คบกับแฟนมา2ปีนี่จะครบรอบ3ปีแล้ว แต่เราพึ่งจะอกหัก มา1อาทิตย์เต็มๆ ตอนนั้นคือสภาพจิตใจคือแย่มาก จนผ่านมา1อาทิตย์แฟนมาคืนดีด้วย เราก็ยังกลับไปคืนดีเพราะที่เลิกกันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายเเรงอะไร แต่มันเป็นเรื่องจุกๆจิกๆเล็กๆน้อยๆ เรื่องเวลา และอื่นๆเล็กน้อย แต่ตอนเลิกคือเสียใจมากอ่า ไม่ได้คิดว่าเเค่เรื่องแค่นี้จะต้องเลิกกัน เราก็มั่นคงมาโดยตลอด ไม่เคยมีใคร จนตอนเลิกกัน เขาเเอดสาวๆคุยกะคนนั้นคนนี้เต็มเฟสไปหมด ดูภายนอกเหมือนเฉยๆมากที่ตัดเราออกจากชีวิตไปง่ายๆ แต่ที่สุดเขาก็มาง้อคุยดีและลบทุกอย่างคุยกะใครแอดใครลบหมด
สาเหตุส่วนนึงมาจากว่า ความไกลด้วย เราอยู่ราชบุรี เขาอยู่นนทบุรี เเต่ก่อนหน้านี้เราได้มีโอกาสไปทำงานที่นนทบุรี 5เดือน ก่อนที่จะได้อยู่ด้วยกัน เขาดีกับเรามาตลอด เรียกว่าดีเลย แต่พอได้มาอยู่ด้วยกันก็ดีมากเพราะได้เห็นได้อยู่ด้วยกัน ทำอะไรไปใหนคือตัวเเทบจะติดกันจากนั้นน ด้วยเหตุจากโควิดเราต้องออกจากงาน และกลับมาบ้าน ได้ประมาณ4เดือน หลังจากกลับมาเเรกๆเขาก็ดีนะ แต่พอมาหลังๆอ้างว่าไม่มีเวลามาตลอด ทำงานๆๆๆ ก็ทำงานจริงๆ แต่ก็ความไกลอ่า เราไม่ได้รู้หรอกว่าลับหลังเราเขาเป็นอย่างไง
แต่สุดท้ายทั้งหมดคือเราคุยกะแม่เขา เเม่เขาก็ไปคุยกะพ่อ และพ่อแม่เขาก็ไปคุยกะลุกชายเขาให้กลับมาคืนดีกับเรา พ่อแม่เขาเข้าใจเรา และแฟนเราก็บอกว่า เขาผิดเองที่ใจร้อน ที่ตัดสินใจไปแบบไม่คิด ทั้งๆที่เราทั้งซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าวให้ไปกินที่ทำงานทุกเช้า รีดผ้า กวาดบ้าน เเต่เขาไม่เคยคิดตรงนั้น มีแต่ประชดกัน
เเบบเราเสียใจตรงที่เรารักและมั่นคงกะเขามาก ไม่เคยมีใคร และไม่ได้อยากเลิก เเต่ความรุ้สึกเรามันเสียความรุ้สึกไปหมดอ่า ขนาดกลับมาคืนดีคือ ก็พยามจะให้มันดีขึ้น แต่เราก็ยังรู้สึกเหมือนอกหักอยู่ ทั้งๆที่มีแฟน ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันเสียความรู้สึกไปแล้วอ่า เพราะเราเป็นฝ่ายพยามมาโดยตลอด ที่เขามาง้อก็เพราะเราคุยกับแม่เขา เราพยามที่ จะให้มันเหมือนเดิม แต่ที่มันไม่เหมือนเดิมคงจะเป็นเพราะ เวลาด้วย เขาไม่ค่อยมีเวลาให้เราเพราะอ้างว่าทำงาน เขาก็ทำงานจริงๆแต่เขาก็ไม่เคยเห็นความสำคัญของเรา เหมือนเขาไม่มีเเฟน วันนึงคุยกัน 5 นาที ที่เหลือพิมพ์แชท มันรุ้สึกน้อยใจมากๆเลย /
ดูอะไรในติ๊กต็อก เห็นใครรักกันแต่งงานกัน มีความสุขสนุก ไปเที่ยว ไปกิน อะไรๆที่เป็นรอยยิ้มคือเห็นแล้วร้อยไห้ตลอดเลย เหมือนมันจุกในใจว่าเมื่อก่อนเราเคยยิ้มและหัวเราะได้มากกว่านี้นะแต่ตอนนี้คือเห็นอะไนก็จะร้อง ขอวิธีจัดการกับความรู้สึก และใครเสนออะไรบอกได้คะ
เห็นคนมีความสุขแล้วร้องไห้ มันเป็นปัญหาทางจิตไหมคะ
สาเหตุส่วนนึงมาจากว่า ความไกลด้วย เราอยู่ราชบุรี เขาอยู่นนทบุรี เเต่ก่อนหน้านี้เราได้มีโอกาสไปทำงานที่นนทบุรี 5เดือน ก่อนที่จะได้อยู่ด้วยกัน เขาดีกับเรามาตลอด เรียกว่าดีเลย แต่พอได้มาอยู่ด้วยกันก็ดีมากเพราะได้เห็นได้อยู่ด้วยกัน ทำอะไรไปใหนคือตัวเเทบจะติดกันจากนั้นน ด้วยเหตุจากโควิดเราต้องออกจากงาน และกลับมาบ้าน ได้ประมาณ4เดือน หลังจากกลับมาเเรกๆเขาก็ดีนะ แต่พอมาหลังๆอ้างว่าไม่มีเวลามาตลอด ทำงานๆๆๆ ก็ทำงานจริงๆ แต่ก็ความไกลอ่า เราไม่ได้รู้หรอกว่าลับหลังเราเขาเป็นอย่างไง
แต่สุดท้ายทั้งหมดคือเราคุยกะแม่เขา เเม่เขาก็ไปคุยกะพ่อ และพ่อแม่เขาก็ไปคุยกะลุกชายเขาให้กลับมาคืนดีกับเรา พ่อแม่เขาเข้าใจเรา และแฟนเราก็บอกว่า เขาผิดเองที่ใจร้อน ที่ตัดสินใจไปแบบไม่คิด ทั้งๆที่เราทั้งซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าวให้ไปกินที่ทำงานทุกเช้า รีดผ้า กวาดบ้าน เเต่เขาไม่เคยคิดตรงนั้น มีแต่ประชดกัน
เเบบเราเสียใจตรงที่เรารักและมั่นคงกะเขามาก ไม่เคยมีใคร และไม่ได้อยากเลิก เเต่ความรุ้สึกเรามันเสียความรุ้สึกไปหมดอ่า ขนาดกลับมาคืนดีคือ ก็พยามจะให้มันดีขึ้น แต่เราก็ยังรู้สึกเหมือนอกหักอยู่ ทั้งๆที่มีแฟน ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันเสียความรู้สึกไปแล้วอ่า เพราะเราเป็นฝ่ายพยามมาโดยตลอด ที่เขามาง้อก็เพราะเราคุยกับแม่เขา เราพยามที่ จะให้มันเหมือนเดิม แต่ที่มันไม่เหมือนเดิมคงจะเป็นเพราะ เวลาด้วย เขาไม่ค่อยมีเวลาให้เราเพราะอ้างว่าทำงาน เขาก็ทำงานจริงๆแต่เขาก็ไม่เคยเห็นความสำคัญของเรา เหมือนเขาไม่มีเเฟน วันนึงคุยกัน 5 นาที ที่เหลือพิมพ์แชท มันรุ้สึกน้อยใจมากๆเลย /
ดูอะไรในติ๊กต็อก เห็นใครรักกันแต่งงานกัน มีความสุขสนุก ไปเที่ยว ไปกิน อะไรๆที่เป็นรอยยิ้มคือเห็นแล้วร้อยไห้ตลอดเลย เหมือนมันจุกในใจว่าเมื่อก่อนเราเคยยิ้มและหัวเราะได้มากกว่านี้นะแต่ตอนนี้คือเห็นอะไนก็จะร้อง ขอวิธีจัดการกับความรู้สึก และใครเสนออะไรบอกได้คะ