POSTHUMOUS (5)


จูเนียร์สูดลมหายใจเข้าลึก ในตอนที่ปลายเท้าสัมผัสผืนทรายได้

จูเนียร์ค่อยๆเดินไปตามเนินทรายที่อยู่ใต้ทะเล พยายามเงยหน้าขึ้นให้พ้นจากผิวน้ำ สองตาชำเลืองมองไปตามฝั่งอันเงียบสงบอย่างระมัดระวัง

ดวงอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า แสงสว่างสีส้มสลัวนั้นสาดส่องไปทั่วบริเวณ ในขณะที่กระแสลมอันแผ่วเบาโบกพัดไปมารอบตัว จนเขารู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย

จูเนียร์เดินขึ้นฝั่ง เสยเรือนผมที่เปียกโชกออกไปให้พ้นใบหน้า กวาดตามองไปตามหาดรูปเสี้ยวพระจันทร์แห่งนี้อย่างช้าๆ จากนั้นจึงมองไปยังหอประภาคารที่อยู่ไกลออกไปอย่างระมัดระวัง

หากแต่ไม่มีใครอยู่บนชายหาดแห่งนี้นอกจากเขาเท่านั้น

จูเนียร์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก --

แต่แล้วในตอนที่จูเนียร์เริ่มเดินไปตามทางนั้นเอง ร่างๆหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากโขดหินด้านหลังของเขา โถมกระแทกเข้ากับเขาอย่างจัง จนเขาเซล้มลงบนพื้นทราย

“ไอ้ตัวประหลาด!” เสียงที่เริ่มแตกของเด็กหนุ่มดังขึ้นเหนือร่างเขา “มาดูนี่สิ เราเพิ่งจับสัตว์ประหลาดได้แน่ะ!”

จากนั้นเสียงหัวเราะขำขันก็ดังขึ้น ร่างของเด็กหนุ่มอีกสองคนเดินออกมาจากโขดหิน แล้วตามมาสมทบอย่างรวดเร็ว

จูเนียร์ขยับตัว มองใบหน้าพวกเขาอย่างเงียบๆ

แวบหนึ่งจูเนียร์นึกว่าพวกเขาจะพูดอะไรออกมา หากแต่พวกเขากลับไม่ได้พูดอะไรออกมามากกว่านั้น -- จูเนียร์จึงชันตัวลุกขึ้น

โครม!

เด็กร่างสูงกดจูเนียร์ให้นอนลงดั่งเดิมด้วยฝ่าเท้าข้างหนึ่งของเขา ปลายเท้าอันเปลือยเปล่านั้นออกแรงกดให้จูเนียร์หยุดนิ่งอยู่กับที่

“เราจะทำอย่างไรกับเด็กประหลาดนี่ดี จอช เคลลี่” เขาร้องถามเพื่อนๆอีกสองคน “จับมันกดน้ำดีไหม”

“เราเอามันไปขายก็ได้ แอช” เคลลี่ตอบ หลุบตามองจูเนียร์ด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์

“เคลลี่พูดเข้าท่า” จอชว่า “มีตลาดมืดที่ต้องการซื้อขายเด็กอย่างนายอีกเยอะแยะ -- ชิ้นส่วนของนายมีค่ามากกว่า --”

“เฮ้” แอชหันขวับไปทางจอช “อย่าพูดเรื่องตลาดมืดได้ไหม!”

จอชดูงุนงงขึ้นมาชั่วขณะ “อะไรกัน” เขาร้อง “ก็มันจริงนี่นา นายก็รู้ว่าเมืองเรามี --”

“หยุด!” แอชเสียงแข็งขึ้นกว่าเดิม “ห้ามพูดเรื่องตลาดมืด นายเองก็รู้กฎข้อนี้ของเมืองเราดีนี่ ห้ามพูดถึงความลับของผู้คุมกฎ จอช! นายกำลังพูดบ้าอะไรออกมา อยากจะให้ใครมาได้ยินเข้าหรือไง!”

“แอชพูดถูก” เคลลี่ว่า “ผู้คุมกฎไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องตลาดมืดมากนัก และนายไม่อยากมีเรื่องกับผู้คุมกฎเมืองนี้หรอก จอช -- เราอย่าพูดถึงมันมากไปกว่านี้เลย”

จูเนียร์ขยับตัว ผลักข้อเท้าของแอชออกจากอกตนเอง “ฉันมีธุระต้องไปทำ” เขาบอก “ปล่อยฉันไปเถอะ”

แอชออกแรงกดฝ่าเท้ามากขึ้น คราวนี้ก้มตัวลงมาจนร่างทั้งร่างแทบจะกดทับจูเนียร์จมลงกับผืนทราย

“เจ้านี่มันร้าย” เคลลี่พูดด้วยน้ำเสียงพิจารณา

“สั่งสอนมันกันดีกว่า” จอชยิ้ม “ให้มันรู้ ว่ามันอยู่ระดับไหนในเมืองแห่งนี้”

“เมืองนี้ไม่ต้อนรับนาย” แอชคำราม “ไอ้พวกเศษสวะ!”

ผัวะ!

กำปั้นของแอชอัดเข้ากับหน้าจูเนียร์อย่างเต็มแรง จนใบหน้าของจูเนียร์หันไปตามแรงกระแทกนั่น

จูเนียร์กัดฟันแน่น ในตอนที่ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วใบหน้า

แต่เขาไม่ได้ร้องออกมา --

เขาชำเลืองมองแอช ก่อนจะยิ้มออกมาที่มุมปาก

และแอชไม่ชอบท่าทีนั่น

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

แทบจะในทันทีที่หมัดอันหนาหนักของแอชอัดเข้ากับใบหน้าจูเนียร์ครั้งแล้วครั้งเล่า จนใบหน้าจูเนียร์สั่นคลอนไปมา จูเนียร์มองหาดทรายที่กลับตาลปัตรตรงหน้าตนเอง มองมันพลิกกลับไปมาตามแรงเหวี่ยงของแอช -- จนในที่สุดหาดทรายก็กลับมานิ่งสงบดั่งเดิม และกำปั้นของแอชก็หยุดลง

เสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงของแอชดังขึ้นเหนือร่างจูเนียร์

จูเนียร์มองเห็นฝ่ามือของแอชเต็มไปด้วยรอยช้ำสาหัส เลือดสีแดงไหลอาบไปทั่วฝ่ามืออย่างน่ากลัว -- เขามองใบหน้าที่บิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดของอีกฝ่าย

เคลลี่กับจอช มองจูเนียร์สลับกับแอช

“มันไม่เป็นอะไรเลย --” พวกเขามองจูเนียร์ ใบหน้าเริ่มถอดสี ก่อนที่จะหันกลับไปมองฝ่ามืออันสาหัสของแอช “มันไม่เป็นอะไรเลย แต่มือของแอชแทบจะหักอยู่แล้ว --”

“แอช นายไหวไหม --”

แอชร้องคำรามออกมาจากในลำคอของตนเอง ใบหน้ากลายเป็นสีแดงก่ำ และเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ความเจ็บปวดอันสาหัสทำให้ร่างของแอชเซล้มลงไปบนผืนทราย จูเนียร์อาศัยจังหวะนั้นขยับตัวลุกขึ้น ก่อนที่จะค่อยๆเดินไปตามหาดทราย ไม่สนใจท่าทีสะดุ้งตกใจของจอชและเคลลี่

“เขากระดูกหัก” จูเนียร์บอกสั้นๆ “กระดูกเขา -- อ่อนเกินไป”

ทว่าตอนนั้นเองที่แอชเปล่งเสียงร้องคำรามออกมา จนก้องกังวานไปทั่วชายหาด

ร่างสูงของแอชลุกขึ้นจากหาดทราย ปราดเข้ามาทางด้านหลังจูเนียร์ รัดตัวของเขาไว้แน่น แล้วออกแรงทุ่มจูเนียร์ลงกับหาดทรายจนสุดแรง จนร่างจูเนียร์ตกลงไปในเกลียวคลื่นอีกครั้ง

แอชตามมาทับร่างจูเนียร์เอาไว้ ออกแรงกดใบหน้าอีกฝ่ายให้จมลงไปในท้องน้ำทะเล ไม่สนใจคลื่นอันเย็นเฉียบที่ซัดถ่าโถมเข้ามาแม้สักนิด

“อ่อนงั้นหรือ! แกหาว่ากระดูกฉันอ่อนงั้นหรือ!!!” เขาคำรามลั่นอย่างเดือดดาล “แกทำมือฉันหัก ไอ้สารเลว!”

“แอช!!!” เคลลี่ร้องลั่น ปราดเข้ามารั้งเพื่อนตนเองอย่างตื่นตกใจ “นายกำลังจะฆ่าเขา!!!”

ผัวะ!

แอชชกเคลลี่เข้าเต็มแรงด้วยมือข้างที่ยังเป็นปกติ จนเคลลี่ล้มลงไปตามแรงชกนั่น ใบหน้าเป็นรอยถลอกจากแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วของแอช

“นายกำลังจะทำให้เขาจมน้ำตาย!!!” จอชร้อง หวาดกลัวจนเสียงสั่นอย่างชัดเจน “แอช!!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!”

“นายชกฉันเรอะ!!!” เคลลี่สาดทรายใส่แผ่นหลังของแอช “นายทำเกินไปแล้ว นายกำลังจะฆ่าคนจริงๆ!!! นายมันบ้า เสียสติไปแล้ว --”

“ฉันน่ะหรือ ฆ่าคน!!!” แอชทวนประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

จูเนียร์มองใบหน้าของแอชจากใต้ผิวน้ำทะเล -- นึกประหลาดใจที่มันแดงก่ำได้ขนาดนั้น

“ลืมไปแล้วหรือว่ามันเป็นตัวประหลาด!!!” แอชคำรามลั่น

ตอนนั้นเองที่เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของแอช

มันดังขึ้นเพียงแผ่วเบา -- และสั้นๆเท่านั้น -- หากแต่มากพอที่จะทำให้เสียงของแอชเงียบลงในฉับพลัน

จูเนียร์มองใบหน้าของแอช -- มองตอบดวงตาที่กำลังจ้องมองตนนิ่ง --

แล้วโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างของแอชก็โถมลงมาทับร่างของจูเนียร์ จนผิวน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง น้ำหนักอันมากมายนั้นกดทับร่างของจูเนียร์ลงกับผืนทรายใต้น้ำมากกว่าเดิม จนเขามองอะไรอื่นไม่เห็นอีก นอกจากดวงตาที่เบิกกว้างของแอชเท่านั้น

แล้วจูเนียร์ก็ได้ยินเสียงของจอชร้องออกมาว่า “นายทำบ้าอะไรน่ะ!”

“ฉันไม่ตั้งใจ!”

“นายเพิ่งฆ่าแอชไป!”

ตอนนั้นเองที่จูเนียร์มองเห็นเลือดไหลออกมาจากทางด้านหลังศีรษะของแอช -- เลือดสีแดงฉานนั้นแผ่ขยายเป็นวงกว้างมากขึ้นอย่างรวดเร็ว

จูเนียร์ดันร่างของแอชออกไปให้พ้นตัว ปล่อยให้เขาคว่ำหน้าเข้ากับผิวทรายใต้ทะเล ก่อนที่จะชันร่างขึ้นมาจากผิวน้ำ

จูเนียร์สูดลมหายใจ -- ชำเลืองมองร่างของแอชที่นอนคว่ำ และนิ่งสนิทอยู่ข้างๆตน ในขณะที่สองหูได้ยินเสียงร้องไห้ และเสียงพึมพัมมาจากทางชายหาด

“เขาอาจจะยังไม่ตาย” เคลลี่ร้องไห้ เสียงสั่นราวกับคนใกล้สติหลุด “เราอาจจะส่งตัวเขาไปโรงพยาบาลได้ทัน --”

“เขาตายแล้ว” จอชร้องไห้หนักกว่าเคลลี่ “นายใช้หินทุบเขา -- เคลลี่ -- เพราะนายใช้หินบ้าๆนั่น!!!”

จูเนียร์มองไปยังก้อนหินเปื้อนเลือดขนาดใหญ่ที่หล่นอยู่บนชายหาดตรงหน้า

แล้วเคลลี่ก็พูดขึ้นมาในตอนนั้นว่า “มัน” เขากระซิบ มองมาทางจูเนียร์นิ่ง “มันเป็นคนฆ่า --”

จอชมองจูเนียร์ตามเคลลี่

“เราให้มันเป็นคนก่อเรื่องได้” เคลลี่กระซิบต่อไป

“เพราะมันไม่ชอบแอช” จอชต่อเรื่องให้ พยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว “ฟังดูเข้าท่า --”

จูเนียร์ลุกขึ้นมาช้าๆ เดินกลับขึ้นมายังชายหาด ก่อนจะมองท่าทีที่สะดุ้งตกใจของอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ

“ไม่มีรอยนิ้วมือ” จูเนียร์พูดขึ้น

จอชกับเคลลี่ดูตกใจระคนมึนงงกับประโยคนั้นของอีกฝ่าย

จูเนียร์จึงพูดต่อไปว่า “ไม่มีรอยนิ้วมือของฉันบนตัวแอช และที่เกิดเหตุ” เขายกมือขึ้นช้าๆ “ฉันไม่มีลายนิ้วมือ -- ตลาดมืดถึงไม่ค่อยอยากประมูลมือของพวกเราเท่าไหร่ -- พวกนายอาจจะยังไม่รู้เรื่องนี้ -- ”

พวกเขานิ่งเงียบไปกะทันหัน ราวกับคำพูดทั้งหมดจุกอยู่ในลำคอของตนเอง

“ฉันไม่มีรอยแผลจากหมัดของแอช” จูเนียร์หันหน้าข้างหนึ่งให้พวกเขาดู “แต่นายมี”

เคลลี่สะดุ้ง เผลอยกมือสัมผัสรอยแผลบนหน้าตนเองที่เกิดจากหมัดของแอช

เขามีทั้งรอยต่อสู้กับแอช และรอยนิ้วมือบนตัวของแอช --

“จะไม่มีร่องรอย บอกให้ใครรู้ ว่าฉันอยู่ที่นี่” จูเนียร์บอก “แต่พวกนายมี จริงไหม”

เคลลี่กับจอชสะดุ้ง ในตอนที่จูเนียร์จ้องมองพวกเขา

“ตอนนี้ --” จูเนียร์กระซิบ “มีแค่จอช กับก้อนหินก้อนนั้นเท่านั้น ที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับแอช” เขาชี้ไปทางก้อนหินเปื้อนเลือดที่ถูกทิ้งไว้บนชายหาด “มีแค่จอช กับก้อนหินเท่านั้น ที่จะช่วยชีวิตนายได้หลังจากนี้”

ดวงตาที่แดงก่ำของเคลลี่หันไปมองก้อนหินก้อนนั้น -- มองใบหน้าของแอชที่จมอยู่ในทะเล มองปลายเท้าของเขาที่โผล่พ้นมาบนหาดทราย --

จากนั้นจึงหันกลับมามองจอช

“จอช” เคลลี่กระซิบ “จอช -- นายอย่าบอกใคร --” เขานิ่งไป ราวกับสำลักคำพูดตนเอง จากนั้นจึงเปล่งเสียงออกมาอย่างแหบแห้งอีกครั้งว่า “นายรู้ใช่ไหม -- ว่าฉันไม่ตั้งใจ -- ฉันพยายามหยุดยั้งไม่ให้เขาฆ่า -- ฆ่า --”

จูเนียร์มองออกไปยังท้องทะเล มองเห็นเรือลำหนึ่งจอดนิ่งอยู่กับที่  -- และบนระเบียงเล็กๆของเรือลำนั้น มีร่างๆหนึ่งยืนมองเขาอยู่

จูเนียร์ละสายตาจากร่างบนเรือนั้น ก่อนที่จะหมุนตัวเดินเข้าไปในพุ่มไม้ โดยไม่แม้แต่ชำเลืองมองเด็กชายทั้งสอง
ไม่แม้แต่ฟังคำพูดจบประโยคของเคลลี่
หรือแม้แต่คำตอบของจอชว่าเขาจะนำข่าวนี้ไปบอกใครอื่นอีกไหม
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่