แม่ชอบโมโหร้าย พูดแรงมาก

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกนะคะ ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนว่าเราอาจจะใช้คำผิดๆถูกๆ ยังไงขออภัยล่วงหน้านะคะ เข้าเรื่องเลย เริ่มต้นคือย้อนกลับไปก่อนจะมาอยู่กับแม่ค่ะเราอยู่กับพ่อซึ่งเป็นพ่อแท้ๆแต่เราเรียกว่าป๋าค่ะ เราอยู่กับป๋าสองคนพ่อลูกใช้ชีวิตยากลำบากมาก ป๋าอายุเยอะ 60+ค่ะ ป๋าทำงานรับจ้าง ส่วนเราเรียนมัธยมต้น ซึ่งตอนนั้นเนี่ยแอบเกเร แต่ผลการเรียนดีปานกลางไม่เคยทำให้ป๋าผิดหวังค่ะ (2.50-3.00) สิ่งเลวร้ายก็เริ่มต้นขึ้นค่ะ เราเข้าข่ายอาการที่จะเป็นโรคซึมเศร้า70% ตอนนั้นเราตกใจมาก แต่เราก็ไม่เป็นอะไรมากนะคะ เราใช้ชีวิตปกติ ทำในสิ่งที่ชอบ วาดรูป ดูอนิเมะ เรียน อ่านหนังสือ แต่หลังๆอาการเริ่มออกค่ะ เครียด รู้สึกอยากทำร้ายตัวเอง อยากตาย แต่เราก็นั่งสงบสติตัวเองได้ผ่านไปหลายชั่วโมงเลยค่ะ จากนั้นอาการเหล่านี้ก็เริ่มมีเรื่อยๆเราเคยบอกป๋าผ่านกระดาษค่ะ ป๋าไม่ว่าอะไร เอาใจใส่เราดีมาก ซึ่งส่วนใหญ่เราสองคนจะไม่ค่อยคุยกันค่ะ 1วัน เราตื่นสายป๋าออกไปทำงานแล้ว กลับมาอีกทีตอนเย็นเรียกเรากินข้าวแค่นั้นค่ะ ถ้าวันไหนเราอยากกินส้มตำ เราจะเขียนใส่กระดาษไว้แล้วสอดใต้ประตูห้องนอนออกไปนอกห้องค่ะซึ่งเป็นทางผ่านก่อนจะเข้าห้องน้ำ เข้าเรื่องเลย พอเข้าม.3เทอม2 เรามีปัญหากับเพื่อนในกลุ่ม เพราะเรายืมเงินเพื่อนไป ในกลุ่มมีกันอยู่5คนรวมเราด้วย เราโดนเพื่อนแบนไป3คน ส่วนอีก1คนยังติดต่อกันอยู่ เรามีทุน1000บาทค่ะ ทุนนี้คือจุดเปลี่ยนในชีวิต เราได้ขอป๋าย้ายไปอยู่กับแม่ ป๋าก็บอกได้นะ แต่พ่อเลี้ยงเขาดีรึเปล่า? เราก็บอก หนูไม่เป็นไร เราก็ทำการย้ายโรงเรียนเลยค่ะ เราบอกครูขอทุน1000เพราะจะเอาให้ป๋า เราเลยไปแตกแบงค์คืนเงินให้เพื่อน ซึ่งเพื่อนไม่เอาเราแล้วค่ะ จำได้ตอนนั้นเราเฮิร์ตหนักมาก พอเราย้ายมาอยู่กับแม่แล้ว เรื่องร้ายๆก็เริ่มขึ้นค่ะ ครูบอกให้เราเอารูปถ่ายชุดนักเรียนไปให้ครูที่อยู่อีกจังหวัด เราเลยนั่งรถเมล์ไปค่ะ แต่ตอนกลับมีปัญหาค่ะ เราไม่รู้ว่าตอนที่เราลงคือที่ไหน เราเลยโทรบอกแม่ว่าอยู่ตรงนี้นะ ซึ่งก็พยายามหาจุดเด่นๆที่เรายืนอยู่ เขาก็อ๋อ เดี๋ยวไปรับ แต่พอไปๆมาๆเขากลับบ้านโทรมาหาเราบอกเราว่าหาเราไม่เจอให้นั่งวินมาละกัน เราก็เดินไปนั่งวิน แม่บอกว่า ให้ไปที่ *****22 เราก็บอกพี่วินไปตามนี้ แต่ด้วยความที่เราไม่เคยมาจังหวัดนี้ ตอนย้ายมาเราก็จำบ้านไม่ค่อยได้ ง่ายๆคือเรามาแค่1ครั้งเองค่ะ รู้แค่เป็นบ้านเช่า พี่วินกับเราเลยช่วยกันเปิดจีพีเอส หลงทางค่ะ แต่ผ่านซอยบ้านตลอด หลงเลยบ้าน แม่โทรมาอีกที ครั้งนี้เราบอกว่าหลงทาง เค้าก็บอกตรงนี้ๆๆๆ แถมด่าเราโง่ต่อหน้าคนอื่นอีก ประมาณว่าโง่จริงๆนี่ ตัดสายไป พอเจอหน้ากันสงสารพี่วินมากค่ะ เขาไม่รู้เราก็ไม่รู้ก็เรามาแค่ครั้งเดียว ด่าชุดใหญ่ค่ะ เรานั่งร้องไห้นอกห้อง เราเล่าเรื่องนี้ให้ป้าฟัง ป๊าบอกเด็กสมัยนี้อะไรๆก็ซึมเศร้า เราเลยปาทรศ.ทิ้งค่ะ ตอนนั้นคืออารมณ์ไม่ไหวจริงๆ แม่ออกมาจากห้องมาด่าเรา เราก็เลยสวนกลับไปว่า หนูอาจจะเป็นซึมเศร้าก็ได้นะ เขาบอกว่า เป็นบ้านิ เราอึ้งค่ะ จากนั้นก็ปรับความเข้าใจกัน แต่เราจำฝังใจเลยค่ะ เรื่องแรกผ่านไป เราจะขอข้ามเรื่องที่จำไม่ค่อยได้ไปนะคะ แต่เราจำได้คือแม่เป็นประเภทที่โมโหคือด่าค่ะ ด่าแรงมาก ไอ่**ย ไอ่ส** จากนั้นผ่านไปหลายเดือนค่ะ เขาเริ่มขายขนม เราต้องเลี้ยงน้อง2คน เราจำได้ทุกอย่างค่ะต้องทำอะไรบ้าง แม่ออกไปขายตอนบ่าย2ครึ่ง บ่าย3เราต้องล้างขวดนม ล้างจาน บ่าย4อาบน้ำให้น้อง 5โมงทำอาหารให้น้อง ล้างจาน 6โมงกวาดพื้น ทุ่มสองทุ่มถูบ้านค่ะ ทำไมเราต้องถูค่ำขนาดนั้น เราเคยถูตอน6ครึ่งพอเขากลับมาหาว่าเราไม่ถูบ้านทั้งที่มันถูแล้ว ยิ่งถ้าวันไหนซักผ้าคืออาบน้ำดึกเลยค่ะ พอเวลาผ่านไปนานๆเข้า จากที่เราฟังเขาบ่นว่าด่า เรากลับเฉยๆเลยค่ะ  ไม่แคร์เลย แล้วเขาก็มาด่าเราอีกว่าไม่แคร์์์คนอื่นแบบนี้จะไปอยู่กับใครได้คือแบบ? WTF อะไรวะ พอเราลืมทำบางอย่างหรือสิ่งที่เขาไม่ได้สั่งและเราไม่ได้ทำก็คำเดิมค่ะ จะไปอยู่กับใครได้ ทำตัวขี้เกียจ ตื่นก็สายอันนี้เราเคยตื่นสายเพราะเหนื่อยมากค่ะ +ฉีดวัคซีน ไข้ขึ้น พูดแบบไม่คิดอ่ะค่ะ เหนื่อยใจมากเลย แต่พ่อเลี้ยงไม่ห้ามปรามแม่นะคะ คือเชิญตามสบาย แต่พอเราขึ้นเสียงนิดหน่อยว่าเราไปอีกคนเลยค่ะ ซึ่งตอนที่เราเขียนกระทู้นี้เราก็ไม่คุยกับพ่อแม่เลยนะคะ แต่เราคุยกับครูเรื่องขอย้าย โรงเรียนยินดีรับค่ะ แต่เรื่องติดที่ว่าจะเราจะบอกเค้ายังไงดี ครูร.ร.เก่าบอกให้รีบทำเรื่องย้ายเพราะจะได้ไม่ต้องตามงานเยอะ เราจะขอคำปรึกษาค่ะ จะพูดยังไงดี เราก็กลัวจะมีปากเสียงกันอีก เครียดมากค่ะ