค่าหรือราคามากพอให้เก็บรักษาไว้
เธอจะเลือกเดินไปทางไหนดี หยุดร้องไห้แล้วถามใจตัวเองอีกที
ฉันรู้...เธอกำลังชั่งใจ
แต่อยากจะเสนอหนทางใหม่ให้เธอสักครั้ง
ฉันมองด้ายแดงบนข้อมือของฉันเอง ที่ผูกโยงกันกับเธอ แล้วจึงตัดสินใจลุกเดินไปหา
เธอเห็นด้ายแดงเส้นนั้นหรือเปล่า ไม่รู้ว่าเธออยากจะมากับฉันไหม หรือเธออยากจะดึงมันทิ้ง
ทางเลือกที่สาม...
เดินตรงมาสิ ไม่ต้องแวะซ้ายหรือขวาที่ไหน
ฉันจะไม่ให้เธอเป็นทั้งสมบัติและของเล่นของใคร
แต่เธอจะได้เป็น 'ความรัก'
เราจะอยู่ด้วยกันในที่ซึ่งมีอิสระ ปราศจากสิ่งกีดกั้นพันธนาการ
เธอเป็นความรัก และฉันพร้อมจะเติมความรักลงไปให้เต็มภาชนะที่เรียกว่าหัวใจ...