สวัสดีค่ะ คือเราทั้งเครียดทั้งเหนื่อยกับครอบครัว บ้างทีมันทำให้เรามีความคิดอยากตาย ไม่อยากตื่นมารับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากตื่นมาเจอหน้าใคร มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีเรา เราทำอะไรก็ไม่เคยดี ทำไมญาติต้องมาว่าเราทั้งทีเราก็ทำหน้าที่ของเรา เราเหนื่อยมากๆแบบมากๆ เราขอเล่าเรื่องของเรานะคะ
เราอยู่กับพ่อและย่าทวดตั้งเราเกิด แต่พ่อเค้าก็ไปมีแฟนใหม่ก็ไม่ได้มาสนใจอะไรเรา ตอนอยู่กับย่าชีวิตเราก็ดีนะ จนเมื่อต้นปีย่าเราเสียเราเสียใจมาก เรารู้สึกว่าชีวิตไม่มีเป้าหมาย เราคิดว่าถ้าเราโตขึ้นเราอยากจะเลี้ยงย่าทำให้ย่าสบายแต่ย่าก็มาเสียก่อน แล้วคนในครอบครัวก็บอกให้พ่อย้ายมาอยู่กับเรา พ่อก็ย้ายมาอยู่กับเราแล้วก็มาพร้อมกับแฟนเค้า เอาง่ายๆก็แม่เลี้ยงนั้นแหละ เรามีน้องด้วยนะคะ แต่น้องเราอยู่กับพ่อแต่ไม่ใช่ลูกของแฟนใหม่พ่อเรา คือเค้าชอบว่าน้องเรา ตะคอกน้องเรา ว่าแต่คำหยาบ แบบอี อีสัส ซึ่งเราก็อยากจะปกป้องน้องเรา แต่เราก็ทำอะไรได้ไม่มาก น้องจากบอกพ่อแต่พ่อก็ไม่ทำอะไรเลย คนที่บ้านเราบางคนเค้าก็ไม่ได้ชอบแม่เลี้ยงคนนี้ เค้าก็จะบอกว่าพ่อปกป้องลูกไม่ได้ แต่เราก็ติดว่ามันเป็นความจริง เราโดนด่าก็ปล่อยให้เค้าด่า แต่เค้าไม่เคยด่าเราต่อหน้า เค้าจะด่าเรากับคนอื่น คนอื่นก็มาเล่าให้เราฟังบ้าง เราอยากจะด่ากลับแต่ก็คิดว่าเค้าเป็นผู้ใหญ่กว่า เค้าด่าเราเยอะมาก มันมีครั้งนึงคือเราใช้ของที่เค้าซื้อมาแต่มันเป็นเงินของพ่อเรา เค้าพูดกับคนอื่นมาว่าไม่มีปัญญาซื้อใช้เองหรอ เรารู้สึกอึดอัดมาก ตอนที่เราอยู่กับย่าเราอยู่กัน2คน เราใช้ของในบ้านโดยที่ไม่ต้องกลัวใครด่า แต่ทุกวันนี้เราไม่กล้าใช้อะไรเลยเรารู้สึกกลัว กลัวว่าเค้าจะด่าเรา แล้วก็ตอนที่เราไปฉีดวัคซีนเค้าก็ไล่ให้เราไปนอนบ้านเพื่อน ทั้งที่บ้านก็บ้านเราแล้วคนในครอบครัวเราก็ไปฉีดกันหลายคนแต่กลัวเราติดโควิดคนเดียว มันมีเยอะมากที่เค้าด่าเรากับน้อง ซึ่งพ่อก็ไม่ได้พูดอะไรเลยเราเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องมาทนกับอะไรแบบนี้ เราไม่ชอบเค้าเราก็อยู่ของเรามีแต่เค้าที่มาด่าเรา เราขอเงินพ่อก็ด่าเรา เราไม่รู้ว่าเราจะทำยังไง หรือเราจะไปอยู่กับย่าทวดดี ในเมื่ออยู่แบบนี้มันไม่ความสุข เราพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นแล้ว แต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นเราเหนื่อย เราอยากหาทางออก