ลูก และแม่ของเรา

คือเรื่องมีอยู่ว่า ลูกผมอายุตอนนี้8เดือน ในช่วงระบาดโควิด-19อย่างนี้ ผมไม่อยากออกไปไหน และไม่อยากให้ลูกออกไปไหน (กลัวว่าลูกจะเป็นอะไรเพราะขนาดผู้ใหญ่ยังตาย แล้วเด็กอายุแค่นี้จะเหลือหรอ) ช่วงนี้ผมต้องเลี้ยงลูกคนเดียวอยู่บ้านจนถึงช่วงเดือน มกราคม
แล้วแม่ผมเป็นคนดื้อ(ผมว่าผมดื้อแล้วนะแต่แกดื้อกว่า)ต้องเลี้ยงอย่างนั้นต้องเลี้ยงอย่างนี้ แล้วมีอยู่วันนึงแม่ผมเอาลูกผมไปอุ้ม แล้วผมก็เก็บกวาดห้อง แต่พอเดินออกจากห้อง ลูกหาย รถหาย ครับแม่ผมพาลูกผมออกไปข้างนอก ซึ่งผมเคยบอกเขาแล้วว่าพยายามอย่าให้ออกไปไหนเยอะ ถ้าไม่มีโรคระบาดจะไม่ว่าเลย แล้วด้วยความที่ว่าเด็กอายุแค่นี้อะเนอะ ง่วงนอนแต่ไม่ได้นอนก็จะงี้เง้า แล้วพอตอนจะนอนก็จะไม่เอาใครเลยนอกจากผมกับแฟน แล้วผมก็ว่าแม่ผมไปนิดนึง (เพราะตอนแกเอาลูกผมไปข้างนอกไม่ได้บอกผมเลย) ผมอยากจะถามว่า ผมควรจะบอกกับแม่ผมยังไงดีว่า คนเรามันไม่ได้เหมือนกันทุกคน (เพราะบอกอะไรแกไปแกก็เมิน ตอนนี้ในความคิดผมคือ จะไปอยู่ที่อื่นละ) ตอนเวลาแกเอาอะไรให้กินเหมือนกัน บอกว่าตอนเด็กผมก็กิน ผมก็บอกแกไปว่าคนเรามันเหมือนกันหรอ สมัยนี้กับสมัยนั้นมันไม่ได้เหมือนกันเลย แกก็ฟังแปปนึงพอผมไปล้างขวดนมก็เอาอีก

ผมเป็นคนที่อยากมีลูกมากๆ พอมีผมก็ไม่อยากจะให้เขาเป็นอะไร ข่าวเรื่องเด็กเป็นอย่างนั้นอย่างงี้เยอะมากๆ แล้วช่วงนี้โรคระบาดอีก


ผมรบกวนขอคำแนะนำทีครับ ผมจะต้องบอกกับแม่ผมยังไงดี  ตอนนี้แฟนผมไปเรียนอยู่ ถ้าแฟนผมรู้ว่าแม่ผมทำอย่างนี้ ผมได้ห่างจากลูกแน่ๆครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่