คืออยากจะถามว่าอาการของโรคซึมเศร้ามันเป็นยังไงเอาจริงๆเราก็แค่สงสัยว่าตัวเองเป็นหรือเปล่าหรือแค่คิดไปเองแต่ก่อนอื่นขอระบายหน่อยเถอะเมื่อก่อนเราไม่ได้เป็นคนอ่อนไหวง่ายขนาดนี้คือทางครอบครัวเราพ่อแม่แยกทางกันหลังจากจบป.6เราก็ย้ายมาอยู่กับแม่แล้วแม่มีแฟนใหม่ตอนอยู่ด้วยแรกๆทุกอย่างก็โอเคดีแต่พอหลังๆพ่อเลี้ยงเริ่มด่าเราบ่อยๆไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยเค้าก็ด่าเราแล้วแค่เรื่องที่เรายังไม่ได้กรอกน้ำก็ด่าแล้วก็ชอบหาเรื่องทะเลาะกับแม่เราอยู่เรื่อยหลายครั้งมากที่เค้าด่าเราตามประสาแม่ลูกก็คงทนไม่ได้หรอกที่มีคนมาด่าแล้วเค้าก็จะชอบ
บ่นว่าเเรื่องแค่นี้ก็พูดไม่ได้มันเหมือนเราเป็นตัวปัญหาที่ทำให้เค้ากับแม่ทะเลาะกันอยู่เรื่อยแล้วมันก็มีหลายครั้งที่เค้าด่าเราว่าเลี้ยงพ่อแม่ไม่ได้หรอกมีแต่เรื่องทำให้แม่เสียใจมันตัดกำลังใจเรามากจริงๆเวลาเรียนเราก็พยายามทำเกรดได้ดีอยู่ตลอดเราก็ไม่เข้าใจว่าเค้าต้องการอะไรแล้วแม่เรามีลูกติดก็คือเรากับพี่ชายอีกสองคนพ่อเลี้ยงก็มีลูกติดสองคนแล้วลูกเค้าก็มีงานทำกันแล้วคือเรายังเรียนอยู่เวลาลูกสาวเค้าส่งเงินมาให้ก็จะชอบพูดออกมาอยู่เรื่อยเหมือนพูดใส่เราอะเค้าไม่มีความยุติธรรมให้กับฝั่งเราเลยไม่ว่าญาติพี่น้องลุงป้าน้าอาฝั่งเรามาขอยืมเงินเค้าจะทำท่าไม่พอใจตลอดแต่เวลาฝั่งครอบครัวเค้ามาขอยืมก็รีบหาให้ตลอดไม่ว่าจะมีหรือไม่มีแล้วเค้าพูดได้ไม่อายปากว่าครอบครัวแม่เราก็เหมือนครอบครัวเค้าคือเราทนมานานมากๆโดนด่าแทบจะวันเว้นวันเลยจนครั้งหนึ่งเราไม่ไหวจริงๆไม่รู้ว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบหรือเปล่าเราคิดอยากตายเราเลยเอาผ้าห่มหนาๆนอนห่มไว้ทั้งคืนเราคิดว่าจะให้อากาศมันหมดไปจนขาดใจตายแต่มันคงเป็นความคิดที่ดูเอ๋อๆไปหน่อยแล้วก็มีอีกครั้งหนึ่งเคยคิดว่าถ้าโดดจากอาคารชั้นสองมันจะตายเลยมั้ยหรือแค่แขนขาหักแต่เราก็ทำได้แค่คิดแหละเคยอยากเอามีดกรีดแขนตัวเองแต่ก็ไม่กล้าพอทำได้แค่เอาเข็มมาขูดแขนตัวเองมันเป็นรอยไม่นานก็หายไปแล้วตอนแรกก็ไม่ถึงขั้นคิดจะทำขนาดนี้หรอกแค่เศร้าบางครั้งแต่ช่วงนี้มันทั้งเบื่อทั้งเซ็งบางครั้งอยู่ๆก็เศร้าบางวันก็นอนร้องไห้บางครั้งก็เศร้าติดต่อกันหลายวันเลยเราไม่แน่ใจเลยไปเช็คในกูเกิ้ลดูผลบอกว่าเราอยู่ในระดับปานกลางแต่เราก็ยังไม่แน่ใจหรอกเลยอยากลองไปหาหมอแต่ว่าถ้าบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกคงจะบอกว่าคิดไปเองมากกว่าเอาจริงๆเรา
อยากกลับไปอยู่กับพ่อเหมือนเดิมแต่ว่าพ่อดันไปติดม้า....เราหมดหนทางไปเลยล่ะตอนนี้จะกลับบ้านก็ไม่รู้ว่าพ่อจะคลั่งยาแล้วฆ่าเมื่อไหร่อยู่นี่ก็ต้องทนฟังคำด่าแทบทุกวันแล้วแทบทุกเช้าช่วงประมาณตี 4-5 เราจะโดนพ่อเลี้ยงมาลวนลามตลอดเพราะที่พักอยู่มันเป็นบ้านพักคนงานเราเลยต้องนอนห้องเดียวกันกับแม่แต่ว่าที่นอนเราจะอยู่ชิดกำแพงมีม่านกั้นเราไม่ยอมบางครั้งเราก็แกล้งนอนดิ้นเอาขาถีบเค้าออกคือดิ้นไปมาไม่อยู่นิ่งๆอะเพราะปกติเราก็นอนดิ้นอยู่แล้วบางครั้งก็แกล้งนอนเหยียดยกข้อศอกไปโดนคางเค้าบ้างอยากจะลุกไปต่อยหน้ามากเลย
คิดเรื่องแบบนี้กับเราได้ยังไงแล้วเวลาเค้าซื้อนั่นซื้อนี่ให้ก็จะชอบพูดว่าทำดีแล้วยังไม่เห็นค่าอีกถ้าทำดีกับเราที่ซื้อของมาให้แล้วไม่คิดอะไรกับเราก็เออโอเคอันนี้จะไม่ว่าอะไรเลยแต่เค้าทำดีหวังเรื่องชั่วๆคือต่อให้ทำแทบตายเราก็ไม่โอเคอะแล้วเค้าก็จะบ่นด่าเหมือนพูดคนเดียวอะแต่เราแกล้งหลับเราได้ยินทุกอย่างที่พูดแต่ละคำพูดแรงมากเราบอกแม่ตลอดแม่เองก็ไม่รู้จะช่วยยังไงมันเหนื่อยมากจริงๆนะเหมือนไม่เหลือใครเลยแม่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะโทรศัพท์พ่อเลี้ยงก็ไม่ให้ใช้กระเป๋าเงินก็ต้องใช้ของพ่อเลี้ยงเงินเดือนที่ได้มาก็ต้องโอนเข้าบัญชีพ่อเลี้ยงบางครั้งจะสั่งของก็ยังต้องขอก่อนแม่ก็เหมือนไม่มีอะไรเลยเราเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเป็นไปได้อยากหายไปจากที่นี่ยังจะดีกว่า เรื่องที่ระบายมันยาวกว่าถามอาการซะอีกเพราะมันไม่มีที่ให้เราได้ระบายเลยจริงๆ😅
อาการของโรคซึมเศร้า(ระบาย + สอบถาม)
บ่นว่าเเรื่องแค่นี้ก็พูดไม่ได้มันเหมือนเราเป็นตัวปัญหาที่ทำให้เค้ากับแม่ทะเลาะกันอยู่เรื่อยแล้วมันก็มีหลายครั้งที่เค้าด่าเราว่าเลี้ยงพ่อแม่ไม่ได้หรอกมีแต่เรื่องทำให้แม่เสียใจมันตัดกำลังใจเรามากจริงๆเวลาเรียนเราก็พยายามทำเกรดได้ดีอยู่ตลอดเราก็ไม่เข้าใจว่าเค้าต้องการอะไรแล้วแม่เรามีลูกติดก็คือเรากับพี่ชายอีกสองคนพ่อเลี้ยงก็มีลูกติดสองคนแล้วลูกเค้าก็มีงานทำกันแล้วคือเรายังเรียนอยู่เวลาลูกสาวเค้าส่งเงินมาให้ก็จะชอบพูดออกมาอยู่เรื่อยเหมือนพูดใส่เราอะเค้าไม่มีความยุติธรรมให้กับฝั่งเราเลยไม่ว่าญาติพี่น้องลุงป้าน้าอาฝั่งเรามาขอยืมเงินเค้าจะทำท่าไม่พอใจตลอดแต่เวลาฝั่งครอบครัวเค้ามาขอยืมก็รีบหาให้ตลอดไม่ว่าจะมีหรือไม่มีแล้วเค้าพูดได้ไม่อายปากว่าครอบครัวแม่เราก็เหมือนครอบครัวเค้าคือเราทนมานานมากๆโดนด่าแทบจะวันเว้นวันเลยจนครั้งหนึ่งเราไม่ไหวจริงๆไม่รู้ว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบหรือเปล่าเราคิดอยากตายเราเลยเอาผ้าห่มหนาๆนอนห่มไว้ทั้งคืนเราคิดว่าจะให้อากาศมันหมดไปจนขาดใจตายแต่มันคงเป็นความคิดที่ดูเอ๋อๆไปหน่อยแล้วก็มีอีกครั้งหนึ่งเคยคิดว่าถ้าโดดจากอาคารชั้นสองมันจะตายเลยมั้ยหรือแค่แขนขาหักแต่เราก็ทำได้แค่คิดแหละเคยอยากเอามีดกรีดแขนตัวเองแต่ก็ไม่กล้าพอทำได้แค่เอาเข็มมาขูดแขนตัวเองมันเป็นรอยไม่นานก็หายไปแล้วตอนแรกก็ไม่ถึงขั้นคิดจะทำขนาดนี้หรอกแค่เศร้าบางครั้งแต่ช่วงนี้มันทั้งเบื่อทั้งเซ็งบางครั้งอยู่ๆก็เศร้าบางวันก็นอนร้องไห้บางครั้งก็เศร้าติดต่อกันหลายวันเลยเราไม่แน่ใจเลยไปเช็คในกูเกิ้ลดูผลบอกว่าเราอยู่ในระดับปานกลางแต่เราก็ยังไม่แน่ใจหรอกเลยอยากลองไปหาหมอแต่ว่าถ้าบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกคงจะบอกว่าคิดไปเองมากกว่าเอาจริงๆเรา