คนที่คุยด้วยมีใจให้จริงๆไหม?

เป็นครั้งเเรกเลยที่ตั้งกระทู้เรื่องความรักเเต่มันอดไม่ได้จริงๆ  คนคุยของเราน่ะเขามาตามจีบเราก่อนเเละเขาก็จีบเรามาก่อนหน้าเเล้วเเต่ความรู้สึกของเรามันยังไม่มีเเววว่าจะชอบเขากลับ จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี่เองที่เราคุยกับเขาเเบบจริงจังเขาชอบพลั่งพลูออกมาว่า ชอบเรา รักเรา ชอบเราตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เห็น เห็นหน้าทีไรก็ใจเต้นตลอด ไอ้เราที่ไม่ได้มีเเฟนมาสี่ปีก็ตกหลุมเข้าเต็มเปาน่ะสิ ความรู้สึกค่อยๆพัฒนาไปในทุกๆวันจนเกิดมาเป็นความรู้สึกว่าเราก็ชอบเขาเหมือนกัน  เราก็คุยกันทุกวันเเบบปกติเเลกเปลี่ยนเรื่องของตัวเองจนเรารู้สึกว่าเราหลงในความเป็นตัวของตัวเองในตัวเขา เเละเช่นเดิมเขาามักจะพูดเรื่องเดิมๆว่าชอบเราตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เห็นราวกับว่าตนนั้นเป็นคนคลั่งรักซึ่งมันดีต่อใจมากๆ ให้ตายเถอะ!สาบานเลยว่าถ้าคบกันเราคงจะเป็นคนคลั่งรักเขามากๆเเน่ๆ       
    แต่! ความรู้สึกนั้นมันก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อวันหนึ่งเขาหลุดมาว่าตนนั้นคบกับเเฟนเก่าเเล้วรักกันมากกเเต่ก็ต้องลากันเพราะระยะทางไกลเเละเขารักผู้หญิงคนนั้นมาก ลืมเขาไม่ได้เลย เเมื่อเล่าจนจบบทสุดท้ายค่อยมาพูดว่าเมื่อเจอเราเขาก็ไม่อยากคิดถึงใครอีกราวกับว่าเขานึกได้ว่ากำลังพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกมา ซึ่งเรารู้สึกเเย่มากเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะสถานะของเรายังเป็นเเค่คนคุยเเละอีกอย่างเราไม่อยากให้บรรยากาศมันกร่อยจึงรับบทเป็นผู้ฟังที่ดี ต่อมาเขาก็ยังคุยกับเราปกติ ทักหาทุกครั้งที่ว่างหรือเวบาที่ไม่มีลูกค้าเข้าร้าน เเละเราก็ทักหาเขาบ้างเเต่ไม่บ่อยเพราะเขาต้องทำงานเลยไม่อยากจะรบกวนมากจนเกินไปถึงเเม้ว่าเขาจะบอกว่าคุยได้ก็ตาม(ก็กลัวเขาโดนหัวหน้าดุอ่ะเนอะ) เราก็ทำเเบบนี้มาเรื่อยๆจนกระทั่งวันนี้   เขาหายไป! หายไปไหน? เราไม่รู้เลยไม่มีบอกไม่มีเขียนทิ้งไว้ หายไปชั่วโมงเเรก เราก็คิดว่าเขาก็คงติดลูกค้า ชั่วโมงที่สอง เอ๊ะ! เขาหายไปนานกวว่าปกติ ชั่วโมงที่สาม เอาล่ะ! เราก็เริ่มทักตามว่า "หายไปไหนเเล้ว" ด้วยความเป็นห่วงไม่ตอบสักทีเลยส่งสติ๊กเกอร์ไปอีกสามตัว คิดในเเง่ดีเเบตของเขาคงหมด เเล้วก็ไม่ได้ตามมากนักเพราะกลัวว่าเขาจะอึดอัดเเละรำคาญ ก็เลยกะว่าให้เขาเลิกงานก่อนสองทุ่มครึ่งกว่าจะถึงห้องเขาคงชาร์จเเบตเเบตอะไรเสร็จเรียบร้อยเเล้วก็คงทักมาหาเรา เเต่เพราะคงรอนานไปเลยเผลอหลับไปเมื่อเวลาประมาณสองทุ่ม เเต่เพราะเอาเเต่ฝันว่าจะตามหาเขาเลยสดุ้งตื่นขึ้นมาตอนตีหนึ่ง ตอนนั้นถอดใจเขาคงหลับเเล้วเเต่ก็ยังมีความคาดหวังว่าเขาจะทิ้งแชทตามเราเหมือนที่เราตามเขาบ้าง เเต่เปล่า! บทสนทนามีเพียงคำตอบที่เราถามทิ้งไว้ว่าหายไปไหน เขาตอบทิ้งไว้เมื่อตอนเพียงเเค่ "ไปดูรถยังไม่กลับเลย"
หืมมมมม นั่นก็เเปลว่าแบตยังไม่หมดน่ะสิ (ได้เเต่คิดเเล้วก็สงสัย) เเต่ก็ไม่ได้ถามออกไปเพราะมันดึกเเล้วเเค่เขาไม่ได้เป็นอะไรก็สบายใจเเล้วล่ะ ก็เลยกะว่าจะบอกฝันดีทิ้งในเเชทไว้เผื่อไว้ เเต่เเชทยังขึ้นออนจ้า โอ้ยดีใจอย่างน้อยก็ได้บอกฝันดีโดยที่เขายังไม่นอน เเต่พอทักไปเขาไม่อ่าน เฟลไปอีก เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีค่อยขึ้นว่า ใช้งานไปเเล้วหนึ่งนาที เจ็บแปรบเเลยแหะ
    นี่เป็นเหตุผลของความคิดมากตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เริ่มมีความรู้สึกว่าชอบ กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนไปในสักวัน ทุกๆครั้งที่ไม่ได้คุยกันมันเกิดความรู้สึกเเบบนี้ตลอดจนมันบั่นทอนความสุขไปเรื่อยๆ เเต่พอมาถึงวันนี้วันที่เขาเปลี่ยนไปจริงๆเรากลับไม่เจ็บมากอย่างที่คิด หรือเป็นเพราะเราคิดมากเรื่องนี้อยู่เเล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาทำให้เรามีความรู้สึกสองอย่างในเวลาเดียวกัน ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่ไม่ช่างพูดเเล้วฝืนพูดเเบบในตอนเเรกหรือความรู้สึกของเขามันน้อยลงจริงๆ  หรือ! เราเเค่คิดมากไปเอง ทรมานดีเนอะความรู้สึกเเบบนี้
Facepalm
 
        ตามที่เราเล่าเพื่อนๆคิดว่ายังไงบ้าง เราเเค่อยากมาอ่านความเห็นให้สบายใจ จะได้มีเเรงฮึดในการถอยห่างออกจากเขา
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่